Του Κωνσταντίνου Χαρχαρή, ιδιωτικού υπαλλήλου
Η λέξη «εκσυγχρονισμός» έχει κουράσει. Την έχουμε ακούσει να συνοδεύει κυβερνητικά προγράμματα, προεκλογικές εξαγγελίες και μεγαλεπήβολες μεταρρυθμίσεις που συχνά έμειναν στη μέση. Κι όμως, λίγες έννοιες είναι τόσο κρίσιμες για το μέλλον της χώρας όσο αυτή. Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι πολυτέλεια είναι όρος εθνικής επιβίωσης σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Στην πραγματικότητα, ο εκσυγχρονισμός δεν αφορά μόνο την τεχνολογία ή τις ψηφιακές υποδομές. Είναι μια συνολική στάση απέναντι στο κράτος, την κοινωνία και την ευθύνη. Είναι η μετάβαση από το «έτσι τα βρήκαμε» στο «έτσι τα φτιάχνουμε». Είναι η συνειδητοποίηση ότι η πρόοδος δεν έρχεται με διατάγματα, αλλά με καθημερινή δουλειά, θεσμική συνέχεια και πολιτική ωριμότητα.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν εκσυγχρονισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Έναν εκσυγχρονισμό που να ενώνει αντί να διχάζει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για «μεταρρυθμίσεις» όταν αυτές βιώνονται ως απειλή από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Ο στόχος δεν είναι η ψυχρή αποδοτικότητα, αλλά ένα κράτος που λειτουργεί δίκαια, αξιόπιστα και με σεβασμό προς τον πολίτη. Ένα κράτος που δεν ταλαιπωρεί, δεν υποτιμά και δεν εξαντλεί τον χρόνο και την υπομονή του ανθρώπου.
Ο εκσυγχρονισμός, λοιπόν, είναι πάνω απ’ όλα πολιτισμική και πολιτική αλλαγή, είναι η ρήξη με τη λογική του ρουσφετιού, της ατιμωρησίας, της αναβλητικότητας, έννοιες τόσο γνώριμες στην Ελληνική πραγματικότητα. Αυτό πρέπει να αλλάξει και στην θέση τους να έρθουν έννοιες όπως η αξιοκρατία, η διαφάνεια και η λογοδοσία ως αυτονόητων αξιών της κοινωνίας. Διότι η αξιοκρατία δεν είναι ελιτισμός είναι δικαιοσύνη. Αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει με πρόγραμμα, σχέδιο και ισορροπία. Πρόοδο με κοινωνική συνοχή, ανάπτυξη με δικαιοσύνη, μεταρρύθμιση με ευαισθησία. Σήμερα, αυτή η ισορροπία είναι ξανά ζητούμενο. Πρέπει να γίνει υπόθεση της κοινωνίας, όχι των επιτελείων.
Χρειάζεται όμως και ρεαλισμός. Δεν υπάρχει εκσυγχρονισμός χωρίς κόστος. Οι μεταρρυθμίσεις αλλάζουν κατεστημένα και συμφέροντα. Όμως, η χώρα δεν μπορεί να πορεύεται άλλο με λογικές αναβολής. Όσο πιο πολύ καθυστερούμε, τόσο πιο ακριβός γίνεται ο λογαριασμός.
Η Ελλάδα μπορεί να εκσυγχρονιστεί και έχει ήδη κάνει βήματα. Από τη ψηφιοποίηση του δημοσίου μέχρι τη στροφή προς την πράσινη οικονομία, υπάρχουν θετικά παραδείγματα. Αλλά χρειάζεται συνέπεια, συνέχεια και σχέδιο. Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι έργο μιας κυβέρνησης ή ενός ηγέτη. Είναι μακρόπνοη στρατηγική που υπερβαίνει εκλογικούς κύκλους και κομματικά σύνορα. Στο τέλος της ημέρας, ο εκσυγχρονισμός της χώρας δεν θα κριθεί από τα λογισμικά ή τα έργα υποδομής, αλλά από το αν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε νοοτροπία. Αν θα πάψουμε να θεωρούμε το «έτσι είναι τα πράγματα» ως δικαιολογία και θα αρχίσουμε να το βλέπουμε ως πρόκληση. Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα έγινε πραγματικά σύγχρονη χώρα όχι γιατί το έγραψαν οι δείκτες, αλλά γιατί το νιώθουν οι πολίτες της.
