Και ποια είναι αλήθεια εκείνη η ιδιότητα που κάνει
ένα ψηφοφόρο αριστερό, να ξεχωρίζει από τους
ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων;
Μα τι άλλο;
Η καλαισθησία του χαμένου.
Στις 14 Νοέμβρη του 2024, και λίγα λεπτά πριν ταξιδέψω με τη σύζυγό μου Ιωάννα σε προγραμματισμένο ταξίδι μας στην ΑΘΗΝΑ, δεχτήκαμε στο κιν. τηλέφωνο της συζύγου μου κλήση από εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας που ζήτησε τόσο από τη σύζυγό μου, αλλά και εμένα να συμμετάσχουμε στην εκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη του νέου τους αρχηγού στις 24/11/2024.
Εγώ λοιπόν ο Θοδωρής Πανόπουλος, παλιό μέλος στο Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων του κλειστού πλέον εργοστασίου από το 2016 της ΙΜΑΣ ΑΕ, αλλά και παλιό μέλος στο Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Βόλου με την παράταξη ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, δηλώνω σε ό,τι με αφορά, πως θα συμμετάσχω στη προαναφερθείσα διαδικασία, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και το πρόσωπο το οποίο θα ψηφίσω και που δεν είναι άλλο από τον μεγάλο ποιητή και κομμουνιστή ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, που αν και νεκρός από τις 30 του Οχτώβρη του 1988 εξακολουθεί έως και σήμερα να πυρπολεί την καρδιά και το νου του κάθε σκεπτόμενου αριστερού πολίτη.
Αυτή λοιπόν τελεσίδικα είναι η απόφαση μου και δεν πρόκειται να την αλλάξω, όσα απαξιωτικά και ειρωνικά σχόλια μπορεί αυτή να εισπράξει από κάθε λογής “ιδιοκτήτες” του κοινωνικοπολιτικού και εργατικού κινήματος.
Εξάλλου η ανυποχώρητη εναντίωση μου στους “ορθολογισμούς” της κοινωνίας του βολέματος, δεν είναι κάτι το άγνωστο σε μένα και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της όποιας συνεισφοράς μου στο εργατικό κίνημα που τόσο αγάπησα.
Σειρά σας λοιπόν τώρα συναγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσετε στο κοινωνικό σύνολο τίμια και με θάρρος το ποιες είναι οι δικές σας επιλογές σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα που εσείς προκρίνετε ενόψει των εσωκομματικών εκλογικών διαδικασιών της 24/11/24.
Ιδού λοιπόν μέσα απ’ τους στίχους του αξέχαστου Τάσου Λειβαδίτη η αιτιολόγηση της δικής μου επιλογής.
– Κι όσο περνάν τα χρόνια γίνομαι όλο και πιο σύντομος, μέχρι που στο τέλος μια λέξη θα μου αρκεί: “ησυχία”, όπως στα νοσοκομεία
ή “πυρ!” όπως όλα μου τα πρωινά.
-Όσο για τη διαθήκη που μ’ έκανε κληρονόμο του κόσμου, απ’ τον φόβο μη μου τη βρουν, την έθαψα βαθιά κι έφτιαξα από πάνω ένα μικρό ανάχωμα σαν τάφο. Και περιμένω τώρα την ανάσταση των νεκρών.
-Κάποτε θα ξανάρθω.
Είμαι ο μόνος κληρονόμος.
Κι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ γι’ αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα,
-τι είναι ποίηση; μα ένα παιχνίδι, που
τα χάνεις όλα, για να κερδίσεις ίσως
ένα άπιαστο αστέρι.
-Και ποιητής τι είναι;
Μα τι άλλο εκτός από φτωχούς λαθρεπιβάτες
πάνω στις φτερούγες των πουλιών
την ώρα που αυτά πέφτουν χτυπημένα.
Υ.Γ.
Τέλος ευχαριστώ την 11χρονη εγγονή μου Κασσάνδρα Ευαγγέλου για την αντιγραφή του χειρόγραφου κειμένου μου σε ηλεκτρονική μορφή.
Του Θοδωρή Πανόπουλου, παλιού μέλους του Δ.Σ. στο Εργατικό Κέντρο Βόλου
