Η εκλογική αναμέτρηση στο Επιμελητήριο Μαγνησίας έληξε μόνο με νικητές. Διότι κατά την ταπεινή μου άποψη, το να πείσεις στην παρούσα χρονική συγκυρία 2.600 περίπου επιχειρηματίες να σπεύσουν στην κάλπη για έναν θεσμό ο οποίος διάγει μια πολύχρονη «κρίση ταυτότητας» είναι άθλος! Οι υποψήφιοι επιχειρηματίες που έδωσαν μάχη για την ψήφο των συναδέλφων τους αποδεικνύουν με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι υπάρχουν άνθρωποι που συγκεντρώνουν εμπιστοσύνη, άλλος από δέκα και άλλους από δεκάδες άτομα. Αλήθεια πόσοι μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο και να φέρουν σε πέρας.
Η δυσπιστία έγινε δεύτερη φύση μας λόγω των τραγικών λαθών που μας έχουν κοστίσει στο παρελθόν είτε σε κοινωνικό ή σε επαγγελματικό επίπεδο. Η οικοδόμηση εμπιστοσύνης στα χρόνια της κρίσης και η διατήρησή της είναι μια καθημερινή μάχη που δίνουν οι επιχειρηματίες και κάπως έτσι καταφέρνουν και επιβιώνουν, διατηρώντας το πελατολόγιό τους και ίσως διευρύνοντάς το κιόλας.
Μπορεί η εκλογική διαδικασία να έλαβε χαρακτηριστικά προσωπικής κόντρας μεταξύ Μπασδάνη – Πλαστάρα οι οποίοι προχώρησαν μάλιστα και σε προσωπικές αιχμές εκατέρωθεν, όμως αυτά κατά την άποψή μου είναι περισσότερο για δημόσια κατανάλωση. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι η εμπιστοσύνη που αναφέρω παραπάνω ήταν και ένας από τους λόγους που οι δύο ανταγωνιστές για την θέση του προέδρου ήρθαν σε ρήξη και αφορά σε όσα συμφωνήθηκαν πριν από χρόνια και στη συνέχεια δεν τηρήθηκαν. Έχω μιλήσει και με τους δύο γι’ αυτό το θέμα και ο καθένας τους έχει λόγους να πιστεύει ότι έχει δίκιο. Δεν θα μπω στη διαδικασία να το αναλύσω εδώ αυτό το θέμα, ούτε είναι η αρμοδιότητά μου.
Τα αποτελέσματα των εκλογών όμως δείχνουν ότι οι επιχειρηματίες εμπιστεύονται και τους δυο επιχειρηματίες και αυτό κάτι λέει. Ας αξιοποιήσουν αυτή την εμπιστοσύνη και στη μεταξύ τους συνεργασία η οποία θα πρέπει να είναι τακτική και ουσιαστική. Είθισται κάθε νέα διοίκηση οποιουδήποτε φορέα να ξεκινάει με ενθουσιασμό και στην πορεία να ρίχνει τους ρυθμούς της. Άλλος γιατί δεν διαθέτει χρόνο και άλλος γιατί δεν μπορεί να συγκλίνει με τους υπόλοιπους σε κοινά αποδεκτές λύσεις. Έτσι τα μέλη των διοικήσεων απομακρύνονται.
Η διοίκηση ενός φορέα όπως το Επιμελητήριο όμως είναι αγώνας δρόμου και όχι ταχύτητας, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Κυρίως όμως χρειάζεται όραμα! Όραμα το οποίο πρέπει να διαμορφώσουν από κοινού με άλλους επιχειρηματίες σχηματίζοντας επιτροπές ανά κλάδο δραστηριότητας. Θεωρώ αδύνατο όσοι πήγαν να ψηφίσουν να μην έχουν έστω μια πρόταση να καταθέσουν για τον τομέα στον οποίο δραστηριοποιούνται. Η συμμετοχή τους θα καθορίσει την επιτυχία της νέας διοίκησης, η οποία θα πρέπει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να ανοίξει προς την τοπική κοινωνία.
Να δώσει τη δυνατότητα και σε άλλους επιχειρηματίες να αποκτήσουν εξαγωγική δραστηριότητα μέσω της συμμετοχής τους σε εκθέσεις του εξωτερικού. Να τους μάθει να εξάγουν διότι αν περιμένουμε την ανάπτυξη από το μεταξύ μας εμπόριο και παροχή υπηρεσιών… Απώτερος στόχος όμως του Επιμελητηρίου είναι η ενεργοποίηση της Αναπτυξιακής επιχείρησης και η λειτουργία ενός κέντρου υποδοχής ξένων επενδυτών που θα στελεχωθεί από συμβασιούχους τεχνοκράτες που θα αναλάβουν να φέρουν επενδυτές.
Γιατί ας μην γελιόμαστε οι επενδύσεις στη Μαγνησία δεν θα έλθουν από εμάς.
