Θέλω με αυτόν τον τρόπο να απαντήσω σε αυτόν τον άνθρωπο που ξέρει μόνο από προσβολές και απαξίωση, επιβάλλοντας τη γλώσσα της νύχτας πως αν είχε γεννηθεί από χέρι μαμής ίσως να είχε λίγη τσίπα πάνω του.
Γιατί το χέρι της μαμής και του γιατρού είναι ένα ευλογημένο χέρι: καλωσορίζει τη ζωή, τιμά τον συνάνθρωπο, γίνεται γέφυρα να μεταβεί η ζωή από το σκοτάδι στο φως σέβεται την αποστολή που έχει αναλάβει και παραμερίζει στο καινούριο που φέρνει η ζωή και ο χρόνος.
Γιατί η μαμή εκτός από επιστημονική γνώση διαθέτει και εργαλεία συναισθηματικής νοημοσύνης (στοιχεία ελλείποντα από τον άρχοντα της πόλης), ευγένειας, ενθάρρυνσης, παραδειγματισμού, ανεξάντλητης προσέγγισης στα δεδομένα της στιγμής.
Γιατί η μαμή, χρόνια τώρα, ασκώντας αυτό το λειτούργημα αφουγκράζεται όχι μόνο το σωματικό πόνο αλλά και τον πόνο της ψυχής προσπαθώντας να τον μαλακώσει και να τον ανακουφίσει.
Γιατί η μαμή στον καιρό της πανδημίας ήταν στις Μονάδες Εντατικής Παρακολούθησης Νεογνών και Ενηλίκων, στις αίθουσες τοκετών νυχθημερόν, προσφέροντας με αυτοθυσία τις υπηρεσίες της. Δεν ήταν σε καμία ξενοδοχειακή μονάδα της Πορταριάς, απολαμβάνοντας ασφάλεια και υπηρεσίες πολυτελείας.
Γιατί τα Σαββατοκύριακα, οι αργίες, τα χιόνια, οι καύσωνες, είναι μέρες και νύχτες απολύτως εργάσιμες, δίχως κάμερες, φώτα, δημοσιότητα, εντυπωσιασμό, θεατρινισμό. Με πρωτόκολλα που τηρούνται, συνεργασία που απαιτείται, λογοδοσία που επιβάλλεται.
Είναι πολύ μακριά από τους γνωστούς τρόπους, φτήνιας, δόλου, απατεωνιάς, άρπα-κόλα, χυδαιότητας, βίας, του αποφασίζουμε και διατάσσουμε, της αυτοπροβολής και του ατομικού συμφέροντος.
Αν και στη ζωή μας οφείλουμε να εκτιμάμε το μέτρο και να φροντίζουμε για το συνάνθρωπό μας με συναισθήματα αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς προσφοράς, είναι η πρώτη φορά που θέλω να φωνάξω να δοθεί ένα τέλος στους κόλακες του εαυτού τους.
Καλώ κάθε γυναίκα, είτε είναι στην εφηβική, είτε στην ενήλικη ζωή να καταγγέλλει κάθε μορφή παρενόχλησης και βίας λεκτικής, σωματικής και να αντιδρά σε κάθε σεξιστικό σχόλιο. Η ευθύνη είναι ατομική και κυρίως συλλογική.
Εμείς οι γυναίκες έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε, να συντροφεύουμε, να συμβιώνουμε, να συνεργαζόμαστε, να είμαστε συνοδοιπόροι στη ζωή και στους ρόλους που κληθήκαμε να υπηρετούμε.
Τα μυρμηγκάκια έχουν δύναμη, αναλαμβάνουν το μερίδιο ευθύνης τους και με αποφασιστικά βήματα κατευθύνονται στο δρόμο των δικαιωμάτων τους, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ισοτιμίας των πολιτών και του πολιτισμού.
Οι στίχοι του ταπεινού τραγουδιστή Αλκίνοου δίνουν ελπίδα, γιατί πάντα θα ξημερώνει:
Αν έχεις δόντι του φονιά και γούστα ματωμένα.
Αν μαύρισες τον ουρανό
και θες να φας κι εμένα
μέσα στη καταιγίδα…
Θα γίνω αγκάθι στο λαιμό σου,
σκόνη μες το μάτι,
μέσα στ’ αυτί σου ψίθυρος
και σύγκρυο στην πλάτη,
στη σιγουριά σου αγκίδα…
Πάντα θα ξημερώνει.
*Μαία
