Γράφει ο Κωνσταντίνος Χαρχαρής, Πολιτικός επιστήμονας
Η συζήτηση για το ολλανδικό πρότυπο γεωργικής ανάπτυξης δεν αφορά μόνο τεχνολογίες και εξοπλισμό, αφορά μια βαθιά πολιτική απόφαση: αν η Ελλάδα θέλει ο αγρότης της να παραμείνει στην παραγωγή με αξιοπρέπεια ή να χαθεί μέσα στο αυξανόμενο κόστος, την αβεβαιότητα και την έλλειψη στρατηγικής. Η Ολλανδία πέτυχε επειδή έβαλε τον παραγωγό στο κέντρο και οικοδόμησε γύρω του ένα σύστημα γνώσης, συνεργασίας και ισχυρής διαπραγματευτικής ισχύος. Αυτό είναι που λείπει σήμερα από τη χώρα μας.
Ο Έλληνας αγρότης δεν υστερεί ούτε στην εμπειρία ούτε στην ποιότητα, αλλά υστερεί σε εργαλεία που το κράτος και η αγορά δεν του προσφέρουν. Όπως συνεταιρισμούς που λειτουργούν με επαγγελματισμό και διαφάνεια, πρόσβαση σε επιστημονική καθοδήγηση, ψηφιακή γεωργία και σύγχρονες υποδομές που θα μπορούσαν να μειώσουν τα κόστη, να σταθεροποιήσουν το εισόδημά του και να τον καταστήσουν πραγματικό πρωταγωνιστή. Αυτό σημαίνει ολλανδικό μοντέλο στην πράξη με δομές και στήριξη στους αγρότες και όχι επιδοτήσεις επιβίωσης.
Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει σταθερότητα, με περιορισμό στην γραφειοκρατία και πραγματικά επενδυτικά κίνητρα σε νέους αγρότες. Όμως η αλλαγή δεν θα έρθει μόνο από πάνω. Θα έρθει όταν ο Έλληνας αγρότης αισθανθεί ότι μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής μιας νέας εποχής όπου δεν θα πουλά απλώς προϊόν αλλά αξία, ποιότητα και προϊόντα με ταυτότητα. Το ολλανδικό παράδειγμα δεν μπορεί απλά να αντιγραφεί. Χρειάζεται προσαρμογή σε μια Ελλάδα που μπορεί και πρέπει να ξαναβάλει τον αγρότη στο επίκεντρο και την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της Ευρωπαϊκής αγροτικής ανάπτυξης.
