Σε μια χώρα που καίγεται το καλοκαίρι, πνίγεται τον χειμώνα και θρηνεί νεκρούς δίχως απαντήσεις, ένα πρόσωπο στέκει σταθερά στο κέντρο της σκηνής: ο πολιτικός που δεν ήξερε ποτέ τίποτα.
Δεν ήξερε πότε και πως δόθηκαν οι επιδοτήσεις ΟΠΕΚΕΠΕ.
Δεν ήξερε πότε υπογράφηκαν οι συμβάσεις.
Δεν ήξερε πότε κατέρρευσαν οι υποδομές.
Δεν ήξερε πότε πέρασαν οι τροπολογίες, πότε άλλαξαν οι νόμοι, πότε εξαφανίστηκαν τα στοιχεία.
Δεν ήξερε πότε έγινε το έγκλημα στα Τέμπη.
Δεν ήξερε πότε πέθαναν οι πρόσφυγες, πότε έκλεισαν τα σχολεία στα χωριά, πότε μπήκαν τα funds στις λαϊκές γειτονιές.
Όχι από αφέλεια, αλλά από συνήθεια.
Όχι επειδή δεν μπορούσε να ξέρει, αλλά επειδή ήταν βολικό να μην ξέρει.
Η άγνοια έγινε πολιτική τακτική. Το δεν γνωρίζω έγινε ασπίδα και δικαιολογία
Ορισμένοι θα το πουν θεσμική άγνοια. Άλλοι θα το πουν πολιτικό θράσος.
Στην πράξη όμως είναι ένα καλά οργανωμένο σύστημα:
Ένας μηχανισμός που παράγει αποποίηση ευθυνών, μετάθεση ευθυνών και τελικά ατιμωρησία.
Οι ευθύνες γίνονται συστήματα, τα λάθη γίνονται παραλείψεις, και οι εγκληματικές αμέλειες βαφτίζονται αστοχίες.
Ο λαός θρηνεί και πληρώνει, αλλά κανείς δεν ήξερε.
Κανείς δεν άκουσε, κανείς δεν είδε. Όμως εμείς ξέρουμε.
Ξέρουμε πότε κόπηκε η σύνταξη, πότε ήρθε ο λογαριασμός, πότε έκλεισε το Κέντρο Υγείας.
Ξέρουμε πότε χάσαμε ανθρώπους, πότε απογοητευτήκαμε, πότε μας πρόδωσαν. Κι αν συνεχίσουμε να τους επιτρέπουμε να μη ξέρουν, η ευθύνη περνάει από εκείνους σε εμάς. Γιατί όποιος δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να κυβερνά.
Και όποιος παριστάνει ότι δεν γνωρίζει, δεν πρέπει να ξανακυβερνήσει.
Τελικά… Ο αθώος που δεν ήξερε ποτέ τίποτα,είναι ο ένοχος που ήξερε πολύ καλά πότε να σωπάσει.
Μήπως τελικά ξέραμε κι εμείς, αλλά αργήσαμε να μιλήσουμε;
Ώρα να θυμηθούμε. Ώρα να λογοδοτήσουν.
