Μ’ ένα σακούλι όνειρα , λίγο νερό στο στόμα
δυο λεξούλες προσευχή και μια ζωή κρυφή ενοχή
πάρε μαζί την Παναγιά, πάρε μία χούφτα χώμα
κι ένα παλτό στα χέρια σου, να λιώνει την βροχή.
Φιλί σου δίνω για ευχή κι ένα της μάνας χάδι
να κάθεσαι ολημερίς, να περπατάς το βράδυ
και ένα μαντήλι δάκρυα, στην ξενιτειά πεσκέσι
μη σε κρατήσει σπλάχνο μου, σαν μάνα μη πονέσει.
Και βάλε πλώρη γιόκα μου, κει που ανθίζουν κρίνοι
κει που γελούν οι Άγγελοι, κει που υπάρχει ειρήνη
κι αν τείχη άπαρτα, μαβιά θα σηκωθούν μπροστά σου
έχεις Χριστό στα δεξιά την Παναγιά ζερβά σου.
Καν’ την καρδιά σου αγέλαστη, πέτρα της μνημοσύνης
κατάρα δίνω και ευχή, κει που θα πας μη μείνεις
κι αν νοιώσεις σκλάβος λευτεριάς, δούλος της νέας τάξης
«Μάνα» μονάχα μια φωνή, θ’ ακούσω αν φωνάξεις.
Αι! Τράβα τώρα στο καλό και μη κοιτάξεις πίσω
και τα όνειρα που έκανα με μια γραμμή θα σβήσω
μέχρι να δω το βήμα σου, την πόρτα να διαβαίνει
θα’ ναι η ζωή μου ερημιά κι η σκέψη θ’ αναμένει.
Κώστας Παρδάλης
