Γράφει ο Δρ. Μάνος Ζαχαριουδάκης
“Γιατί;” Ρωτάνε οι απογοητευμένοι “μορφωμένοι” εντός και (κυρίως) εκτός Βόλου [λακωνική απάντηση: Είμαστε λίγοι] ζητώντας “ψυχαναλυτικές” ή ψυχιατρικές εξηγήσεις για το φαινόμενο. Άλλο το θέμα “προσωπικότητας” κι άλλο το – σημαντικότερο – γιατί το 1/3 την επικροτεί με την ψήφο του.
Είχα γράψει μια “διακριτική” ψυχοκοινωνική ανάρτηση-ανάλυση το 2019* για την επανεκλογή του Μπέου. “Διακριτική” γιατί βλέπετε οι “δημοκρατικοί” καιροί μας δεν ήταν, ούτε είναι, ασφαλείς για διαφωνούντες. (Ενίοτε πέφτει ξύλο. Σπάνια τιμωρείται.) Σχεδόν όλα στο τότε άρθρο παραμένουν ως έχουν από το 2014/19 κι ενισχύονται το 2023. Εξαιρείται (α) η κατεστραμμένη κατάσταση βασικών υποδομών της πόλης του Βόλου/Πηλίου/Παγασητικού (γενικότερα της Θεσσαλίας) που προοιωνίζει μακροπρόθεσμη τουριστική/οικονομική μιζέρια κι απαιτεί επιτακτικά έργα ουσίας, όχι μόστρας και (β) η απουσία διασπασμένου μετώπου εναντίον του Μπέου στις φετινές εκλογές.
Απαραίτητα πρέπει να κατανοήσουμε ότι ΔΕΝ είναι/ήταν ποτέ πρόβλημα Μπέου ή “αντιπροσώπου”. Ένα σωρό “μαφίες”, “διαταραγμένοι”, “ηλίθιοι”, “διάσημοι”, “πλούσιοι”, “ξένοι” ή “λούμπεν” ζούν μεταξύ μας μα σπάνια ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ σε θέσεις εξουσίας. (Μαφιόζοι εκλέγονταν συχνά στις ΗΠΑ των πιστολέρο και cowboy-δων, όπου εκπαιδεύτηκε επαγγελματικά κι “ανδρώθηκε” χωρίς “καλσόν λουλούδων” ο Α. Μπέος.) Το ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ερώτημα, μετά την (μη τυχαία) εμπειρία του Βόλου, για άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις νομίζω είναι α) αν απλά δεν τους “συμφέρει” (λχ οικονομικά ή ο δημόσιος έλεγχος) κι απέχουν… και, αντίστροφα, β) τι θα επακολουθήσει αν αποφασίσουν περισσότεροι (και βιαιότεροι) ότι “έχει λεφτά η δουλειά” της εξουσίας…
Κατανοείτε ότι κυρίως είναι ΘΕΣΜΙΚΟ θέμα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ποια η “κρίση” του προσώπου-πολίτη-ψηφοφόρου, ποιο το “αξιακό” επίπεδο της “λαϊκής” δημοκρατίας) και στη βάση του πάντα ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Σίγουρα μετά την πρώτη γνωριμία μας “δημάρχου-λαού” το 2014-9 και την επαλήθευση 2019-23, ΔΕΝ στέκουν “δικαιολογίες” άγνοιας ή απειρίας στον Βόλο… Αλλά ενδιαφέρον έχει ότι ούτε καν χρειάζονται.
Αδιαμφισβήτητα, είναι πλέον θέμα μιας ΙΣΧΥΡΗΣ (κοντόφθαλμης ίσως μα) ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ενωμένης συντηρητικής ΛΑΪΚΗΣ μειοψηψίας που ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ (sic) ΠΕΡΗΦΑΝΑ (όπως και πλέον σε πολλά κράτη της Ευρώπης) με τις “ανδροκρατικές” ΑΞΙΕΣ του Μπέου.
“Μειοψηφία” μια που και φέτος τον ψήφισε ένα 55% του 54% που ψήφισε ή ΜΟΝΟ το 29,7% του Βόλου, με την ΑΝΟΧΗ ενός ΑΔΙΑΦΟΡΟΥ 46% που δεν ψήφισε. (Πανελλαδική και πολιτικά αναμενόμενη κατάντια η Αδιαφορία όταν ο λαός αισθάνεται την αδιαφορία ή ασημαντότητα των πολιτικών να βελτιώσουν την ζωή του.) Σε κάθε περίπτωση, κλάψτε (οι εχθροί του) ή γελάστε (οι φίλοι του) όσο θέλετε. Χωρίς και μάλλον με πολλές μηνύσεις (κάποια λόγια/έργα του βγάζουν ματιά και αυτιά) ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΑ τριπλά εκλεγής Αχ. Μπέος γελά βρωντερότερα και συνήθως αδιαφορεί (παρά τα παρορμητικά ξεσπάσματά του) για την ζυγαριά και σπάθα της ευνουχισμένης (δεν είναι ΗΠΑ εδώ) δικαιοσύνης (των ασυλιών, της ατιμωρησίας της, των “αναστολών”) και εξασκεί με συνέπεια την “συνταγματικά προστατευόμενη” “αθυροστομία” του (και ενίοτε τη μη προστατευόμενη βία του)… Απερίσκεπτοι παρορμητισμοί κι ασυγχώρητοι για θεσμικούς Ηγέτες-Σύμβολα. [Μάλλον δεν είχε καλό ψυχοθεραπευτή τα τελευταία 9 χρόνια. Θεωρώ θα βοηθούσε αν και κάποιες προσωπικότητες ΔΕΝ αλλάζουν…].
Ποιες οι (προσοχή! “ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ”) “αξίες” τού (κατά γενική παραδοχή ευφυέστατου και θρασύτατου) “τελειόφοιτου δημοτικού” (μόνιμη δικαιολογία του αγένειας, άγνοιας και προσβλητικότητας) μα ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΥ του “ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ του ΔΡΟΜΟΥ” (μην κοροϊδεύετε οι ευνουχισμένοι σε κοινωνική ισχύ/επιρροή – μεταξύ μας τα λέμε – διανοούμενοι κι αριστεροί, έχουμε επιστρέψει ολοταχώς σε μπρουτάλ “turf [γης] and tribal [φυλών] wars [πολέμους]” βλ. Παλεστίνη, Αρμενία, Ουκρανία, να προσθέσω Γαλλία και Σουηδία;) που μοιράζεται με τον λαό;
Τις γνωρίζουμε-βιώνουμε στο Βόλο 9 χρόνια τουλάχιστον (τον βλέπαμε/ακούγαμε και στα λαϊκά γήπεδα πιο πριν όπου μάζεψε “οπαδούς”): δημαγωγία-λαϊκισμός, πληρωμένη μιντιακή μόστρα (βλ. θορυβώδης λαϊκή διακόσμηση/ψυχαγωγία), ωμή (άλλων – πριν Διαφωτισμού/Φεμινισμού – εποχών) λεκτική (το ρήμα γ@μήσ@ κλίνεται συχνά από τον δήμαρχο σε κάθε χρόνο) και ενίοτε (ήπια) σωματική βία και προσβλητική/επιθετική/αυταρχική απαξίωση του αντιπάλου/διαφωνούντος, μιας (η καραμέλα του) “ειλικρινούς κι αυθεντικής” (βλ. αθυρόστομης, εγωκεντρικής, αυταρχικής) “αγένειας” (“αυτός είμαι, λαϊκός, άμα σας αρέσει, δεν αλλάζω”) – και γιατί ν’ αλλάξει αφού κερδίζει και ΔΕΝ τιμωρείται από κανένα υψηλότερο θεσμό; – και μιας (λαϊκά διασκεδαστικής για οπαδούς του) αυταρχικής “κυριαρχίας” (βλ. το Βολιώτικο BDSM ή BeosDominatesSissyMen), όλα μέσα σ’ ένα ιδεολογικό πλαίσιο συντηρητισμού, πατριαρχισμού/φαλλοκρατίας, κατάφορου δημόσιου σεξισμού [πως και γιατί συνεργάζονται φαινομενικά σύγχρονες, μορφωμένες κι αξιοπρεπείς γυναίκες μαζί του κανείς δεν έχει καταλάβει…], στιγματιστική κι αναίσχυντα δημόσια (βλ. σχόλια για Κασελλάκη) ομοφοβία και μια γενική απαξίωση (πάμε ξανά: ως “τελειόφοιτος δημοτικού”) της κάθε Διανόησης και Κουλτούρας που δεν κατανοεί (εξαιρούνται τα διάχυτα στο Βόλο “λαϊκά” άσματα/αθλήματα/αστεία/άνθη που “παίζει στα – κυρίως μεσαία – δάχτυλα”…), ενώ η “δημοκρατία” του περιορίζεται στις αδιαμφισβήτητη εκλογική διαδικασία και την ελευθερία τού μονολόγου του (“αφού με ψηφίσατε δημοκρατικά κάνω ότι θέλω”, “έχω το 55+% της ψήφου”, “ποιος σας ρώτησε εσάς ρε;” – και το ρεφρέν – “φλώροι, κοπρίτες, λουλούδες”)…
Για τους λεκτικά υστερούντες, οραματιστείτε “ταύρο σε υαλοπωλείο” (τόσο τα εκτιμάει, τόσο τα σπάει…).
Ασήμαντη (για την “τιμή των όπλων”) παρένθεση: ένα ισχυρό σε διανόηση, δημοκρατία και διαμαρτυρία 24% του πληθυσμού απέρριψε τον δήμαρχο Μπέο (ως χαρακτήρα, τις αξίες και δημοτικές διαδικασίες του) ως ακατάλληλο για την πόλη μα παραήταν αδύναμο κι ανεπαρκές πολιτικά μια που οι περισσότεροι στο Βόλο (κι αυτό απαιτεί συστηματική ιστορική, ψυχοκοινωνική και παιδαγωγική έρευνα) ΔΕΝ ασχολούνται εδώ και χρόνια με θέματα Διαφωτισμού, Τέχνης, Έρωτα και Καλλιέργειας… (Μόνο φωτισμού, μπάλας, μπουζούκια, πορνό, τσίπουρα και λουλουδοφύτεψης…).
Οπότε αν ακόμη αναρωτιέστε “γιατί;” να σας το πω κι αλλιώς ως (απαξιωμένος ακραίος) “διανοούμενος”: Γιατί εδώ και κάποιους αιώνες (από τον 17ο-18ο και μετά) πολιτισμού η Παιδεία, ο Διάλογος, ο Διαφωτισμός, ο Ανθρωπισμός, ο Φεμινισμός, η Αξιοπρέπεια… είναι θανάσιμοι εχθροί με τη Μαφία-Απολυταρχισμό, τη Βία, τον Δογματισμό, τον Ναρκισσισμό, το Φαλλοκρατισμό, την Υποτέλεια. Κι όπου “μαραζώνει” το ένα, βρίσκει εύφορο έδαφος να “οργιάσει” το άλλο. Όλα παραδόξως “δημοκρατικότατα”, “αριστοκρατικότατα”, “φασιστικότατα” και “δημαγωγικότατα” (πλέον σε μπασταρδεμένη/mix media νεοελληνιστική τέχνη – εφαρμοσμένη ευρέως στον Βόλο – ή, πως λέμε “λαϊκά”, “έχουν τα μπούτια τους μπλεγμένα”)…
Η καλλιέργεια του ενός ή του άλλου (πχ “πολιτισμού” vs “φεουδαρχισμού”) γίνεται μεθοδικά, σταδιακά, με λίγο ευγενές λίπασμα (ή λασπώδη κοπριά) από την γενναιότητα, την ευφυΐα, το πάθος ή/και, αντίστροφα, την δειλία, την βλακεία, την αδιαφορία αφενός μιας δημοκρατικής πλειοψηφίας και αφετέρου των Φυλάκων των Θεσμών (της Δικαιοσύνης, της “Βουλής”, της Ελευθεροτυπίας, των Ποιητών, της “Ηθικής ηγεσίας των Σοφών”…) της κάθε κοινωνίας… Αν δεν ξεριζωθεί/αφανιστεί έγκαιρα το ένα από το άλλο (αν και – σημειώστε – όπως στο “yin & yang” το σπόρι του αντιθέτου κυοφορείται πάντα μέσα μας…) επακολουθεί ολοκληρωτικός πόλεμος των αντιθέτων κι ασυμβίβαστων κοσμοθεωριών (με ύβρεις, χαστούκια, βιασμούς, δολοφονίες, βομβαρδισμούς, Παγκόσμιους Πολεμους ή και πυρηνικά όπλα). Όπως αμέτρητες φορές συνέβει στην ανθρώπινη ιστορία όταν ο Διαφωτισμός της Λογικής, Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συγκρουόταν με τον Δογματικό Πυραμιδωτό Απολυταρχισμό του καθε Φαραώ … (και συνήθως υπερβολικά καθυστερημένα όταν η “τερατομάνα” του Μπρεχτ είχε ήδη τερατογεννήσει, βλ. Ναζιστική Γερμανία, Χρ. Αυγή).
Ή εγκαταλείπεις, συμμορφώνεσαι κι αφομοιώνεσαι από τον εχθρό σου ή αγωνίζεσαι έως ότου “ποτιστεί με το αίμα σου ή του το δέντρο της Ελευθερίας” (Τ. Τζέφερσον) και της Εξέλιξης.
Δυστυχώς όμως (άλλο πρόβλημα αυτό) δεν ζούμε πλέον σε “ηρωικούς” καιρούς (ίσως στα Μarvel Comics, μόνο). Ζούμε απομονωμένοι κι αποξενωμένοι μπροστά σε οθόνες, δίπλα σε μηχανές, κάτω από αόρατες οικονομικές Αρβύλες. Ούτε το πολυεπιτρέπουν τα εξοντωτικά δικαστικά κόστη και οι βίες σε κάποιους ρομαντικούς μονάχους τερατομάχους αγωνιστές… Οι δικοί μας εκμεταλλευτικοί-κερδοσκοπικοί καιροί (και φιλόσοφικα ευνουχισμένοι) είναι επιπόλαια θεσμικά θεμελιωμένοι, ηθικά χαλαρά οχυρωμένοι, επικίνδυνα λασπωμένοι, πονηρά διαπλεκόμενα ολισθηροί, μαζικά περιβαλλοντολογικά τοξικοί (τα όρια της πλανητικής αυτοκαταστροφής μας όλο και ξεπερνιούνται) και αγχωτικά λαιμητομοφιλικοί για όσους σηκώνουν μ’ αξιοπρέπεια το κεφάλι…
Ανισόρροπα κι ανεξέλεγκτα παραδομένοι είμαστε στο ευτελές και το ανούσιο, στην ευκολία και αδιαφορία, στο ιδιοτελές αλισβερίσι (η παγκόσμια σταθερά) και μια (ανεπαίσθητα βραδείας επιρροής) ποικιλό-μορφη/τροπη απαξίωση, αποξένωση και ηθική “εκπόρνευση” του σκεπτόμενου, ελεύθερου κι αξιοπρεπή ανθρώπου σε κάθε, μα κάθε, τομέα της δημόσιας ζωής. Ο “πολιτισμός” κι η Παιδεία μας οπισθοδρομεί άτακτα (ή προγραμματισμένα;) κι ολοταχώς…
Εν κατακλείδι: Ζήτω οι εορτοστολισμένοι, οι χασισοτσιπουρομεθυσμένοι, οι φίλαθλοι οι εξοργισμένοι κι οι δοξολογούντες (“έχει ο θεός” στην ουράνια βασιλεία) γονατισμένοι… κι οι μάχιμοι εκατέρωθεν δικηγόροι! (Αυτοί κι αν θα κάνουν PARTY!)
Ο πολύ επαρχιακός και φεουδαρχικός Βόλος (όπως σε εθνικό επίπεδο ήταν η δημοκρατικότατα εκλεγμένη Χρυσή Αυγή της Ελλάς “ανδροπρεπέστατων” Ελλήνων Χριστιανών) της τελευταίας τουλάχιστον 10ετίας είναι μια en vivo/live εφαρμογή “παλιάς κοπής” (άλλων αιώνων “ανδροκρατίας” αξιών/πρακτικών. Μια εμπειρική μελέτη πολιτικής ψυχολογίας ίσως μας διαφωτίσει για το ποιοι είμαστε (εξαιρούνται οι εξαιρέσεις) και προβλέψει (αν και χωρίς ουσιαστική διαχρονική Παιδεία ΔΕΝ θα αποτρέψει…) που πηγαίνουμε…**
Γιατί – να το επαναλάβω – ο κάθε Μπέος δεν είναι ποτέ το πρόβλημα. Ανίσχυρος είναι χωρίς κάποια ευρεία ιδεολογική κοινωνική του βάση…
Οι αξίες μας ως λαός είναι το ερώτημα! Καλά “ξελασπώματα” στον τόπο μου!
Δρ. Μάνος Ζαχαριουδάκης
12.οκτ.23
(Αφιερωμένο σ’ αυτό το εκλεκτό 1/4 πανελλαδικά που “συλλογάται λεύτερα”…)
