Ο Βόλος είχε την τιμή και τη χαρά να ταξιδέψει στο παρελθόν και να ανακαλέσει μνήμες και ιστορίες από την Πόλη της καρδιάς μας, με την παράσταση «Κάποτε στο Βόσπορο» στο θερινό δημοτικό θέατρο της Νέας Ιωνίας. Ο μεγάλος θίασος, που αποτελούνταν από εξαίρετους καλλιτέχνες κατάφερε με τις μοναδικές ερμηνείες να παρασύρει τους θεατές στην Κωνσταντινούπολη της εποχής του 1955. Καλεσμένος στο πολιτιστικό ένθετο του μεσημεριανού μαγκαζίνο του «Ράδιο ΕΝΑ» και στον Ηλία Κουτσερή μίλησε ο γνωστός ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος για το πνεύμα που αποπνέει η παράσταση, τα συναισθήματά του μέσα από το προσωπικό βίωμα των γεγονότων της εποχής, αλλά και για την καραντίνα του.
Η παράσταση είναι μια ιστορική αναφορά γεγονότων που περνάει μέσα από το θέατρο;
Είναι προσωπικές ιστορίες φανταστικών προσώπων, μέσα στο πολύ βαρύ και πυκνό ιστορικό τοπίο ανάμεσα στο 1940 μέχρι το 1964, που οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης αποδεκατίστηκαν και έγιναν κάτοικοι διαφόρων πόλεων στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι ότι παίρνεις μία καλή εικόνα για το τι συνέβη ιστορικά, παρακολουθώντας προσωπικές ιστορίες.
Μπορούμε μέσα από μία παράσταση να μάθουμε ιστορικά πράγματα που δεν γνωρίζουμε ή που έχουμε ξεχάσει, σωστά;
Αυτό πιστεύω είχε στο μυαλό του ο Άκης Δήμου όταν το έγραψε. Να αφηγηθεί την ιστορία των Κωνσταντινουπολιτών, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο δραματουργικά σωστό και συνεπές.
Πείτε μας δύο λόγια για την ιδιαίτερη μουσική επιμέλεια που διανθίζει την παράσταση…
Η μουσική δεν είναι μόνο της εποχής, είναι οι μουσικές που ακούγοντας στην Κωνσταντινούπολη την εποχή εκείνη. Μουσικές δυτικότροπες, αλλά σίγουρα τραγούδια εμπνευσμένα από την ανατολή. Ήταν το πολίτικο τραγούδι και το σμυρναίικο. Έχουμε την τύχη να έχουμε στον θίασο την κα. Καρακάση, η οποία εκτός από γνωστή ηθοποιός είναι και εξαιρετική τραγουδίστρια. Ταυτόχρονα, υπάρχει και ο Γιάννης Διονυσίου, ένας νέος, σχετικά, τραγουδιστής, που ίσως είναι ο κορυφαίος εν ζωή άντρας τραγουδιστής στην Ελλάδα και όσοι ασχολούνται με το ρεμπέτικο τραγούδι θα τον γνωρίζουν σίγουρα πολύ καλά. Η σύγχρονη εποχή που διανύουμε, βέβαια, δεν συνάδει και πολύ με το ρεπερτόριο στο οποίο ειδικεύεται, αλλά νομίζω ότι σύντομα θα φανεί πόσο σπουδαίος είναι.
Μέσα από την παράσταση, σας έρχονται και προσωπικές και οικογενειακές μνήμες; Το ρωτάω αυτός καθώς έλκεται την καταγωγή σας απ ΄την Κωνσταντινούπολη…
Εγώ τα γεγονότα τα έζησα τουλάχιστον από το ’55 και μετά, έχοντας μνήμες και προσωπικά βιώματα μέχρι και το ’63, που φύγαμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Είναι ένα μέρος της ιστορίας που έχω ζήσει και προσωπικά και οικογενειακά. Παρ’ όλα αυτά δεν μου αρέσει η… «κλάψα» γύρω από αυτό το θέμα. Θεωρώ ότι πρέπει να βλέπει κανείς νηφάλια την κατάσταση, έτσι όπως τη βλέπω εγώ τουλάχιστον.
Η παράσταση είχε ετοιμαστεί πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, σωστά;
Ναι, και μάλιστα αρχικά δεν ήμουν μέρος του θιάσου, καθώς έκανα κάτι άλλο. Είμαι από τους καινούργιους στο θίασο, αν και τελικά δεν μπόρεσε να παίξει ποτέ, λόγω της πανδημίας. Στην πραγματικότητα πριν δέκα μέρες κάναμε πρεμιέρα.
Η καραντίνα λόγω της πανδημίας ήταν μια περίοδος δύσκολη για τον πολιτισμό στο σύνολό του. Σε προσωπικό επίπεδο, πώς την βιώσατε;
Πέρασε και για εμένα όσο δύσκολα πέρασε και για όλους στον κλάδο. Ήμασταν κλειστά και παίρναμε την αποζημίωση για κάποιο διάστημα, οπότε δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Ήταν κάτι που έπρεπε να περάσουμε όλοι μαζί. Η μόνη λύση είναι να αποκτήσουμε ανοσία σε ένα τελείως καινούργιο νοσογόνο, το οποίο εμφανίστηκε από τη φύση και δεν έπεσε από τον ουρανό. Είτε πιστέψει κανείς τις ακραίες θεωρίες ότι ξέφυγε από κάποιο εργαστήριο, είτε όχι, έλκει την καταγωγή του από τη φύση και δεν είναι κάτι περίεργο. Είναι ένας ιός που υπάρχει, όπως υπάρχουν κι άλλοι κορωνοιοί, και ο συγκεκριμένος απλά υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια στις νυχτερίδες. Θα έχουμε καινούργια νοσογόνα, και κάποια από αυτά θα είναι επιθετικά, κάποια άλλα όχι. Για να τα αντιμετωπίσει κανείς πρέπει να χρησιμοποιήσει τα όπλα που έχει στη διάθεσή του και καλή διάθεση απέναντι στο παγκόσμιο σύστημα που φαίνεται ότι λειτούργησε, όσον αφορά την αντιμετώπιση του ιού.
