Ο Αλέξης Σπυρόπουλος εξηγεί γιατί το Ηράκλειο της Κρήτης και οι Βόλος/Λάρισα μοιάζουν τα πιο πρόσφορα μέρη για την διεξαγωγή των πλέι οφ και πλέι άουτ αντίστοιχα. Αναλυτικά το άρθρο του στο sdna.gr:
«Η γεωγραφία των πλέι-οφ σημαίνει ότι Ολυμπιακός/ΑΕΚ/Παναθηναϊκός θα ταξιδέψουν δύο φορές στη Θεσσαλονίκη και μία φορά στο Ηράκλειο, ΠΑΟΚ/Αρης θα ταξιδέψουν τρεις φορές στην Αθήνα και μία φορά στο Ηράκλειο, ο ΟΦΗ θα ταξιδέψει τρεις φορές στην Αθήνα και δύο φορές στη Θεσσαλονίκη. Με απλή αριθμητική βγαίνουν 44, μετρημένες, πτήσεις (και όλο το υπόλοιπο πακέτο των λεγόμενων logistics) στην περίοδο αμέσως μετά τη σταδιακή χαλάρωση των μέτρων. Ρεαλιστικό;
Ακόμη κι αν ακούγεται ρεαλιστικό, είναι (από τη στιγμή που λόγω “κεκλεισμένων θυρών” παύει να συντρέχει αβαντάζ/ντεζαβαντάζ έδρας) μάλλον άσκοπο. Ενας περιττός κόπος. Μπορούν όλα, ακόμη μία ιδέα για την ομάδα εργασίας στη Σούπερ Λιγκ, να γίνουν με 10 πτήσεις. Οι πέντε από τις έξι ομάδες να μετακινηθούν μία φορά όλη κι όλη, πήγαινε-έλα, στο Ηράκλειο. Να διεξαχθούν εκεί, μέσα σε πέντε-έξι εβδομάδες, και τα 30 ματς του προγράμματος.
Η αυτάρκης (σε ξενοδοχεία, γήπεδα, προπονητήρια, νοσοκομεία) Κρήτη μοιάζει το πιο πρόσφορο μέρος για κάτι τέτοιο. Ενα “φεστιβάλ ποδοσφαίρου” σε, όσο το δυνατόν, προστατευμένο περιβάλλον. Για τις ομάδες, για τους διαιτητές, για τους αξιωματούχους των αγώνων, για την τηλεοπτική παραγωγή. Με την ελάχιστη επιβάρυνση της αστυνομίας. Το ελληνικό αντίστοιχο, του Algarve στην Πορτογαλία. ‘Η του St George’s Park, του αθλητικού κέντρου της αγγλικής ομοσπονδίας, στα Midlands.
Χρόνος μπροστά για τον σχεδιασμό, υπάρχει. Και είναι καθοριστικό, εφόσον λέμε πως μας ενδιαφέρει η υγεία και το fitness των ποδοσφαιριστών που θα παίξουν δέκα αγώνες σε 40-45 ημέρες (ορισμένοι, επιπλέον, και ημιτελικό/τελικό στο Κύπελλο Ελλάδος), κάποια στιγμή σύντομα τα επιτελεία των ομάδων να έχουν τουλάχιστον ένα ορίζοντα ημερομηνιών. Ωστε να τους ετοιμάσουν.
Ακούω με προθυμία, το κάθε αντεπιχείρημα. Αλλ’ εκείνο που στο τέλος της ημέρας χρειάζεται, δεν αλλάζει. Εκείνο που χρειάζεται, είναι η ευελιξία προσαρμογής στην ιδιαιτερότητα της στιγμής. Εάν ας πούμε, ενόψει του εκτάκτου της καταστάσεως, κριθεί ότι θα βοηθούσε να επιτρέπεται κατ’ εξαίρεσιν σ’ αυτά τα παιγνίδια μία τέταρτη (ή και πέμπτη) αλλαγή, γιατί όχι ακόμη και αυτό; Ποιος θα…μας μαλώσει;
Η επανεκκίνηση της “οικονομίας του ποδοσφαίρου” είναι ζωτική ανάγκη. Το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό, ναι, είναι δευτερεύουσα υπόθεση. Τριτεύουσα. Πάλι όμως, δεν παύει να είναι πολύ πιο σημαντική απ’ όσο εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνεται. Θα είναι (όταν οι ομάδες ξαναπατήσουν στο γρασίδι) κάτι για να έχει ο κόσμος να βλέπει, να το ακολουθεί, να ξεφεύγει.
Μιλώντας για τον κόσμο, ευλόγως θα επανερχόταν κανείς στη συζήτηση των εισιτηρίων διαρκείας. Το θεωρώ κεφαλαιώδες, κεντρικά η Σούπερ Λιγκ να δείξει ότι την απασχολεί μια κάποιας μορφής αποζημίωση αυτών των ανθρώπων. Αν δεν είναι μια μερική επιστροφή χρημάτων, ας είναι μια δωρεάν πρόσβαση σε live streams τον καιρό των πλέι-οφ. Ας είναι εκπτώσεις, στην επόμενη περίοδο. Ας είναι δώρα, από τις μπουτίκ των κλαμπ. Ας είναι κάτι, όμως…
Φυσικά η ιδέα να μαζευτούν όλοι σε ένα μέρος και εκεί να παίξουν, πιάνει και τα πλέι-άουτ. Ενδεχομένως στα πλέι-άουτ δε, εφόσον κοιτάξει κανείς τη δική τους γεωγραφία, να είναι μία ακόμη πιο χρηστική ιδέα. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, γι’ αυτούς τους 28 αγώνες, την περιοχή Βόλου/Λάρισας. Το λιγότερο περίπλοκο απ’ όλα όσα έχει φέρει η διακοπή της δράσης, είναι ν’ ανακηρυχθεί πρωταθλητής ο Ολυμπιακός εδώ, η Λίβερπουλ στην Αγγλία, η Παρί Σεν-Ζερμέν στη Γαλλία κ.λπ.
Με τα άλλα ωστόσο, εισιτήρια Ευρώπης, υποβιβασμούς, προβιβασμούς, τι κάνεις; Ολοι έχουν το ίδιο δικαίωμα, εν τέλει να πάρουν αυτό που τους αντιστοιχεί επειδή θα έχουν παίξει. Οχι επειδή απλώς έτσι ήταν η βαθμολογία τη στιγμή που ανεστάλη η δράση…»
