Δυσοίωνα επεισόδια προειδοποιούν για την μεταβλητότητα ή ακόμα και για την θνητότητα του φυσικού κόσμου και επιδρούν σε μια νόηση που έχει ανάγκη να σκέφτεται αυτόν τον κόσμο σαν να ήταν μόνιμος και βασικά αμετάβλητος.
Έπαψε να υπάρχει πια «κοινή αυγή» για το σύνολο των υπάρξεων, αυτή που υπάρχει γίνεται ετεροκαθοριζόμενη, μετασχηματίζεται και αυξάνει η μειώνει την διάρκεια της, ανάλογα με την κάθε πολεμοχαρή οπτική.
Η διάχυτη θρησκεία, ο αχαλίνωτος εθνικιστικός ζήλος, και πολλές άλλες σχισματικές αμαρτίες, αντί να προσφέρουν θεραπεία στην συνένωση των λαών και γιατρειά στην αυτοσυνείδηση, κινήθηκαν και κινούνται σταθερά προς όλο και βαθύτερες μορφές κρίσης.
Σήμερα τα όρια της ανθρώπινης ευαισθησίας έχουν γίνει πιο σαφή. Μας υποχρεώνουν να αναθεωρήσουμε την πολιτισμική ηθική και να γαντζωθούμε σ’ ένα αναδρομικό, συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο ιδεώδες παρηγορώντας την συνείδηση μας με καινούργια κλισέ που αναφέρονται στην δική τους πρόοδο και στον δικό τους ανθρωπισμό.
Σε μια νέα πολυπολιτισμική κουλτούρα που αμφισβητεί σθεναρά κάθε υποψία θρησκευτικού πάθους και κάθε ίχνος δογματικής συμπάθειας. Ακόμα αμφισβητούν και κάθε συναίσθημα φιλευσπλαχνίας, μετατρέποντας το σε επικίνδυνη ψυχρότητα και ξενοφοβικά κενόδοξο και απροσάρμοστο.
Τα ιδεώδη μεταμορφώθηκαν σε εύφλεκτες εστίες μεταδοτικής μόλυνσης και οι Εθνικές πεποιθήσεις φαίνεται ότι τρέφονται με ανθρώπινο αίμα.
Η επιθυμία ενός ψυχικού αφανισμού φαίνεται ότι μας χτυπάει επίμονα την πόρτα και είναι πιο δύσκολα ανεκτή από την φυσική καταπίεση. Σ’ αυτόν τον σάπιο κόσμο της πολιτικής με τις πολιτικές και χειραγωγικές τους αξιώσεις, αντί να δυναμώνεται η ελεύθερη έκφραση, λόγω του περιορισμού της συνείδησης, δυναμώνεται η ζημία που γίνεται στην κουλτούρα της κοινωνίας των πολιτών και εδραιώνεται μια σύγχρονη μορφή κλειστοφοβίας και μια αιμοδιψή απαίτηση στην παγκόσμια συναισθηματική συμμετοχή.
