Ζώντας για πρώτη φορά μια προεκλογική περίοδο ως υποψήφιος, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενα, ή όπως ίσως θα τα ήθελα.
Το σκάνδαλο βίας που όλοι μας ζήσαμε με το δυστύχημα των Τεμπών, διαδέχτηκε η βία του ερωτικού σκανδάλου Γεωργούλη/Χρονοπούλου, το οποίο διαδέχτηκε η βία της υποτίμησης της νοημοσύνης των πολιτών με την διασκέδαση ανά το πανελλήνιο της ημέρας της 1ης Μάημε γιορτές διοργανωμένες από πολιτικούς ή με την συμμετοχή αυτών «σαν να μην συμβαίνει τίποτα». Και κάπου ενδιάμεσα είχαμε και το σκάνδαλο με το κόμμα του κατάδικου.
Από την παντελή έλλειψη ανάληψης ουσιαστικής ευθύνης για τα Τέμπη, περάσαμε στην δημόσια συζήτηση μιας καταγγελίας βιασμού ως πολιτικό ζήτημα, και από εκεί στο να διασκεδάζουμε, να ψήνουμε αρνιά και να χορεύουμε την ημέρα ανάμνησης εργατικών αγώνων.
Ευλόγως βρέθηκα να αναρωτιέμαι, τι συμβαίνει;
Είναι αλήθεια τόσο μακριά το τραγικότερο δυστύχημα μεταφορών στην ιστορία της Ελλάδας ίσως;
Είναι πολιτικό ζήτημα μία κατηγορία για ένα ποινικό αδίκημα επειδή εμπλέκονται σε αυτήν πολιτικά πρόσωπα;
Πώς μας οδήγησαν όλα αυτά στην λήθη των προβλημάτων που έχουν ταλανίσει την Ελλάδα και, τουλάχιστον μέχρι πριν μερικές εβδομάδες, είχαν σχεδόν καταστρέψει επικοινωνιακά την κυβέρνηση και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου στην συνείδηση σχεδόν όλων;
Έχει άραγε ο λαός τόσο κοντή μνήμη και ελαφριά την συνείδησή του ώστε να αποπροσανατολίζεται από μία σειρά σκανδάλων με μία ακόμα σειρά σκανδάλων και την μετατροπήαπό την κυβέρνησημε την μεγαλύτερη απάθεια για την εργατική τάξη από αυτές των τελευταίων 50 ετών, εργατικών αγώνων που βάφτηκαν με αίμα σε μία φιέστα;
Δεν πιστεύω όμως ότι ο λαός κοιμάται, ούτε ότι έχει κοντή μνήμη. Πιστεύω όμως στην πολιτική επικοινωνιακή μεθόδευση των μαζών από τους πολιτικούς, βλέπε TavistockInstituteofHumanRelationsκαι κλινικήTavistock στο Λονδίνο. Δεν λέω φυσικά πως όλα αυτά δεν έγιναν ή πως πρόκειται για σκηνοθετημένες θεατρικές παραστάσεις. Απεναντίας. Όλα αυτά είναι πραγματικά γεγονότα που κουβαλούν βαρύ συναισθηματικό φορτίο το οποίο το πολιτικό σύστημα προφανώς και ξέρει να χειρίζεται στοχευμένα και πολύ αποτελεσματικά. Και αν δεν πιστεύετε ένα απλό πολιτευτή που σπούδασε για δυο χρόνια στην Τάβιστοκ, ή ένανακαδημαϊκό με 13 χρόνια σπουδών και έρευνας πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία ή έναν κλινικό με 15 χρόνια κλινικής εμπειρίας, μπορείτε απλά να ρίξετε μια ματιά στην ιστοσελίδα τους. Δεν πρόκειται άλλωστε για κάποιο κρυμμένο μυστικό.
Η ουσία όλων αυτών είναι πως, ακόμα και αν τίποτα από τον συλλογισμό μου δεν ευσταθεί, με αυτά και με αυτά φτάσαμε 60 μέρες μετά το εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη, να έχουμε τα δύο μεγάλα κόμματα και το τρίτο το μικρότερο, σχεδόν να έχουν αποποιηθεί οποιασδήποτε ευθύνης για αυτό που έγινε και για αυτό που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, να τάζουν τον ουρανο με τα άστρα, και να επιδίδονται σε έναν πλειοδοτικό διαγωνισμό για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα αν επανεκλεγεί, ή αν πάρει δυνατή εντολή.
Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ και να παραφράσω την τόσο διαχρονική και ακόμα επίκαιρη μετά από 35 χρόνια απορία του αείμνηστου Βασίλη Τριανταφυλλίδη (κατά κόσμον Χάρυ Κλυν):
«30 εκατομμύρια ο ένας, 400 εκατομμύρια ο άλλος, τι να μου κάνουν 9 δισεκατομμύρια, λέει ο τρίτος, κι αντί να πούμε σαράντα τραγούδια διαμαρτυρίας, τραγουδάμε σε φιέστες για μία σέλφι μαζί τους».
Ο ελληνικός λαός όμως δεν ξεχνά. Η ένωση Κεντρώων δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά πόσες προεκλογικές υποσχέσεις έχει ακούσει τα τελευταία 40 χρόνια. Δεν ξεχνά τα σκάνδαλα που έχουν στοιχίσει ζωές, δεν ξεχνά τις υποσχέσεις που τελειώνουν πάντα με την φράση «μέχρι το τέλος της τετραετίας» ή με το «μέχρι το 2027». Δεν ξεχνά πως οι υποσχέσεις έρχονται πάντα λίγο πριν τις εκλογές. Δεν ξεχνά πως όλοι πάντα θέλουν ακόμα λίγο χρόνο «για να ολοκληρώσουν το έργο τους».
Δεν ξεχνά πως οι ίδιοι που τώρα και πάλι υπόσχονται είναι οι ίδιοι που μας έβαλαν στα μνημόνια, που χρεωκόπησαν την Ελλάδα, που χρωστούν οι ίδιοι σχεδόν 900 δισεκατομμύρια, που είναι υπεύθυνοι για τα Τέμπη, που μετέτρεψαν ένα μεγάλο«Όχι» στο μεγαλύτερο «Ναι», που συνηγόρησαν στην μεγαλύτερη παραχάραξη της ιστορίας μας, που ανάγκασαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους να ξεριζωθούν για να αποκτήσουν μέλλον και για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ο λαός δεν ξεχνά. Η Ένωση Κεντρώων δεν ξεχνά.
Στις 21 Μαΐου θα ψηφίσω Ένωση Κεντρώων γιατί παλεύει εδώ και χρόνια για, αλλά κυρίως, γιατί έχει σχέδιο και πρόγραμμα για:
την εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού, την πάταξη της αργομισθίας, την πραγματική δημοκρατία μέσω απλής αναλογικής και συχνών δημοψηφισμάτων, την ενίσχυση της δημόσιας παιδείας και του πρωτογενούς τομέα, την ισονομία, το δικαίωμα στην εργασία, το βιώσιμο φορολογικό σύστημα, την διαφάνεια, την ισότητα μεταξύ όλων των πολιτών.
Στις 21 Μαΐου θα ψηφίσω Ένωση Κεντρώων, για την σταθερότητα των αρχών, των θέσεων και της ιδεολογίας της, για την καθαρότητα των οικονομικών της, για το ότι δεν ψήφισε ποτέ υπέρ μνημονίων, γιατί δεν συμφώνησε στην παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας και της ιστορίας μας, αλλά κυρίως γιατί ποτέ δεν είπε ψέματα, ποτέ δεν έκλεψε και ποτέ δεν μπλέχτηκε σε σκάνδαλα, και γιατί από την ίδρυσή της παλεύει για τα δικαιώματα όλων των πολιτών, και όχι των λίγων. Γιατί μπορεί να σας κοιτάξει στα μάτια, όχι ως αλάθητη, αλλά ως πάντα ειλικρινής.
Εσύ τί θα κάνεις;
*Επίκουρος Καθηγητής Ψυχολογίας (RoehamptonUniversity, UniversityofEssex)
Ψυχοδυναμικός Ψυχοθεραπευτής
Υποψήφιος Βουλευτής Νομού Μαγνησίας ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ
Facebook: Απόστολος Γεώργιος Φούρναρης
