Καλημέρα συμπολίτισσες και συμπολίτες. Όταν στις 12 Φεβρουαρίου 2020 τα κυκλο-φ-οριακά γιόρταζαν τις 1000 συνέχειες, ο παιδικός φίλος και συν-ναυτοπρόσκοπος στο 58ο Σ.Ν/Π Κώστας Μ. μου ευχήθηκε να φτάσω τις 2000 και «για αρχή» να φτάσω στον ιδιαίτερο αριθμό 1111, με τους τέσσερεις άσσους. Ε! σήμερα, 29 Ιουνίου 2022 αυτό που διαβάζετε είναι το κείμενο αριθμός 1111! Δυο χρόνια και πέντε μήνες για 111 κείμενα είναι ένας καλός μέσος όρος απόδοσης.
Δυο χρόνια πανδημίας, ας μην ξεχνάμε. Μιας πανδημίας που δεν λέει να ξεκουμπιστεί ή, τουλάχιστον, να γίνει ενδημία να ησυχάσουμε κάπως. Σχεδόν μόλις οι «εμπειρογνώμονες» αποφάσισαν να καταργήσουν τις μάσκες, ο CoViD-19 έδειξε, πάλι, τα δόντια του. Και ναι μεν δεν βρισκόμαστε σε καταστάσεις ανάγκης («δεν υπάρχει πίεση στο Σύστημα Υγείας»…) όμως πολλοί συνάνθρωποι αρρωσταίνουν, έστω και ελαφρά, και οι θάνατοι δεν έχουν τελειώσει. Και επιτρέψτε μου να αναρωτιέμαι: αφού όλα γίνονται προκειμένου να διευκολυνθεί ο Τουρισμός, τουλάχιστον τα ξενοδοχεία και τα λοιπά καταλύματα τηρούν κάποια υγειονομικά πρωτόκολλα ή καταργήθηκαν, μαζί με τις μάσκες, κι αυτά; Και με την ευκαιρία, μιλώντας για Τουρισμό, κάποια στιγμή το 2019, στο φατσοβιβλίο, είχα αναφέρει το νούμερο 30 εκατομμύρια αφίξεις, ένα νούμερο το οποίο, ως άσχετος περί αυτά, το είχα διαβάσει σε κάποια ανακοίνωση. Δέχτηκα, λοιπόν που λέτε, σφοδρή επίπληξη από τουριστικό παράγοντα της περιοχής μας, του τύπου «…δεν ισχύουν αυτά τα νούμερα, μην ακούς τι λέει η Κουντουρά…» (τότε, επί ΣΥΡΙΖΑ, Υπουργός Τουρισμού). Πικράθηκα εσωτερικώς, όμως σήμερα ακούω πανταχόθεν ότι «…στόχος είναι να φτάσουν και να ξεπεραστούν τα 30 εκ. αφίξεις του 2018-19…» (τώρα, επί ΝΔ, με Κικίλια Υπουργό Τουρισμού). Ή κάνω, πάλι, λάθος; Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω.
Μιλώντας για το Σύστημα Υγείας, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου που η πρόσληψη-ορκωμοσία Νοσηλεύτριας στο Νοσοκομείο μας γίνεται είδηση μετά φωτογραφίας στον Τύπο. Δύο φορές μάλιστα, Διοικητής και Διευθύντρια και στο μέσον η κοπέλα, ολοψύχως ευχόμαστε ευόδωσιν του δύσκολου έργου της. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής, μήπως ότι να! δείτε, εμείς έτσι ενισχύουμε το Σύστημα Υγείας; – κάποιοι γιατροί λείπουν, νομίζω, μια μονάδα στεφανιογραφίας λείπει, νομίζω, την υγεία μας να ‘χουμε…
Την προηγούμενη Τετάρτη ρωτούσαμε τι γίνεται με το Δικαστικό Μέγαρο, απανωτές μας ήρθαν οι απαντήσεις, με τη σειρά, τόσο από τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Στρατηγόπουλο, όσο και από τον Βουλευτή κ. Μαραβέγια. Ο κ. Πρόεδρος είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι ο δικηγορικός κόσμος αφ’ ενός δεν εγκρίνει την τοποθεσία της Νεάπολης (τα έχουμε πει αυτά, πρόκειται για τμήμα του οικοπέδου όπου βρίσκεται το Εργαστήριο Δημοσίων Έργων (σήμερα Τμήμα Ελέγχου Υλικών & Ποιότητας Δημοσίων Έργων), στην οδό Ύδρας, στην Νεάπολη) και αφ’ ετέρου ανησυχεί για την διαδικασία ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα) με την οποία πρόκειται, γενικώς, να κατασκευαστεί το έργο, όπου εμπλέκεται (δεν ξέρω πώς και γιατί) και το αντίστοιχο μέγαρο της Λαμίας. Ο κ. Βουλευτής δηλώνει «…την ικανοποίηση της κοινωνίας της Μαγνησίας για την λύση (σσ. ΣΔΙΤ) που δρομολογήθηκε…» και αναμένει εντός 15ημέρου να οριστικοποιηθούν οι όροι ανάθεσης του έργου και να δικαιωθούν η υπομονή και οι προσδοκίες όλων μας. Αυτά συμπολίτισσες και συμπολίτες, τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ ουδόλως αισιοδοξώ.
Ήρθε πάλι και μας βρήκε αυτό το αίσχος με το έσχες. Όπου ουδείς και ποτέ εξετάζει το πόθεν – κι αν το εξετάζει, τύπου Γιώργος Τράγκας, τι έγινε; σκασίλα μας και σκορδοκαΐλα μας. Κανείς δεν εξετάζει πώς προέκυψαν, αδερφέ, τόσα ακίνητα, βίλες περίπου εν μία νυκτί και λογαριασμοί καταθέσεων, όπως και εκατομμύρια δανείων. Χαλαρά, ακόμη λίγο σανό και σε δουλειά να βρισκόμαστε οι πολίτες, να ‘χουμε κάτι να κουβεντιάζουμε στα παραλιακά καφενεία, χωρίς ουσία, όπως πάντα.
Κατά τα άλλα εντάξει, που είχατε αγωνία. Κατακυρώθηκαν τα λαμπάκια, 210.000 ευρώ, σε γνωστόν βολιώτη (κάτι είναι κι αυτό, τα λεφτά στον τόπο τους…) επιχειρηματία, για τον οποίο εγώ προσωπικώς δεν φανταζόμουν ότι ασχολείται και με τέτοιου είδους επιχειρήσεις – όμως εγώ ηπατήθην ενώ αυτός θα μας κρεμάσει και τα λαμπάκια των Χριστουγέννων. Αμήν.
Στο μεταξύ η νυχτερινή βρώμα συνεχίζεται και ουδείς, αλλά αδιαμφισβητήτως ουδείς, ασχολείται με το θέμα. Όλοι οι αρμόδιοι ερωτούν αλλήλους ή απλώς σφυρίζουν αδιάφορα (θυμάστε εκείνο το υπέροχο τραγουδάκι του 1959 με τη φωνή του Τώνη Μαρούδα, στίχους Γιώργου Οικονομίδη, σύνθεση Γιώργου Μουζάκη που λέει «Σου σφυρίζω / για να βγεις σου σφυρίζω / σου κρυφομουρμουρίζω / το δικό μας σκοπό…»), αποτέλεσμα δεν υπάρχει, μια συντονισμένη κοροϊδία υπάρχει κι όλοι κοιμούνται ήσυχοι και βέβαιοι ότι ο λαουτζίκος θα τους ξαναστείλει στα αρμόδια όργανα (ίσως και κάπου παραπέρα…) όταν θα έρθει ο καιρός της κρίσεως.
Αλλά εμένα αυτό το τραγουδάκι, με το συμπάθιο δηλαδή, με γύρισε πίσω στον Φεβρουάριο 2006, όταν η Βολιώτικη Χορωδία ανέβασε στο Δημοτικό Θέατρο (ναι! είχαμε και τέτοιο κάποτε, περασμένα μεγαλεία…) παράσταση «Λες και ήταν χθες…» και αυτό μάς το τραγούδησε-σφύριξε ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Πετρής, που πρόσφατα εντάχθηκε στην ορχήστρα των αγγέλων…
Ουδείς, επίσης, ασχολείται με το ότι και ο ΟΣΕ, μετά την Τράπεζα της Ελλάδος, εγκαταλείπει τον Βόλο. Ποιος να ασχοληθεί; Ποιος Άρχων; Ο… τρέχων Άρχων βλέπει το μέλλον του Βόλου ως ποδοσφαιρική ομάδα, άντε και ως διοργανωτή αγώνων στίβου, το πολύ ως παραγωγό σκουπιδιών και το ακόμα πιο πολύ ως «κόμβο» υγροποιημένου φυσικού αερίου. Και τέρμα. Τα υπόλοιπα προφανώς δεν τα χρειαζόμαστε, κατ’ αυτόν. Και, προφανώς, κατ’ αυτούς που τον στηρίζουν…
Σας χαιρετώ εξονυχιστικώς. Γεια σας.
Στην φωτογραφία Πίνακας του δικού μας λαϊκού ζωγράφου Νικολάου Χριστόπουλου (1880-1967) με όλα τα πλωτά εργαλεία για τα πρώτα έργα στο λιμάνι του Βόλου, στην δεκαετία 1892-1902.
