Μέχρι και σήμερα ο Chris Door αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν είχε προλάβει να απαντήσει σε εκείνο το τηλεφώνημα. Ημέρα που ο πατέρας του έβαλε τέλος στη ζωή του.
Ο Chris Door ήταν τότε 20 ετών. Ήταν στο γραφείο και δεν πρόλαβε να απαντήσει στην κλήση του πατέρα του. Σκέφτηκε ότι θα τον έπαιρνε την ώρα που θα έκανε το μεσημεριανό του διάλειμμα. Δεν είχε ιδέα ότι δεν θα μπορούσε να του μιλήσει ποτέ ξανά.
Του τηλεφώνησε ξανά το απόγευμα. Δεν κατάφερε να τον βρει. Το τηλέφωνό του χτύπησε ξανά την επόμενη μέρα το πρωί. Ήταν η μητριά του που τον ενημέρωνε ότι ο πατέρας του αγνοείται από το προηγούμενο βράδυ.
Έφυγε από το σπίτι μέσα στη νύχτα μαζί με τον 18χρονο αδερφό του και την κοπέλα του για το σπίτι του πατέρα του. Δέκα λεπτά αργότερα το τηλέφωνό του χτύπησε ξανά. Ο πατέρας τους είχε βρεθεί νεκρός. Ήταν, όπως αναφέρει, το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.
Η σκέψη του αμέσως στα αδέρφια του. Ήταν ο μεγαλύτερος. Δύο αδέρφια του ήταν ακόμα στο σχολείο και δεν είχαν ιδέα τι είχε συμβεί. «Νομίζω ότι δεν έκλαψα καθόλου στην αρχή. Έκανα αναστροφή για να γυρίσω σπίτι. Αποφάσισα ότι θα ήμουν εγώ που θα ενημέρωνα τα αδέρφια μου».
«Αυτή ήταν και η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Ήταν 14 και 16 ετών. Το να πρέπει να τους εξηγήσω ότι δεν θα ξαναδούν ποτέ τον πατέρα τους».
Η αυτοκτονία, τα σημειώματα, τα ερωτήματα
Η αυτοκτονία, όπως σημειώνει σε άρθρο του στη Metro, ήταν κάτι που μέχρι εκείνη τη μέρα δεν τους είχε αγγίξει. Μέχρι και σήμερα, όταν διαβάζει μια είδηση για κάποιον άνθρωπο που αυτοκτόνησε, ξαναβιώνει τον πόνο της απώλειας του πατέρα του.
«Αν και υπήρξε έρευνα για τον θάνατό του, δεν πήραμε πολλές απαντήσεις. Μάλλον μας άφησε με περισσότερα ερωτήματα. Ανακαλύψαμε ότι ο πατέρας μου είχε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, τα οποία είχε κρατήσει καλά κρυμμένα. Είχαν χωρίσει με τη μητέρα μου και είχε να εξασφαλίσει έξι παιδιά».
Οι αναμνήσεις του, όπως σημειώνει, είναι ακόμα θολές. «Δεν θα μάθω ποτέ αν το σχεδίαζε για καιρό ή ήταν η χειρότερη απόφαση που θα μπορούσε να πάρει κάποιος εκείνη τη στιγμή».
Είχε αφήσει σημειώματα για όλους. Ήταν κάτι που πήγαζε από πολύ βαθιά. Θεωρούσε, σύμφωνα με τον Chris Door, πως ήταν η καλύτερη δυνατή απόφαση για την οικογένειά του. «Πίστευε πραγματικά ότι θα είμαστε καλύτερα χωρίς αυτόν».
Από τα σημειώματα προκύπτει πως θεωρούσε ότι δεν ήταν καλός πατέρας. «Πίστευε ότι βάζοντας τέλος στη ζωή του, θα απαλλαγόταν από τα όποια χρέη είχε. Στην πραγματικότητα ήταν η ψυχή της οικογένειας».
Για όσους μένουν πίσω, είναι πάντα πιο δύσκολο. Ο Chris Door χρειάστηκε οκτώ χρόνια για να μιλήσει με κάποιον ειδικό. Κάτι που τον έκανε να αισθανθεί πως έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω του. Αν και, όπως αναφέρει, έχει συμφιλιωθεί με τον θάνατο του πατέρα του, μετανιώνει ακόμα που δεν πρόλαβε να απαντήσει στην κλήση του.
«Έτσι θα μπορούσα να του πω ότι τον αγαπώ και πως θα τον βοηθούσαμε με ό,τι έπρεπε να παλέψει».
