17 γυναίκες. 17 γυναίκες που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Αυτός είναι ο τραγικός απολογισμός γυναικοκτονιών για το 2021. Όλες δολοφονημένες από ανθρώπους που δήλωναν ότι τις αγαπούσαν, ότι «χάλασε η φάση», ότι έφταιγαν, ότι τους απατούσαν. Κοινός τόπος και στις 17 γυναικοκτονίες ότι –κατά δήλωσή τους- ποτέ δεν έφταιγαν οι δολοφόνοι. Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι για την καταγραφή των αποτρόπαιων και ντροπιαστικών εγκλημάτων του 2021 έρχεται με ένταση, στο ξεκίνημα του νέου έτους μια σειρά υποθέσεων κακοποίησης γυναικών. Από την Θεσσαλονίκη μέχρι τα κάτω Πατήσια γυναίκες θύματα κακοποιήσεων είτε από «γόνους», είτε από «ποιμενάρχες» κληρικούς.
Τα συναισθήματα που προκύπτουν αβίαστα πολλά. Οργή, απέχθεια, σωρευμένη φρίκη και ντροπή για τα απανωτά περιστατικά κακοποίησης γυναικών. «Άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας», κακοποιούν γυναίκες που «τι δουλειά είχαν εκεί». Τι δουλειά είχαν στο πάρτι; Γιατί φορούσαν κοντή φούστα; Γιατί είχε βάψει τα χείλια της; Έχοντας χαθεί κάθε αξιακό μέτρο, αναμένουμε ακόμη το ερώτημα «τι δουλειά είχε στο κατηχητικό η 14χρονη» που κακοποίησε ο 37χρονος ιερέας στα Πατήσια. Άνδρες ξεφεύγουν εκτός ορίων και χτυπούν, βιάζουν, δολοφονούν γυναίκες σαν κάποιος να τους έδωσε το δικαίωμα από κάποια αρχέγονη κληρονομιά ή συχνά λόγω μιμητισμού και κουλτούρας ανοχής ή απλά γιατί είναι «άντρες».
Σκεπτόμενος όλα αυτά καταλήγω στην μάλλον κοινή παραδοχή ότι όλα ξεκινούν από την οικογένεια! Από τους τρόπους, τα όρια και τις συμπεριφορές που αυτή γαλουχεί. Μου είναι αδιανόητο με τον τρόπο που ανατράφηκα έστω και να φανταστώ οτιδήποτε δεν θα γινόταν με τη συναίνεση μια γυναίκας, δεν θα της προσέφερε χαρά, δεν θα την τιμούσε ως ύπαρξη και βούληση. Για άλλους είναι προφανές ότι δεν ισχύει αυτή η συνθήκη. Υπάρχουν άντρες που νομίζουν ότι τονίζουν τον ανδρισμό τους κακοποιώντας γιατί μέσα στο σπίτι τους έμαθαν ότι είναι θεμιτό να παίρνουν ό, τι θέλουν και όπως το θέλουν, ό, τι το “ όχι” μιας γυναίκας δεν είναι αποδεκτή απάντηση, πως τα κορίτσια πρέπει να προσέχουν αλλιώς «κακό του κεφαλιού τους». Η πατριαρχεία που έχει πάντα μια δικαιολογία για τον άντρα και μια ευθύνη για την γυναίκα.
Δεν είναι όμως έτσι! Δεν είναι τα κορίτσια που πρέπει να μάθουν να προσέχουν! Τα αγόρια πρέπει να μάθουν πώς να φέρονται! Συνολικά οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να σέβονται!
Επιβάλλεται να ξανασυστηθούμε. Πρέπει πρώτα να σεβαστούμε και μετά να γνωριστούμε ο ένας με τον άλλον. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα για το πώς πρέπει να γαλουχηθεί ο γιός ή η κόρη του καθενός. Μια βασική αρχή πρέπει να επιβληθεί. Ο Σεβασμός.
Η ευθύνη της κοινωνίας, δηλαδή του καθένα μας ξεχωριστά και όλων μαζί, ξεκινά από τον σεβασμό, όμως δεν σταματά σ’ αυτόν. Στις τηλεοπτικές εκπομπές τηλεπερσόνες αναρωτιούνται αν το θύμα κακοποίησης έδωσε δικαιώματα. Στα social media η γυναίκα συχνά εμπορευματοποιείται. Το κυνήγι των likes σε μια ουτοπική πραγματικότητα, η επέλαση των influencers ως η απόλυτη μορφή διαφήμισης καθιστούν τη γυναίκα λάφυρο ή γλάστρα -ποτέ όμως αυθύπαρκτη οντότητα- σε αστραφτερά σκηνικά που ζέχνουν σεξισμό και κακοποίηση.
Συνολικά, από τους κόλπους της οικογένειας μέχρι τις σχολικές αίθουσες και κάθε πεδίο σύγχρονης κοινωνικής έκφρασης απορρίπτουμε οτιδήποτε «ταΐζει» τον σεξισμό και την πατριαρχεία. Φωνάζουμε #metoo αλλά κυρίως παρόντες, με σεβασμό αγάπη και θαυμασμό προς τον άνθρωπο.
