Αναδρομή στην αθλητική καριέρα της Άννας Κορακάκη, από την πρώτη προπόνηση, ως τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Ρίο έκανε ο πατέρας και προπονητής της, Τάσος Κορακάκης.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Τάσου Κορακάκη στο ΑΠΕ – ΜΠΕ:
Πώς ήταν η Άννα μικρή; Ηταν ζωηρή, ήρεμη, της άρεσε ο αθλητισμός;
«Ήταν παιδί ζωηρό. Της άρεσε η δράση τα παιχνίδια. Ξεκίνησε μικρή τον αθλητισμό, τον στίβο. Επειδή, όμως. είχε κάποια θέματα με τα πόδια της, επειδή έπαιρνε ύψος της πονούσαν οι αστράγαλοι. Ήθελε να σταματήσει τον στίβο. Δεν ήξερε όμως, τι να κάνει, γιατί ήθελε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Της είπα τότε να δοκιμάσει στην σκοποβολή κι αν της αρέσει να συνεχίσει. Έτσι ξεκίνησε η Άννα».
Στην αρχή, όμως, δεν της άρεσε η Σκοποβολή…
«Δεν της άρεσε. Ήταν μικρή και την είχα πάρει μερικές φορές στην προπόνηση. Η σκοποβολή δεν είναι, όμως, ένα άθλημα που μπορείς να το παρακολουθείς εύκολα. Είναι λίγο βαρετό, ενώ όταν μπαίνεις στη θυρίδα κι αγωνίζεσαι είναι διαφορετικά».
Πότε καταλάβατε ότι η Άννα είναι μεγάλο ταλέντο;
«Από την πρώτη δοκιμή που κάναμε. Θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω για να το καταλάβετε. Ο στόχος όπως έχεις τους κύκλους, όποιον να βάλεις αρχάριο, ακόμα και μεγάλο δεν μπορεί να βρει όλες τις σφαίρες μέσα στον στόχο. Δηλαδή να πετύχει 7,8,9 και 10. Η Άννα στις πρώτες 10 σφαίρες που έριξε πήγαν μέσα στο μαύρο. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί, ειδικά από ένα παιδί που είναι 12 χρονών και πιάνει όπλο για πρώτη φορά. Εκεί κατάλαβα ότι έχει πάρα πολύ σταθερό χέρι, συγκέντρωση, αντίληψη. Αυτά ήταν στοιχεία που με οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η Άννα έχει ταλέντο. Μάλιστα όταν γύρισα στο σπίτι η Άννα είναι πολύ μεγάλο ταλέντο κι αν συνεχίσει κι αγαπήσει το άθλημα θα γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια. Μου έλεγε η γυναίκα μου ότι τι είναι αυτά που λες, δεν γίνονται αυτά που λες. Και της είπα είναι φοβερό ταλέντο αρκεί να το αγαπήσει».
Θυμάστε την προετοιμασία της και πως ήταν στον πρώτο επίσημο αγώνα;
«Τα περισσότερα παιδιά στον πρώτο τους αγώνα έχουν άγνοια “κινδύνου”. Το άγχος έρχεται όταν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις και πόσο μεγάλη επίδοση είναι. Όταν καταλαβαίνεις τι είναι μια επίδοση 360 στα 400 και θέλεις να το επαναλάβεις τότε αρχίζει το άγχος»
Ξέρουν όλοι ότι τα παιδιά στην εφηβεία είναι δύσκολο να συνδυάσουν την προπόνηση με τα μαθήματα, τις εξόδους, τους έρωτες. Φαντάζομαι για εσάς ήταν ακόμα πιο δύσκολο μιας και ήσασταν και προπονητής…
«Το καλό με εμάς ήταν ότι στο σκοπευτήριο πηγαίναμε όποια ώρα μας βόλευε εμάς. Δεν είχε δέσμευση ωραρίου η Άννα. Εμείς μπορούσαμε να τους ρυθμίσουμε σύμφωνα με τις ελεύθερες ώρες μας. Δηλαδή η Άννα από μικρή ηλικία έκανε από 4 προπονήσεις την εβδομάδα».
Η έφηβη Άννα έκανε «κοπάνες» για να χάσει καμία προπόνηση, έψαχνε δικαιολογίες;
«Όχι, ήταν από μικρή στρατιώτης. Δεν έχανε καμία προπόνηση. Ακόμα και τώρα αν της ζητήσω να κάνει μια προπόνηση θα προσπαθήσει να κάνει το κάτι παραπάνω. Έξτρα προπόνηση».
Πόσο δύσκολο ήταν να ξεχωρίσετε τον ρόλο του πατέρα με αυτόν τον προπονητή;
«Όταν υπάρχει ο ρόλος του πατέρα και του προπονητή υπάρχουν τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά. Τα θετικά είναι ότι μπορείς να συζητάς πολλές ώρες, γιατί είστε στο ίδιο σπίτι. Τα αρνητικά είναι ότι μερικές φορές αντιδρούν με άσχημο τρόπο, γιατί γνωρίζουν ότι μπορεί να μιλήσουν όπως θέλουν στον πατέρα τους. Εκεί έρχεται η μεγάλη σύγκρουση. Υπήρχαν στιγμές που γινόταν μάχη κανονική και στην προπόνηση και στο σπίτι. Και υπάρχει μερικές φορές ακόμη μεγαλύτερη ένταση».
Ποια ήταν η στιγμή που η Άννα κατάλαβε ότι θα πάει ψηλά και θα πετύχει πολλά στην καριέρα της;
«Τα παιδιά από μικρή ηλικία δεν μπορούν να καταλάβουν πού μπορούν να φτάσουν. Επειδή, όμως, της το είπα πολλές φορές, άρχισε να το πιστεύει ειδικά μετά το πρώτο της Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μονάχου που ήταν 8η σε ηλικία 14χρονών. Εκεί της το είπα ότι Άννα εγώ στο υπογράφω ότι θα φτάσεις πολύ ψηλά. Μάλιστα είχα δώσει μια συνέντευξη σε ένα περιοδικό στην Δράμα το 2010 που είχα πει: ότι πιστεύω ότι η Άννα θα πάρει την πρόκριση για το Ρίο, που ήταν μετά από έξι χρόνια, αλλά ότι θα φέρει και μια μεγάλη διάκριση. Αυτό το έλεγα και στην Άννα. Ότι θα το πετύχεις αν δουλέψεις επαγγελματικά ότι κάποια στιγμή θα γίνεις Ολυμπιονίκης. Το πίστεψε κι αυτή. Έβλεπε βέβαια και τις επιδόσεις της στην προπόνηση που συνέχεια ανέβαιναν, καθώς και ότι ήταν σταθερή. Αυτό που χαρακτηρίζει την Άννα είναι η μεγάλη σταθερότητα στις επιδόσεις της».
Το 2016 είναι μια χρονιά που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Ναι εννοείται. Είναι οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα πρώτα μετάλλια και μάλιστα δύο! Τα μετάλλια για μένα ήταν διπλή χαρά, γιατί ήταν τα μετάλλια του παιδιού μου. Δεν συγκρίνεται».
Πώς προετοιμαζόσασταν για το Ρίο; Η Άννα είχε καλά αποτελέσματα, αλλά είχατε βάλει υψηλούς στόχους;
«Γνωρίζαμε που βρισκόμασταν και σε τι κατάσταση είναι. Η Άννα πριν να πάμε στο Τόκιο εφτά στις δέκα προπονήσεις έσπαγε το Παγκόσμιο ρεκόρ και στα δύο αγωνίσματα. Λέγαμε κατά 90% θα είμαστε τουλάχιστον σε έναν τελικό. Αυτός ήταν ο βασικός μας στόχος.Εγώ προσπαθούσα να την αποφορτίσω. Της έλεγα ότι είναι πολύ μικρή ακόμα, είναι η πρώτη συμμετοχή, πάμε για την εμπειρία και να απολαύσουμε τους Αγώνες. Από εκεί και πέρα ό,τι καλύτερο βγει. Είμαστε σε πολύ καλή κατάσταση. Δεν ήμασταν πιεσμένοι να κατακτήσουμε ένα μετάλλιο. Βασικός στόχος να μπούμε σε έναν τελικό»
Η Άννα πριν το πρώτο της μετάλλιο το χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο 10μ. πίστευε ότι θα ανέβει στο βάθρο;
«Όχι δεν το πίστευε. Μάλιστα πριν τον αγώνα δεν είχε απλά άγχος. Ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει. Πήγε δύο φορές στην τουαλέτα, είχε τάσεις για εμετό. Ξεκινήσαμε τον αγώνα τραγικά. Στα δοκιμαστικά η Άννα δεν μπορούσε να φέρει ένα δεκάρι. Οι πρώτες πέντε βολές, ήταν οι χειρότερες που έχει κάνει σε αγώνα. Τέτοιο ξεκίνημα. Μετά είπαμε κάποια πράγματα, συγκεντρώθηκε και δούλεψε πάρα πολύ καλά. »
Η προετοιμασία για το 25αρι ήταν τελείως διαφορετική;
«Στο 25αρι ήταν πιο εύκολο, γιατί είχαμε άλλη ψυχολογία. Το βλέπεις σαν μια καλή προπόνηση. Γιατί σκέφτεσαι ότι και τίποτα να μην κάνω, είμαι ήδη πετυχημένος».
Όταν κατέκτησε η Άννα το χάλκινο μετάλλιο τι σκεφτήκατε;
«Τα συναισθήματα αυτά δεν περιγράφονται με λόγια. Νόμιζα ότι πετούσα στα σύννεφα δεν πατούσα στη γη».
Κι έρχεται η στιγμή ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και ακούγεται ο εθνικός ύμνος…
«Εκεί είναι η μεγάλη στιγμή. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα. Ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω».
Με τα δύο μετάλλια στο στήθος πως το βίωνε η Άννα;
«Έκανε πολύ διάστημα να το συνειδητοποιήσει. Ήταν σχεδόν ακόμα παιδί. πέρασαν μήνες για να καταλάβει τι έχει πετύχει».
Αν μπορούσατε να την περιγράψετε με 2-3 λέξεις, τι θα λέγατε για την Άννα;
«Είναι στρατιώτης. Πολύ επίμονη και τελειομανής. Αυτό που κάνει θέλει να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς όμως να αγχώνεται για το αποτέλεσμα. Θέλει να ξέρει ότι αυτό που κάνει το κάνει απόλυτα σωστά. Δεν πιέζεται τόσο πολύ για μετάλλιο. Επίσης δεν δουλεύει μόνο για το πρώτο μετάλλιο».
Τέλος μία… διαδικτυακή ευχή που θα θέλατε να της στείλετε;
«Να είναι γερή και να απολαμβάνει αυτό που κάνει για πολλά χρόνια ακόμα» .
