Έχοντας αντιμετωπίσει σοβαρότατους τραυματισμούς και έχοντας περάσει την πόρτα του χειρουργείου τρεις φορές για το ίδιο γόνατο, ο Κοσμάς Τσιλιανίδης αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να πει «αντίο» στο ποδόσφαιρο, μόλις στα 31 του.
Σε μία συγκινητική ανάρτηση:
«Τέλος λοιπόν…
Έναν χρόνο παλεύω μέσα μου να βρω λέξεις, για να εκφράσω αυτή την απόφαση. Κάθε μέρα έλεγα «αύριο».
Από παιδάκι είχα ένα όνειρο: να γίνω ποδοσφαιριστής. Τα κατάφερα. Όμως η χαρά και η ανταμοιβή δεν ήρθαν ποτέ πραγματικά. Κάθε φορά που πετύχαινα έναν στόχο, ερχόταν ο επόμενος. Έτσι λειτουργεί ο πρωταθλητισμός, δεν επιτρέπει να παρεκκλίνεις. Ποτέ δεν απόλαυσα τη στιγμή.
Ώσπου μια στιγμή, στην καλύτερη σεζόν της καριέρας μου, μου στέρησε τα πάντα.
Ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Τραυματισμοί, τρία χειρουργεία στο ίδιο γόνατο, 15 μήνες εκτός. Επειτα ο ένας τραυματισμός έφερνε τον άλλον. Ξεκίνησα να μισώ το ποδόσφαιρο. Στο τέλος, μίσησα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δούλεψα με το μέσα μου. Αποδέχτηκα την κατάσταση. Αποφάσισα να προχωρήσω. Για να ξαναβγείς στο φως, πρέπει πρώτα να βουτήξεις στο σκοτάδι, να παλέψεις.
Ατέλειωτες μέρες χωρίς ουσία, χωρίς κίνητρο.
Η ενασχόληση με την προπονητική μου έδωσε ξανά νόημα. Χρωστάω πολλά στο ποδόσφαιρο και είμαι αποφασισμένος να τα επιστρέψω, πλέον από έναν άλλο ρόλο.
Ευχαριστώ πρώτα απ’ όλους την οικογένειά και τη σύζυγό μου. Τους ανθρώπους που ήταν πάντα χαρούμενοι με τις χαρές μου αλλά κυρίως υποστηρικτικοί στις δυσκολίες. Που μέχρι σήμερα κάνουν υπομονή και πιστεύουν σε μένα.
Ευχαριστώ όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα αλλά κυρίως τον Ηρακλή που αντρώθηκα. Παιδάκι ακόμα στην Καλλικράτεια, από ball boy έγινα πρωταγωνιστής. Περάσαμε δύσκολα, αλλά τα καταφέραμε. Οι καταστάσεις όμως και οι άνθρωποι με οδήγησαν στο επόμενο βήμα.
Ο Αστέρας Τρίπολης μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ένα βήμα στην καριέρα μου. Καταφέραμε να βγούμε στην Ευρώπη, όταν κανείς δεν το πίστευε. Έζησα τρία όμορφα χρόνια, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους και έφυγα γεμάτος.
Στον ΟΦΗ βρήκα αυτό που έψαχνα σε όλη μου την καριέρα: ένα σπίτι. Καταφέραμε πολύ γρήγορα κάτι σπουδαίο. Δυστυχώς οι ατυχίες δεν μου επέτρεψαν να το χαρώ. Όμως τέσσερα χρόνια που υπηρέτησα την ομάδα, ένιωσα πραγματική αγάπη από τον κόσμο και τον σύλλογο. Δέθηκα με το Ηράκλειο και την Κρήτη. Έκανα αδελφικούς φίλους.
Ευχαριστώ τους συμπαίκτες, τους προπονητές μου, τις διοικήσεις, όλο το προσωπικό των ομάδων και κάθε φίλαθλο που στάθηκε στο πλευρό μου.
Συγγνώμη σε όσους ίσως στεναχώρησα στον δρόμο.
Είμαι περήφανος για όσα κατάφερα…».
