Με τη βαριά, αισθαντική και βελούδινη συνάμα φωνή του, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μας ταξιδεύει κάθε φορά σε έναν κόσμο δυνατών αισθημάτων εκεί όπου “Τ’ ανείπωτα” γίνονται λέξεις και φράσεις για να φτιάξουν ένα… “Γράμμα σ’ έναν ποιητή”.
Τα δεκάδες τραγούδια, που έχει ερμηνεύσει αγγίζουν τις πιο μύχιες σκέψεις και “ξύνουν” γλυκά τις πληγές, που η ζωή πέρασε και άφησε σε όλους. Ο γνωστός καλλιτέχνης που σε πείσμα των καιρών δεν έχει απαρνηθεί τη γενέτειρά του τη Θεσσαλονίκη, έρχεται στο Βόλο απόψε Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου, για μια υπέροχη μουσική παράσταση στη σκηνή του Lab Art. Πριν έρθει όμως, μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102.5 και στον Ηλία Κουτσερή για την πηγή έμπνευσής του, για την καλλιτεχνική “αναμπουμπούλα” που τον χαροποιεί ιδιαιτέρως, αλλά και για το Βόλο που κάθε φορά που τον επισκέπτεται, θεωρεί πως επιστρέφει στο…σπίτι του.
Πάντα έχετε ένα αγαπημένο κοινό με φίλους εδώ στο Βόλο…
Η αλήθεια είναι ότι καταφέραμε να στήσουμε μια καλή φιλία εδώ και αρκετά χρόνια και είναι κάτι που το απολαμβάνω, γιατί οι πόλεις μας -Θεσσαλονίκη και Βόλος- μοιάζουν πολύ και σαν ψυχολογία και σαν γεωγραφία και σαν ομορφιά, οπότε για μένα πάντα η επίσκεψη στο Βόλο μου κάνει …επιστροφή στο σπίτι.
Παραμένετε κι εσείς όμως στην περιφέρεια, δεν είστε άνθρωπος της Αθήνας… Ιδίως για έναν χώρο όπως ο καλλιτεχνικός που είναι δύσκολο να ζει κάποιος εκτός της πρωτεύουσας.
Τα κατάφερα και γλίτωσα! Είμαι λίγο μακριά από το σταθμό των τρένων της Θεσσαλονίκης, αλλά είμαι κοντά στο αεροδρόμιο, οπότε τα βολεύω.
Ανανεωμένο πρόγραμμα με κομμάτια και από τη νέα δισκογραφική πρόταση…
Η αλήθεια είναι ότι ξεκινάμε με τραγούδια που μας ζητούσε ο κόσμος μέσα στα χρόνια και δεν είχαμε στροφή να καθίσουμε κάτω να τα δουλέψουμε και να τα παρουσιάσουμε όπως πρέπει. Αυτή τη φορά το κάναμε και περιλαμβάνουμε έναν αριθμό τέτοιων κομματιών που ουσιαστικά ήταν επιθυμίες και επιλογές του κόσμου, από παράσταση σε παράσταση όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό είναι το ένα στοιχείο, που προτείνω ως νέο, με την έννοια ότι πάντα με ενδιαφέρει να μην υπάρξει η αίσθηση ότι “ήρθε μας τα είπε και πέρυσι τα ίδια μας είπε”, να υπάρχει ένα αφήγημα λίγο διαφοροποιημένο. Σίγουρα τα καινούργια τραγούδια βοηθάνε, είναι δουλειά που ετοιμάζουμε με την παρέα που κάναμε το “Περί μπάζων και λοιπών απορριμμάτων” την οικογένεια Μπέκου, στον Τύρναβο. Ήδη είμαστε στο τέλος αυτής της δουλειάς και σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει σε όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Τη βαφτίσαμε “Του τρελού η ανάσα”, γιατί λένε από μικρό και από… τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! Πραγματικά ελπίζω να επικοινωνήσουμε τις αλήθειες μας, γιατί αυτό επιχειρούμε. Όπως επίσης κι όλα αυτά τα τραγούδια που αποτελούν τα βασικά συστατικά της φιλίας μας και της σχέσης μας τόσα χρόνια.
Είστε όμως από τους ανθρώπους που έχετε ανησυχίες, που θέλετε να τις εκφράσετε και στιχουργικά και ερμηνευτικά και μουσικά…
Είμαι περισσότερο άνθρωπος της παρέας… Μέσα στα χρόνια διαπιστώνω ότι έχει υπάρξει μία οικονομία σε ότι αφορά την ατομιστική προσέγγιση στην τέχνη μου. Πάντα μέσα από την παρέα προσφέρεις αυτό που σου αναλογεί. Την ίδια στιγμή, η ωφέλεια είναι ότι δεν καλείσαι να σηκώσεις εσύ όλο το βάρος. Αυτό είναι κάτι που το απολαμβάνω, γιατί κακά τα ψέματα, η στιγμή της έμπνευσης είναι μια μοναχική στιγμή. Αλλά η στιγμή της ολοκλήρωσης της μουσικής, είναι προϊόν συλλογικής προσπάθειας και πόνημα ανθρώπινων ψυχών και μυαλών. Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί στην καινούργια προσπάθεια είναι μέσα η νέα γενιά, των παιδιών μας ουσιαστικά, τα οποία επιλέγουν να ακολουθήσουν τη μουσική. Αυτό μου έχει δώσει μεγάλη χαρά και κυρίως μου έχει αναβαθμίσει το κίνητρό μου.
Είστε όμως κι εσείς από τους ανθρώπους που δίνετε το κίνητρο σε νέα παιδιά και στη νέα γενιά…
Ναι! Μέσα από αυτό όμως παίρνω κι εγώ ενέργεια. Δεν είναι κάτι που είναι μια μονοσήμαντη σχέση. Προσπαθούμε για μια επικοινωνία των δύο γενεών, πολλές φορές και με λάθος τρόπο. Όταν δείξουμε μία εμπιστοσύνη στα παιδιά κι ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε πάνω σ’ αυτή την εμπιστοσύνη που θα τους δείξουμε, εκεί τα παιδιά ανθίζουν. Πως ψάχνουμε για συνέχεια, όταν δεν έχουμε καλλιεργήσει όπως πρέπει το χωράφι!
Κάνετε σχέδια για τις επόμενες δουλειές;
Χαίρομαι κάθε φορά που υπάρχει «δημιουργική…. αναμπουμπούλα». Είναι κάτι που με συναρπάζει και μου δίνει μία κινητικότητα στην καθημερινότητά μου και το χαίρομαι πάρα πολύ. Από την άλλη πλευρά, οι καιροί δεν μας αφήνουν διψασμένους από ερεθίσματα, συνεχώς κάτι θα δεις, κάτι θα ακούσεις, θα σου πουν. Τα κίνητρα για να καθίσεις να ασχοληθείς με την τέχνη σου και να εξηγήσεις αυτό που σου συμβαίνει είναι καθημερινά και συνεχή. Αυτό είναι ευχάριστο, γιατί τροφοδοτείται ουσιαστικά ο μηχανισμός της έμπνευσης. Επειδή έχω και την τύχη να κάνω τη δουλειά που αγαπάω, να ζω από αυτό που αγαπώ, είναι ακόμη πιο σημαντικό. Αυτός ο θεσμός της έμπνευσης θα τροφοδοτήσει με ιδέες, με τελικό αποτέλεσμα κάποια τραγούδια και όλο αυτό θα μεταφερθεί στις ζωντανές εμφανίσεις. Όπως γινόταν και παλιά. Έτσι όπως λειτουργούσαν τα ρεμπέτικα, τα δημοτικά τραγούδια, ιδίως τα δημοτικά είναι αγνώστων δημιουργών, κάπως έτσι φαντάζομαι ότι λειτουργούσαν.
Έχει αλλάξει το πεδίο των ερεθισμάτων; Γιατί νομίζω, ότι καλά τραγούδια γράφονταν και παλιά, καλά τραγούδια γράφονται και τώρα..
Είναι αλήθεια… Παράλληλα, όσο τα πράγματα “αγριεύουν” στη ζωή υπάρχει μεγαλύτερη αναγκαιότητα και ανάγκη μέσα μας η τέχνη να μας εξωραΐσει τη ζωή και την καθημερινότητα. Σαν παρηγοριά. Είμαι μέσα στα πλαίσια μιας οικολογικής προσέγγισης ακόμη και στο θέμα των συναυλιών.
