Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα, ιδέες, κράτη, κόμματα, άτομα ανακαινίζονται ή αναπαλαιώνονται (σχεδόν το ίδιο είναι). Το « Μακεδονικό » μας το θύμισε. Γι’ αυτό μου ήρθε να γράψω δύο λόγια, και για τις ανακαινίσεις κτιρίων, για τις οποίες ξέρω λίγα πράγματα.
Οι ανακαινίσεις κτιρίων αποτελούν ένα σοβαρό τομέα στις κατασκευές, ανάλογο και περιπλοκότερο, με τις ανεγέρσεις νέων κτιρίων.
Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες μεταβάλλονται έντονα. Οικονομική κρίση, πόλεμοι, μετανάστευση, σπουδές, όνειρα και παγκοσμιοποίηση οδηγούν σε συνεχή ροή και κίνηση τους ανθρώπους. Όπως οι άνθρωποι αλλάζουν τρόπο ζωής, τόπο κατοικίας, επάγγελμα και συνήθειες έτσι και τα κτίρια που χρησιμοποιούν αλλάζουν χρήση, εμφάνιση, χαρακτηριστικά για να καλύψουν τις νέες ανάγκες. Παλιές κατοικίες μετατρέπονται, γραφεία γίνονται κατοικίες, παλιά εργοστάσια αλλάζουν χρήση, αλλάζουν πρόσωπο υποβαθμισμένα τετράγωνα και έρχεται ζωντάνια σε εγκαταλειμμένες γειτονιές.
Το γερασμένο και παραμελημένο κτιριακό απόθεμα, όταν ανακαινιστεί, αξιοποιείται και καλύπτει ανάγκες διαβίωσης και εργασίας, και είναι πεδίο δράσης και δημιουργίας της Αρχιτεκτονικής και των Κατασκευών.
Ο συνδυασμός αποκατάστασης, ανακαίνισης, εξοικονόμησης, και η σχέση κόστους- οφέλους δεν είναι πάντα εύκολος, γιατί από αυτόν τον συνδυασμό εξαρτάται τι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει και τι πρέπει να εγκαταλειφθεί. Νομίζω ότι έμπειροι Μηχανικοί, και έχουμε πολλούς, μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε αυτό το θέμα της ανακαίνισης των κτιρίων.
Στο γενικότερο θέμα των «ανακαινίσεων» δεν ξέρω ποιοί μπορούν να μας πουν τι αξίζει να μείνει και τι πρέπει να ξεχασθεί. Μάλλον το μέλλον θα δείξει.
