3 Δεκεμβρίου- Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Θα έλεγε κανείς πως οι Παγκόσμιες Ημέρες έχουν γίνει της μόδας, μας ξυπνούν από την καθημερινή ρουτίνα μας, για να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχει κάτι άλλο διαφορετικό και έξω από τα δικά μας πλαίσια του κόσμου. Και για την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας, τι πιο ευτυχές να είναι κάτι έξω από τον μικρόκοσμό μας! Ξαφνικά, ανοίγουμε τα μάτια, συνειδητοποιούμε τι τιμάμε αυτή τη μέρα, οργανώνουμε δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης και γιορτάζουμε! Όλοι μαζί, μια γροθιά, όλοι διαφορετικοί, μα όλοι ίσοι!
Και, ύστερα, ξημερώνει η επόμενη μέρα. Δεν είναι Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας, αλλά κάποιοι άνθρωποι παραμένουν ανάπηροι. Δεν πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και γιορτές προς τιμήν της αναπηρίας, αλλά κάποιοι άνθρωποι πρέπει να συνεχίζουν να γιορτάζουν τη ζωή τους. Δεν ντύνεται η πόλη με τα καλά της, δεν γίνεται προσβάσιμη να υποδεχτεί τους αναπήρους πολίτες της, μα αυτοί πρέπει να συνεχίζουν να κινούνται και να αλληλεπιδρούν μέσα σε αυτή.
Και όπως χρόνια συνηθίζω να λέω, δεν φταίει κανείς που υπάρχουν ανάπηροι πολίτες, αλλά για τις ανάπηρες πόλεις, κάποιος φταίει. Οι ανάπηρες πόλεις, όμως, δεν χρειάζονται παγκόσμια ημέρα. Δεν απαιτούν από εμάς εορτασμό, αλλά συνειδητοποίηση και σωστή θεμελίωση- θεμελίωση σε επίπεδο προσβασιμότητας, ισότητας και σεβασμού.
Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Αλλά για εμάς, που είμαστε άτομα με αναπηρία, η ημέρα γίνεται εβδομάδα, γίνεται μήνες, γίνεται χρόνια και εν τέλη μια ολόκληρη ζωή. Και ναι, αν με ρωτάτε οφείλουμε να το γιορτάζουμε μια ολόκληρη ζωή! Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε κατάματα όποια δυσκολία και αν συναντήσουμε στο δρόμο μας. «Κατάματα»- περίεργη λέξη για τυφλό, έτσι δεν είναι; Δεν είναι. Είναι στάση ζωής, είναι στάση ύπαρξης που σε οδηγεί να σηκώσεις το ανάστημά σου και να διεκδικήσεις ο,τι δίκαια και αρμονικά θα έπρεπε να έχεις.
Παρασκευάς Λάμπρος
