Με αφορμή το εξαιρετικά επιτυχημένο 3ο Συνέδριο Ανάπτυξης για τη Μαγνησία που διοργάνωσε ο Όμιλος Καρεκλίδη το Σαββατοκύριακο 11 – 12/11/2017, θα ήθελα να δημοσιοποιήσω ορισμένες σκέψεις και απόψεις για το πώς θα έπρεπε να υπάρξει εν συνόλω ανάπτυξη των πόλεων του νομού. Οι υποδομές που δημιουργούνται θα πρέπει πρωτίστως να στοχεύουν στη δημιουργία ενός πρότυπου μοντέλου επέκτασης των αστικών συγκροτημάτων που συναντάμε σε πολλές ευρωπαϊκές και όχι μόνο χώρες. Σκοπός είναι η αποφυγή της συγκέντρωσης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στην πόλη που συνεπάγεται την ερήμωση της υπαίθρου αλλά και των μικρότερων πόλεων του νομού.
Είχα την τύχη να ζήσω αρκετά χρόνια σε μία ευρωπαϊκή πόλη μεγέθους Βόλου. Παρόλ’ αυτά ουδείς εκ των κατοίκων διανοείτο να μετακινηθεί σε όμορο νομό με μεγαλύτερο αστικό κέντρο για να ικανοποιήσει κάποια εκ των αναγκών του, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Αυτό συνέβαινε για τον απλούστατο λόγο ότι το σύστημα συγκοινωνιών ήταν τόσο άρτια αναπτυγμένο με κυρίαρχα τα μέσα σταθερής τροχιάς, ώστε η οικονομική δύναμη συγκεντρωνόταν στην πρωτεύουσα του νομού, στην οποία όμως η κάτοικοι είχαν ευκολότατη πρόσβαση από όλα τα γύρω χωριά και λοιπές περιοχές. Το σύστημα συγκοινωνιών ήταν δε με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο ώστε ο πολίτης είχε ευκολότερη πρόσβαση στην πρωτεύουσα του νομού του παρά σε μία πόλη κοντινότερη γεωγραφικά που ανήκε όμως σε άλλο νομό.
Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος και περισσότερο κατανοητός. Με τα σημερινά δεδομένα ένας κάτοικος του Βελεστίνου προσεγγίζει πιο εύκολα τη Λάρισα με το αυτοκίνητό του παρά το Βόλο (ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα με τα έργα στην οδό Λαρίσης). Μάλιστα έχει μεγαλύτερο κίνητρο να κατευθυνθεί προς τη Λάρισα αφού σε όλα τα επίπεδα είναι μια πόλη που αυτή τη στιγμή καλύπτει πληρέστερα τις ανάγκες των πολιτών σε σχέση με το Βόλο είτε αναφερόμαστε στην υγεία είτε αναφερόμαστε σε καταναλωτικές ανάγκες κ.λπ. (πληθώρα εμπορικών καταστημάτων). Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τους κατοίκους του Αλμυρού. Πόσο θα είχε μεταβληθεί η ζωή μας αν η απόσταση αυτών των δύο μικρότερων πόλεων του νομού μας από το Βόλο εκμηδενιζόταν από την ύπαρξη ενός προαστιακού σιδηροδρόμου ο οποίος θα ελαχιστοποιούσε περίπου στα 10 λεπτά τις ώρας την απόσταση Βόλος – Βελεστίνο και 20 λεπτά την απόσταση Βόλος Αλμυρός.
Μία τέτοια κίνηση θα είχε πολλαπλά οφέλη τόσο από τη δημιουργία πάρα πολλών θέσεων εργασίας όσο και από τη ζωή που θα έπαιρναν ο μεν Βόλος από εμπορικής και καταναλωτικής πλευράς, με την ευρύτερη έννοια (μειώνοντας τη διαφυγή της κατανάλωση άρα και του χρήματος), οι δε μικρότεροι δήμοι μειώνοντας την αιμορραγία σε ανθρώπινο δυναμικό και όχι μόνο. Πολύ πιθανόν να βλέπαμε έναν φοιτητή να διαμένει στον Αλμυρό (πληρώνοντας οικονομικότερο ενοίκιο για τη φοιτητική του στέγη) και να σπουδάζει στο Βόλο.
Με άλλα λόγια, ένα τέτοιο μεγαλόπνοο έργο θα ενοποιούσε τα τρία κέντρα, μεγαλώνοντας τα μεγέθη (ενώνονται τρία αστικά κέντρα σε ένα, εξάλλου και η μεταξύ τους απόσταση τα ευνοεί). Αν μάλιστα κάποιος διερωτάται σε μια περίοδο τέτοιας κρίσης είναι δυνατό να γίνονται τέτοια έργα, η απάντηση είναι πως το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και η «Αττική Οδός» που έγιναν σε περίοδο φαινομενικής ευμάρειας δεν χρηματοδοτήθηκαν από το ελληνικό κράτος αλλά από ιδιωτικά κεφάλαια τα οποία θα εκμεταλλεύονταν τα έργα για 100 χρόνια (όπως έθεσε και ο ΣΥΡΙΖΑ προς εκμετάλλευση την περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ εξάλλου).
Συμπέρασμα είναι λοιπόν πως όλα γίνονται όταν υπάρχει το ανάλογο όραμα και αγάπη για τον τόπο.
