Ήσουν μια τζόγια.
Διαπομπευόμενος και με την άπλυτη κοιλιά του βοδιού στο κεφάλι, κατόρθωσε να αποδράσει… υποβασταζόμενος και οδυρόμενος, ως γνήσιος εκπρόσωπος των αρπάγων αδηφάγων, εκτός του καταπετάσματος και το λαδερό τραπεζομάντηλο.
Απόντες… ο γάιδαρος, το μαστίγιο, ο βρόγχος και το πισσοπέπουλο.
Απόντες και οι φύλακες… διότι άλλοι, έτυχαν στην ώρα της αλλαγής της βάρδιας τους, άλλοι φύλαγαν της είσοδο για να μην εισχωρήσουν οι γνωστοί άγνωστοι και άλλοι έτρωγαν.
Είχαν γνώση οι φύλακες.
Ατυχής συγκυρία για κάποιον που τρομάζει και σαστίζει με τα εύκολα.
Πολλοί λοιπόν Αθηναίοι για να σωθούν, πήραν τις οικογένειες τους και τράβηξαν για τα νησιά, άλλοι έκοψαν νότια, άλλοι οπισθοχώρησαν και ένας υδροφοβικός, έχοντας χάσει τον μπούσουλα, όρμησε μπρος με ορμή και με μανία, ακούγοντας την φωνή της δικής του λογικής.
Και ξάφνου ήρθε ταχυδρομικά η πρώτη υδροφοβική πατσαβουριά, για κάποιους άλλους η πρώτη λαπάντσα, ακολούθησε η δεύτερη χειροπιαστή αγαθοεργία μαζί με μια αγριεμένη ποδαράτη στ’ αχαμνά, ευχή.
Κι ο λαουτζίκος ταπεινωμένος κι αλυσοδεμένος με τα δεσμά της πουλημένης ψευδοαειφορίας, κρατώντας στα χέρια τους κουβάδες με την πίσσα, τις χήνες με τα πούπουλα, τα μαστίγια, τις καρμανιόλες και τα σχοινιά, άναυδος και αποσβολωμένος που δεν πρόλαβε να τα χρησιμοποιήσει, έκραζε αλαλάζων ¨Ο πλούτος χωρίς φρόνηση και ευγενή καρδίαν, ούτε υπόληψην γεννά ούτε την ευτυχίαν».
