Η καθημερινότητα των νοικοκυριών στη χώρα μας έχει μετατραπεί σε έναν ατελείωτο Γολγοθά. Οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι, η ακρίβεια σαρώνει σε σούπερ μάρκετ, καύσιμα και λογαριασμούς, ενώ οι φόροι και τα χαράτσια δεν αφήνουν κανέναν να ανασάνει. Ο μέσος πολίτης ζει με την αγωνία αν θα του φτάσει ο μισθός ως το τέλος του μήνα και τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι όχι.
Κι όμως, μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, η κυβέρνηση επιλέγει να εμφανίζεται αυτάρεσκη. Ανακοινώνει επιτυχίες, μιλάει για ισχυρή οικονομία, για αύξηση του ΑΕΠ και ιστορικά ρεκόρ επενδύσεων. Μα τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν ο απλός άνθρωπος δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα ή να γεμίσει το καρότσι με τα βασικά είδη;
Η αλήθεια είναι σκληρή:
Οι μισθοί δεν συμβαδίζουν με το κόστος ζωής.
Η αγοραστική δύναμη έχει καταρρεύσει.
Τα νοικοκυριά αναγκάζονται να κόψουν από παντού: από το φαγητό, από τη θέρμανση, από τις διακοπές.
Οι μικρές επιχειρήσεις στενάζουν, βλέποντας την κατανάλωση να μειώνεται δραματικά.
Κι ενώ η κοινωνία ζει αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, η κυβέρνηση θριαμβολογεί σαν να ζούμε σε μια άλλη χώρα, μια εικονική πραγματικότητα που φτιάχνεται μόνο με στατιστικά νούμερα και επικοινωνιακές φιέστες. Η απόσταση ανάμεσα στον λαό και την εξουσία μοιάζει πλέον αγεφύρωτη.
Για τον πολίτη δεν μετράει το ΑΕΠ ή τα πλεονάσματα. Αυτό που μετράει είναι αν μπορεί να βγάλει το μήνα χωρίς να χρεωθεί, αν μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπή ζωή στην οικογένειά του, αν μπορεί να ονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο. Και σε αυτά, η κυβέρνηση αποτυγχάνει παταγωδώς.
Η πραγματικότητα είναι απλή: η κοινωνία βουλιάζει στη φτώχεια, κι η εξουσία πανηγυρίζει. Ένας πανηγυρισμός πάνω στα ερείπια της καθημερινότητας του λαού.
Χαλαστάρας Βασίλης
