Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω τα πρωτόγνωρα φαινόμενα και τις πολιτικές καταστάσεις, που εμφανίζονται στην ζωή μας τα τελευταία χρόνια και ειλικρινά, με όλη την συγκαταβατική διάθεση που πρέπει να έχει ένας εκπαιδευτικός, δεν μπορώ να βρω λύσεις που να δικαιολογούν την συμπεριφορά κάποιας μερίδας του πολιτικού φάσματος της ντόπιας κοινωνίας. Και λέω ντόπιας γιατί προσπαθώ να εξηγήσω με τους γνωστούς όρους συνύπαρξης μιας κλειστής κοινωνίας τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό. Αρνούμαι να εξηγήσω τα φαινόμενα για μία ευρύτερη περιοχή, την στιγμή που όλοι θέλουν να λέγονται Βολιώτες και ότι αγαπούν τον τόπο τους, αν πίσω από αυτήν την φράση δεν κρύβονται ατομικά-ιδιοτελή συμφέροντα, τα οποία βέβαια θα φανούν στην πορεία, αλλά ελπίζουμε να μην είναι τότε αργά για το καλό της πόλης. Και φυσικά το μείζον θέμα της πόλης μας, ο πολυσυζητημένος Κραυσίδωνας, δεν μπορούσε να λείπει από αυτήν την αντιπαράθεση. Πολλές σελίδες γράφτηκαν για τα υπέρ και τα κατά της χρήσης αυτού του χώρου, για διαμπερή κυκλοφορία αυτοκινήτων ή για διαμπερή κυκλοφορία πεζών – ΑΜΕΑ – μαθητών – ποδηλάτων – άντε και λίγου αυτοκινήτου. Και στις 2 περιπτώσεις για τους δρόμους, τους πεζόδρομους, τους ποδηλατόδρομους, τις διαδρομές ΑΜΕΑ, υπάρχει κυκλοφορία.
Το πρώτο ζητούμενο είναι τι κυκλοφορία πρέπει να υπάρχει; Ο έλληνας γιάπης της δεκαετίας του 60 πολύ θα ήθελε τον τεράστιο δρόμο για να βγάλει το κόμπλεξ της φτώχιας του, γκαζώνοντας το πολυτελές αυτοκίνητο και επιδεικνύοντας με αδιαντροπιά την φτηνή του κουλτούρα. Μία πόλη είναι γεμάτη δρόμους και μπορεί να κάνει τις επιδείξεις του. Δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει μία από τις ελάχιστες διαδρομές, περιπάτου και μοναδικής για την πόλη φυσικής αναψυχής, για το βίτσιο του. Αυτό μια σοβαρή δημοτική αρχή πρέπει και οφείλει να το διασφαλίσει, όχι για τους κατοίκους της περιοχής αλλά ως παρακαταθήκη για ολόκληρη την πόλη!
Το δεύτερο ζητούμενο είναι οι ιδιοκτησίες. Το τελευταίο διάστημα όλο και πληθαίνουν οι αναφορές από ύποπτους κύκλους, για τις ιδιοκτησίες των κατοίκων στην πολύπαθη περιοχή. Ερωτώ λοιπόν ευθέως τον ποιητή. Ποιες αυλές ονομάζονται ιδιωτικές, που με τόση εμπάθεια και λάσπη αναφέρονται, από αυτούς τους κύκλους, με την πρώτη ευκαιρία; έχουν καταπατηθεί εκτάσεις του δημοσίου και δεν το γνωρίζουμε; Οι ατομικές ιδιοκτησίες περιορίζονται στο χώρο τους όπως ορίζει το σχέδιο πόλης. Γιατί κατηγορούν τους κατοίκους για ιδιωτικές αυλές; έχει προεκτείνει κανένας κάτοικος την προσωπική του αυλή σε δημόσιο χώρο; Oι περίοικοι όχι μόνο δεν προέκτειναν τις αυλές τους αλλά δέχθηκαν και μείωση των συντελεστών δόμησης ενόψει της ανάπλασης. Και αν έχει συμβεί προέκταση γιατί κανένας εισαγγελέας δεν τον επανέφερε στην τάξη; οι μοναδικές περιοχές που έχουν καταπατηθεί με τις ευλογίες της δημοτικής αρχής, είναι αυτές στο κέντρο της πόλης, που πολλοί καταστηματάρχες έχουν προεκτείνει τα καταστήματά τους σε πολλαπλάσια τετραγωνικά έξω από την πόρτα τους. Μήπως μέσα στους σχεδιασμούς της δημοτικής αρχής είναι να πάρουν τις ιδιωτικές αυλές του κόσμου για να εξυπηρετήσουν τους λάγνους της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων; Ήρθε λοιπόν η ώρα που το φασιστικό κράτος θα πάρει τις ιδιοκτησίες του κόσμου και μάλιστα με την βία του νεοεκλεγέντος; Και βέβαια γιατί τόση πρεμούρα της δημοτικής αρχής για τις χορευτικές και διατροφικές συνήθειες των κατοίκων; φυσικά δεν θα δώσουμε λογαριασμό για το τι τρώμε τι πίνουμε και πού χορεύουμε. Μόνο η χούντα απαγόρευε την χρήση κοινόχρηστων χώρων . . .
Το τρίτο ζητούμενο είναι τα πολιτικά ωφέλη που επιδιώκουν. Η σύνδεση του ονόματος βουλευτή της κυβέρνησης με τον Κραυσίδωνα έχει άμεση σχέση με τις επερχόμενες εκλογές. Μόνο που οι περαστικοί άρχοντες του Δήμου Βόλου δεν γνωρίζουν ότι: Ο κ. Μεϊκόπουλος είτε δεν ζούσε όταν ξεκίνησε η κίνηση για την προστασία του κραυσίδωνα – Καραμπατζάκη – Ζάχου είτε ήταν πολύ μικρός. Αλλά και η κυβέρνηση την οποία στηρίζει ήταν ποσοτικά ανύπαρκτη σε εκείνο το διάστημα. Τώρα πως συνδέουν οι λασπολόγοι τον Κραυσίδωνα με αυτά τα πρόσωπα; Αν θες να ρίξεις λάσπη πολλά μπορείς να πεις. Ζηλεύω μόνο την οικογένεια Μεϊκόπουλου γιατί έχουν συγκεντρώσει πολλά παράσημα από τους εχθρούς τους. Ταυτόχρονα όμως τους ευχαριστώ, γιατί με περισσή υπομονή άκουσαν και στήριξαν τις απόψεις μας. Ο Κραυσίδωνας είναι ιδέα ζωής, για τον τόπο. Δεν περιορίζεται στα πλαίσια ενός κομματικού μηχανισμού και πολλοί την έχουν αντιληφθεί και ασπασθεί. Τα οικονομικά συμφέροντα δεν κρύβονται στην δική μας ομάδα. Άλλοι διαχειρίζονται χρηματικά κεφάλαια. Και πιθανώς τα μυρίστηκαν και κάποιοι άλλοι μεσόκοποι. Έτσι η λάσπη που ρίχνουν κατά καιρούς, σαν το μελάνι της σουπιάς, δημιουργεί υποψίες ότι πέρα από τις ιδιοκτησίες των κατοίκων που πρέπει να προστατευθούν από τους κρυφούς σχεδιασμούς των διοικούντων, κάτι άλλο πρέπει να κρύβεται πίσω από αυτή την εμμονή . . . Ο τίτλος του άρθρου είναι μία υπόθεση. Κάθε δρόμος και μία καφετέρια, κάθε διασταύρωση και τζόγος, για να παραφράσω το γνωστό σύνθημα. Έτσι δημιουργείται η ανάγκη γρήγορης πρόσβασης και απομάκρυνσης των οχημάτων, σε μία τέτοια περιοχή με έναν δρόμο, που τον ονομάσανε ήπιας κυκλοφορίας. Αυτές είναι δραστηριότητες των πτωχευμένων κοινωνιών. Αλλά θα μου πεις, κάθε Μονακό έχει την Τρούμπα του.
