Διαχρονικά σε όλο το ζωικό βασίλειο κυριαρχεί η μητριαρχία και σε αυτό δεν μπορεί να εξαιρεθεί και το ανθρώπινο είδος όσο κι αν εξελίχθηκε στα χιλιάδες χρόνια. Το αρσενικό, ο πατέρας χρησίμευε για την αναπαραγωγή και παρέμενε ξένος ως προς τα παιδιά. Από το αρσενικό λείπει το μητρικό ένστικτο και δεν διαθέτει την αφοσίωση και την αυταπάρνηση η οποία πηγάζει από το μητρικό ένστικτο. Η όποια πατρότητα θα δημιουργηθεί πολύ όψιμα, στην πρώιμη εποχή του χαλκού και επειδή είναι από την φύση της επίκτητη και οι λόγοι που την υπαγορεύουν θα είναι τεχνητοί και οικονομικοί. Για την ιστορία αναφέρουμε στην μεθύστερη ρωμαϊκή νομοθεσία η σχέση της μάνας με το παιδί είναι φυσικό περιστατικό και του πατέρα με το παιδί πλάσμα δικαίου. Η όποια κοινωνία δημιουργήθηκε πάνω στο δεσμό της μάνας και του παιδιού και στην συνέχεια με την οποιαδήποτε μητρότητα θα σχηματίζεται κοινωνία.
Το θηλυκό είναι αυτό που οικίζει το περιβάλλον, το καλλωπίζει με δέρματα ζώων και άλλα στολίδια, πλέκει καλάθια για την καρποσυλλογή. Από την καλαθοπλεκτική ξεκινάει η αγγειοπλαστική, η πλεκτική, η υφαντική και από εκεί η σκαλιστική καλλιέργεια της γης έως ότου εφευρεθεί το αλέτρι. Την ίδια εποχή που το θηλυκό κάνει όλα αυτά, το αντρικό στοιχείο περιορίζεται στην αναπαραγωγική διαδικασία και το κυνήγι. Η πατριαρχία θα έρθει ως απόρροια των κυνηγών οι οποίοι σιγά σιγά ανά τα χρόνια αιχμαλωτίζουν μικρά νεογνά ζώα όπως είναι τα αρνιά και τα κατσίκια, τα οποία μαντρώνουν για να μην τους φύγουν, τα ταΐζουν, τα ποτίζουν και με τον καιρό ημερεύουν και με τον καιρό αυτά τα κοπάδια θα αποτελέσουν την κτηνοτροφία. Αποκτώντας το αρσενικό το δικό του κοπάδι αποκτά οικονομική δύναμη εξαγοράζει το θηλυκό και στο δικό του κοπάδι κληρονόμοι θέλει να είναι τα δικά του παιδιά.
Η αρχή της πατριαρχίας παρατηρείται μετά το 2000 π. Χ. πρώτα στους ινδοευρωπαϊκούς λαούς που εξαπλώνονται δυτικά και ανατολικά του Καύκασου αλλά και στους σημιτικούς λαούς οι οποίοι είναι οι πρώτοι που βάζουν τα θεμέλια της πατριαρχίας όταν ο Θεός και δημιουργός ο Γιαχβέ πρώτα θα φτιάξει τον άντρα και από το δικό του πλευρό την γυναίκα. Σε όλη τη Βίβλο ο άνδρας τίκτει και η γυναίκα γεννάει. Στον ελλαδικό χώρο τον πρώτο καιρό θα συμβιώσει η πατριαρχία με την ριζωμένη μητριαρχία για αρκετούς αιώνες. Ο μύθος λέει ότι η πατριαρχία θα εφαρμοστεί στην εποχή του μυθικού βασιλιά Κέκροπα όταν οι γυναίκες θα υπερψηφίσουν υπέρ της Αθηνάς (είναι και περισσότερες) με αποτέλεσμα να θυμώσει ο Ποσειδώνας να πλημμυρίσει την Αττική με κίνδυνο να λιμοκτονήσουν οι κάτοικοί της. Έκτοτε οι γυναίκες οικειοθελώς απέχουν των κοινών και της ψηφοφορίας. Με τους αιώνες η μητριαρχία υποχωρεί άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια στην πολιτική δύναμη που αποκτά το αντρικό στοιχείο στο οποίο θα ανήκουν και οι πολεμικές τέχνες με τις οποίες θα παρέχουν ασφάλεια. Με την γυναίκα να αναπτύσσει την πονηριά ως αντιστάθμισμα, τις ηδονιστικές χαρές αλλά στην ουσία η μητριαρχία δεν θα φύγει ποτέ από την δικαιοδοσία της γυναίκας. Θα συνεχίζει να επικρατεί στα παιδιά και να ηγείται του οίκου της.
Ακόμη και όταν κυριαρχήσει η πατριαρχία η μητριαρχία θα δηλώνει παρόν. Όταν ο Αγαμέμνων που είναι πατέρας, στρατηγός και βασιλιάς αποφασίζει να θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια προς χάριν της εξουσίας απαιτώντας και την υποταγή της γυναίκας στην επιστροφή τον περιμένει ο πέλεκυς. Η Κλυταιμνήστρα τον έχει ήδη ξεγράψει και σαν άντρα και σαν βασιλιά. Σαν άντρα τον εκδικείται κάνοντας εραστής της τον ξάδερφό του Αίγισθο. Μπορεί οι άνδρες να βαστούν σπαθιά αλλά και οι γυναίκες διπλό πέλεκυ. Ο Ορέστης σκοτώνοντας την μάνα του, κατά την παράδοση, έχυσε δικό του αίμα, οι Ερινύες που διαφεντεύουν τα δίκια τους θυμώνουν που οι νέοι θεσμοί αναστατώνουν την αρχαία τάξη και της ζητούν εκδίκηση. Ο Ορέστης θα περάσει από δίκη και για την σωτηρία του θα παρέμβει η ίδια η Αθηνά σε ένα ιστορικό συμβιβασμό. Η μητριαρχία θα παραμείνει βαθιά ριζωμένη ακόμη και όταν οι Ολύμπιοι Θεοί έρθουν σε επαφή με μητριαρχικές θεότητες που υπάρχουν ήδη στον Ελλαδικό χώρο. Ο Απόλλωνας λόγου χάρη γιος της Λητούς θα ονομάζεται και Λητωίρης. Ο Ζευς στην Αττική παίρνει και το όνομα Ζευς Ηραίος , ο δε μυθικός Χείρων ονομάζεται και Φιλυρίδης (γιος της Φιλύρας) και ο Περσέας θα ονομάζεται και Δαναϊδης, γιος της Δανάης και τέλος ο Ασκληπιός που είναι γιος του Απόλλωνα και εγγονός της Λητούς ονομάζεται και Λητωίρης. Στην μυθολογία ο άνδρας Κένταυρος παρουσιάζεται με διπλή και αχώριστη φύση, ίππος και άνδρας ενωμένοι. Αντίθετα η γυναίκα Αμαζόνα, ίππος και γυναίκα, είναι μαζί αλλά και ανεξάρτητα. Εν ολίγοις ο άνδρας Κένταυρος είναι εξαρτημένος αντίθετα η γυναίκα Αμαζόνα είναι ανεξάρτητη. Το αρσενικό που μετέχει στην αναπαραγωγή ωθούμενο από την λίμπιντο δεν έχει καμιά εξουσία στη γυναίκα που τίκτει ούτε στα παιδιά που θα γεννηθούν έτσι δεν μετέχει στην ανατροφή των παιδιών και το βάρος πέφτει στο γένος της γυναίκας. Ακόμη και όταν επικρατήσει η πατριαρχία, αδέρφια θεωρούνται μονάχα όσα προέρχονται από την ίδια μάνα και ας έχουν διαφορετικούς πατέρες. Παρθένες στην αρχαιότητα ονόμαζαν τις ανύπαντρες και ας ήταν και μητέρες. Η παρθένα λόγου χάρη Αθηνά γεννά τον Εριχθόνιο. Στην δε δωρική Σπάρτη στην ιστορική εποχή κυριαρχεί η γυναικοκρατία. Μόνες τους οι γυναίκες αποφασίζουν να γίνουν ιερόδουλες για κάποιο χρόνο σε κάποιο ιερό που έχουν τάξει. Οι δε Σκύθες έχουν τις γυναίκες ανταμικές και στους τρωγλοδύτες είναι κοινές γυναίκες και παιδιά.
Για τους πατριαρχικούς Ρωμαίους ο γάμος είναι άτυπος εκτός και αν η συνοίκιση κρατήσει τουλάχιστον ένα χρόνο και στην εποχή ακόμη του Ρωμύλου τα παιδιά γνωρίζουν τις μανάδες και όχι τους πατεράδες. Όταν ρώτησαν τον Τηλέμαχο που μετέβη στην Σπάρτη αναζητώντας τον χαμένο πατέρα του Οδυσσέα, ο γέρο Νέστορας τον ρώτησε αν είναι γιος του Οδυσσέα για να του απαντήσει: «Έτσι λέει η μάνα μου που θέλεις να ξέρω εγώ». Μήπως η μητριαρχία δεν βασίλευε κάτω από την Καλυψώ, την Κίρκη, την Ναυσικά ή την Πηνελόπη. Αλήθεια τι ήταν ο Άδμητος μπροστά στην Άλκηστη, ο Αγαμέμνων μπροστά στην Κλυταιμνήστρα και ο Ορέστης μπροστά στην Ηλέκτρα. Ολόκληρο τον αρχαίο μυθικό κόσμο τον διαφεντεύουν σπουδαίες μητριαρχικές προσωπικότης όπως η Ρέα, η Ειλείθυια, η Δήμητρα, η Αθηνά και η Δέσποινα. Οι αμαζόνες που κυριαρχούν στον Εύξεινο Πόντο αρνούνται την πατριαρχία, χρησιμοποιούν το αρσενικό μόνο για την αναπαραγωγή και ασκούν οι ίδιες τις πολεμικές τέχνες. Μια ηττημένη αμαζόνα είναι η Κασσιόπη που θα νυμφευθεί ο Θησέας μετά την ήττα τους η οποία θα ζήσει στην Αθήνα έχοντας τον απεριόριστο σεβασμό των Αθηναίων. Στην νήσο Λέσβο ήταν χειραφετημένες οι γυναίκες το ίδιο και στους Ετρούσκους στην Ιταλία είναι ισότιμες με τους άνδρες. Δέκατη μούσα θα αποκαλέσουν την Σαπφώ στη Λέσβο και η Αρτεμισία στην εκστρατεία του Ξέρξη στην ναυμαχία της Σαλαμίνας θα πολεμήσει γενναιότερα και από τους άνδρες. Στα περισσότερα νησιά που οι άντρες είναι ναυτικοί και λείπουν για πολύ καιρό μέχρι και πρότινος οι γυναίκες βαστούσαν τα ηνία και όταν επέστρεφαν οι άντρες ήταν παρόντες απόντες. Το ίδιο συνέβαινε και στην στεριά όταν οι άντρες έλειπαν για πολύ καιρό μακριά από το σπίτι. Ακόμη στην πατριαρχία των Σημιτικών κυριαρχεί η μορφή της Δεβώρας, γυναίκα που κυβερνάει τους Ισραηλίτες. Η Μήδεια εξουσιάζει τα παιδιά της και εκδικείται τον Ιάσονα με τον θάνατό τους.
Στον 20ο αιώνα σιγά σιγά αρχίζει να επιστρέφει η μητριαρχία που είναι καταγεγραμμένη στο DNA. Η γυναίκα χειραφετείται, σπουδάζει, μπαίνει ισότιμα στον χώρο της εργασίας, μετέχει στα κοινά, στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι και θα είναι πολλές αυτές που θα αναρριχηθούν και στις ανώτερες θέσεις της πολιτείας αντιμετωπίζοντας πλέον το αρσενικό ως ίσος προς ίσο. Το κακομαθημένο αρσενικό δεν αντέχει αυτή την πραγματικότητα και βλέπει το χώμα να φεύγει από τα πόδια του, γίνεται επιθετικό και κάποτε φτάνει και στα όρια της γυναικοκτονίας. Περνώντας όλο και περισσότερο στην μητριαρχία το αντρικό φύλο αυτοευνουχίζεται, θηλυκοποιείται αρνούμενο να εγκαταλείψει την πατριαρχική στέγη. Το ανδρικό στοιχείο αδυνατεί να κατανοήσει το μεταβλητό στοιχείο στη γυναίκα που μπορεί να εναλλάσσεται σε σύζυγο – μητέρα – εταίρα και ερωμένη.
Τον 21ο αιώνα επιστρέφουν δειλά δειλά και οι αμαζόνες. Η γυναίκα τεκνοποιεί και χωρίς τον άντρα, διεκδικώντας αποκλειστικά για λογαριασμό τους.
