«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης, δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι είμαστε αποτέλεσμα των επιλογών μας. Επιλογές που κάνουμε στη διάρκεια της ζωής μας με διαφορετικά κίνητρα και στόχους, θέλοντας να φτιάξουμε τον δικό μας «παράδεισο» και να μπούμε μέσα. Τι γίνεται όμως όταν τη θέση των πινέλων και των χρωμάτων, παίρνουν οι μπουλντόζες και τα δομικά υλικά; Φτιάχνεται ο παράδεισος με τούβλα και τσιμέντα; Μπορείς να φτιάξεις έναν «παράδεισο» που θεωρητικά είναι ένα όμορφο σπίτι που ονειρεύεται ο καθένας, μέσα στον παράδεισο που αποτελεί η φύση; Μήπως είναι περιττό ή απλώς μάταιο;
Το εθνικό πένθος που κήρυξε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με αφορμή τον θάνατο δεκαπέντε ανθρώπων από τις πλημμύρες στην Αττική, είναι ακόμη ένα «καμπανάκι» που χτυπάει και μας ειδοποιεί ότι αν δεν αρχίζουμε να σεβόμαστε το περιβάλλον η φύση θα «εκδικείται» για να μας θυμίζει ότι το σπίτι μας είναι ο πλανήτης και όχι οι τέσσερις τοίχοι που μας περιβάλλουν.
Η τραγωδία που ζει η χώρα μας στην αρχή του χειμώνα, είναι για κάποιους ευκαιρία για αντιπολίτευση και μικροπολιτική. Με όση ψυχραιμία διαθέτουμε όμως μετά από τέτοια γεγονότα θα πρέπει να εστιάσουμε στην περισυλλογή. Πέρα από την παροχή κάθε δυνατής βοήθειας στους πληγέντες, θα πρέπει να σκεφτούμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα, μπορούμε να αποτρέψουμε αντίστοιχα γεγονότα στο μέλλον και πως; Η επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια και στον ίδιο. Κυρίως στην υγεία του. Αυτό που θα πρέπει να μας γίνει συνείδηση είναι ότι προστατεύοντας το περιβάλλον, προστατεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτό ίσως δεν το καταλαβαίνουν άνθρωποι όπως ο πρόεδρος Τραμπ ο οποίος μόλις ανέλαβε την εξουσία απέσυρε τις ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, ούτε ο ασυνείδητος Βολιώτης που πέταξε τόνους μπάζα μέσα σε περιοχή Natura στα Χάνια Πηλίου και ίσως να μην το καταλάβουν ποτέ. Αυτοί οι δύο μπορεί να συνεχίσουν να ζουν ευτυχισμένοι βγάζοντας χρήματα χωρίς να επέλθει καμία σημαντική αλλαγή στην καθημερινότητά τους. Το ίδιο δεν ισχύει όμως και για τα παιδιά τους.
Το περιβαλλοντικό αποτύπωμα που αφήνουμε σε τούτο τον κόσμο δεν καθορίζει μόνο τη δική μας ζωή, αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών. Είναι καίρια τα ερωτήματα τα οποία συζητιούνται και αυτές τις μέρες στην περιοχή μας σε ότι αφορά την διαχείριση των απορριμμάτων και την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε. Οι πολίτες θα πρέπει να καταλάβουν όμως ότι πέρα από τις αποφάσεις που λαμβάνονται από τα θεσμικά όργανα του κράτους, ευθύνες έχουμε και εμείς, διότι η προστασία του περιβάλλοντος ξεκινά με τις μικρές και καθημερινές αποφάσεις που λαμβάνουμε για να υπάρξει στο τέλος ένα σημαντικό αποτέλεσμα. Ας τις πάρουμε.
Για να μπορούμε και αύριο να λέμε «που ζούμε ρε φίλε;»
Αρχιμήδης Γ. Καρεκλίδης
