Καλημέρα απανταχού αναγνώστες! Αυτή τη φορά το πέτυχαν όλοι οι μετεωρολόγοι. Ο χιονιάς με το βλακώδες για χιονιά όνομα «Μπάρμπαρα» ενέσκηψε όπως τον προανήγγειλαν, στην ώρα του. Άσπρισε ο τόπος, είδαμε μια άσπρη μέρα (παλιό αλλά διαχρονικά καλό), σφύριξε δυο φορές το θρυλικό 112 – σκέφτομαι πολλές φορές πόσες ομοιότητες έχει αυτό το εργαλείο με τον ψεύτη βοσκό του Αισώπου, «ποιμήν παίζων» στα αρχαία, στον οποίο μύθο «Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι τοῦτο κερδαίνουσιν οἱ ψευδολόγοι τὸ μηδὲ ὅταν ἀληθεύωσι, πιστεύεσθαι». Βεβαίως εάν και εφ’ όσον γίνεται κατάχρηση, εάν όχι είναι πράγματι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο προειδοποίησης για επικίνδυνες καταστάσεις.
Είναι και η υποχρέωση να υπάρχουν στο όχημα αντιολισθητικά μέσα, αλυσίδες ή χιονοκουβέρτες (που είναι, κατά την γνώμη μας, μια χαζομάρα). Αλυσίδες, λοιπόν, το κατάλληλο εξάρτημα για την κίνηση σε δρόμους με χιόνι – προσοχή, με χιόνι, αν υπάρχει πάγος τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, οι αλυσίδες δεν είναι απόλυτα ασφαλείς στον πάγο. Και είναι σωστό το ότι επιβάλλονται, πλέον, ως υποχρεωτικό «αξεσουάρ», όπως το τρίγωνο ασφαλείας και το φαρμακείο. Διότι παρά το ότι η κλιματική αλλαγή και τα λοιπά μάς έχουν τρελάνει στις λιακάδες και την ανομβρία και παρά το γνωστό άσμα των Λοκομόντο «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα / κρύο δεν έκανε ποτέ…» στην Ελλάδα και κρύο κάνει και κάθε χρόνο χιονίζει. Και μόλις προχθές ένας Έλληνας, ο Αλέξανδρος Γκιννής, έγινε ο πρώτος στην ιστορία μας που κέρδισε ασημένιο μετάλλιο στο αλπικό σκι, συγκεκριμένα στην τεχνική κατάβαση, στο παγκόσμιο κύπελο του Σαμονί της Γαλλίας!
Φαίνεται ότι θα ξανα-λειτουργήσει το πάλαι ποτέ Οικοτροφείο της Μητρόπολης (1959-2004), στην γωνία Κ.Καρτάλη-Αναλήψεως. Φαίνεται ότι εξασφαλίστηκε χρηματοδότηση 2.000.000 € για μετατροπή του κτηρίου σε «Ακαδημία Εκκλησιαστικών Τεχνών», στα ελληνικά Σχολή Βυζαντινής Μουσικής και Σχολή Αγιογραφίας. Βέβαια το 2019 υπήρχαν δημοσιεύματα ότι το κτήριο θα λειτουργούσε πάλι ως Οικοτροφείο με χρηματοδότηση 600.000 € «προς όφελος των νέων γενιών και των οικογενειών τους που θέλουν να δουν τα παιδιά τους να σπουδάζουν αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα» και ανάμεσα έπεσαν ιδέες περί ξενώνα αστέγων. Γι’ αυτό εμείς γράφουμε «φαίνεται». Το βέβαιο είναι ότι κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει και μακάρι να βρεθεί η καλύτερη λύση για το κοινωνικό σύνολο της ευρείας Μαγνησίας.
Πανηγυρισμούς διαπίστωσα τις τελευταίες ημέρες, λόγω υποβολής 8 (οκτώ) υποψηφιοτήτων για την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα Βόλου, μεταξύ των οποίων μία από το (περιβόητο τον τελευταίο καιρό λόγω…Βρυξελλών) Κατάρ, μία από «Βούλγαρους δισεκατομμυριούχους» και έξι από ελληνοανάμικτα σχήματα, με ιδιαίτερη έμφαση, από εμάς, στην Χαλυβουργία Ελλάδος αυτοπροσώπως, στην παντού και πάντοτε παρούσα ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ (ο πεθερός του υπουργού κυρίου Γεραπετρίτη) και (ω! του θαύματος) στον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης. Τουλάχιστον προς στιγμήν γλιτώνουμε τους Κινέζους…! Και εγώ εξακολουθώ να πιστεύω, συμπολίτες, ότι αυτό είναι ένα τεράστιο, ξένης έμπνευσης, λάθος, που αν τελικά υλοποιηθεί το κέρδος του «Ταμείου» θα είναι ελάχιστο και τις συνέπειες θα τις πληρώνει για πάντα η περιοχή μας.
Κυριακή βράδυ η τηλεόραση ξανα-παίζει την «Σωφερίνα» με τον μνημειώδη αλλήθωρο Γύλο του Βασίλη Αυλωνίτη και το τραγουδάκι «…όποιος πιάνει το τιμόνι, πού και πού να φασκελώνει…» υλοποιούμενο στον λεβέντη τροχονόμο Τάσο Γιαννόπουλο – στα χρόνια της αθωότητας, 60 χρόνια μετά το φασκέλωμα θεωρείται βαρέως αντικοινωνική συμπεριφορά, διωκόμενη από τον υπεράνω όλων Νόμο…
Μέσα στις γιορτές ήρθαν και με βρήκαν δύο ιδιαίτερης αξίας δώρα. Το ένα είναι το ημερολόγιο του Παραρτήματος Βόλου του Λυκείου των Ελληνίδων για το 2023, αφιερωμένο στο μοναδικό στα χρονικά της παγκόσμιας – είμαι βέβαιος – χειροτεχνίας έργο της κεντημένης Χάρτας του Ρήγα Βελεστινλή, ένα έργο «αδιανόητο», που όμως η θέληση και η υπομονή από 12 συμπολίτισσες κεντήστρες κατάφεραν να υλοποιήσουν σε έναν ενιαίο καμβά διαστάσεων περίπου 2,00*1,90 m (συνολικού εμβαδού 3,86 m2). Το είδαμε αναρτημένο σε περίοπτη θέση στον Αρχαιολογικό μας Μουσείο τον Ιούνιο του 2021, τώρα βρίσκεται στην Αθήνα, στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου και προβλέπεται να παραμείνει μόνιμα. Με όλον τον σεβασμό τόσο στο πανάξιο Συμβούλιο του Λυκείου, όσο και στις 12 συμπολίτισσες Κυρίες κεντήστρες, όσο και στον Θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, προσωπικά προτιμώ το έργο να επιστρέψει και να εκτίθεται στον Βόλο, εκεί όπου ανήκει – με όλη μου την αγάπη.
Το δεύτερο είναι ένα λεύκωμα φωτογραφιών, αποτέλεσμα «άπειρων» οδοιπορικών σε «Ασύχναστους τόπους στη Μητρόπολη Δημητριάδος» της Όλιας Γκλουσένκο και του Κωστή Δρυγιανάκη. Και η «οδός ᾗ επορεύθησαν» (Γένεσις 35:3) μακρά, από το Τρίκερι στην Αγιά μέσω Καναλίων, απ’ το Ξουρίχτι στον Παλαιό Πλάτανο του Αλμυρού μέσω Λαμπινούς, από τον Λαύκο στην Άνω Κερασιά μέσω Μελισσατίκων, από τον Μυλοπόταμο στην Μιτζέλα κι από την Φακίστρα στις Αλυκές και στην Νέα Αγχίαλο μέσω Τσαγκαράδας και Βυζίτσας και πάει λέγοντας, 195 φωτογραφίες τέχνης, αλλά κυρίως ευαισθησίας, σεβασμού και αγάπης. Οι ασύχναστοι (τι υπέροχη λέξη!) τόποι λατρείας είναι εκκλησιές, καθολικά μοναστηριών και ξωκλήσια που δεν δέχονται συχνά την επίσκεψη της φροντίδας, δεν ξέρουν τι είναι «συντηρητής», καλά-καλά έχουν ξεχάσει τι είναι «μάστορας», όμως είναι εκεί, στέκουν (όσο αντέχουν ακόμη, κι αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα) και διαιωνίζουν με τις λίγες δυνάμεις τους την Πίστη. Διατηρούν τις εικόνες τους, σκοροφαγωμένες ίσως, ξεθωριασμένες ίσως, τα ταλαιπωρημένα ξυλόγλυπτα ή «κοντραπλακέ» τέμπλα τους, τα σκουριασμένα μανουάλια, διατηρούν την Πίστη. Η Όλια και ο Κωστής έχουν την ικανότητα να βλέπουν πίσω ή μέσα από τα αντικείμενα, έχουν την δύναμη να αποτυπώνουν τις δυνάμεις που διαφεντεύουν τον ορατό και τον αόρατο κόσμο. Θεωρώ την δουλειά τους σ’ αυτό το λεύκωμα ευλογία.
Ακόμη ένας ισχυρότατος σεισμός στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, χιλιάδες θα είναι πάλι οι νεκροί – ο Θεός να φυλάει. Χιονίζει κιόλας, χειμέρια τα πράγματα. Σας αγαπώ ορθολογικώς, γεια σας.
Η φωτογραφία δηλώνει ξεκάθαρα ότι το καλοκαίρι θα ξανάρθει.
