Στη συγγραφή ενός επετειακού κειμένου πέρασε η Ηπειρωτική Αδελφότητα Μαγνησίας και ο πρόεδρός της, Ιωάννης Ζωίδης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και συγκεκριμένα κείμενο- φόρο τιμής στην Ηπειρώτισσα Γυναίκα ανά τους αιώνες. Το κείμενο της Αδελφότητας αναγράφει χαρακτηριστικά:
«Σεβασμός προς την σεπτή μορφή της ηρωίδας Ηπειρώτισσας γυναίκας είναι αυτός που μας ενέπνευσε για την γραφή αυτή. Ηπειρώτισσα γυναίκα μια μορφή ριζωμένη στο χρόνο ,στην ιστορία ,στο παρόν ,στο μέλλον του τόπου.
Μια μορφή ταυτισμένη με την τραγικότητα του τόπου και της ιστορίας του. Μια μορφή που βίωσε σε όλο το βάθος και μεγαλείο την μνήμη, τον νόστο, τον έρωτα, τον πόνο, την ξενιτειά, τον θάνατο. Σημαδεμένη με την υπόσταση του τόπου και την ηρωική ιστορία του για αιώνες η Ηπειρώτισσα επιβιώνει και γαλουχεί το κόσμο της Ηπειρώτισσας ,τον κόσμο των Ηπειρωτών. Μοναδικός ο κόσμος της της Ηπειρώτισσας με χαρακτηριστικά την τιμή , την πίστη και την προσφορά με υπέρβαση για να διατηρηθούν αυτά η υπέρβαση του ενίοτε φυσικού και ανθρώπινου για αναστροφή του μοιραίου σε δημιουργικό.
Όποιος επιχειρήσει να ατενίσει το πρόσωπο της Ηπειρώτισσας και αποπειραθεί να ανακαλύψει το βάθος της ψυχής της και το εύρος της αντοχής της είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει.
Μια μορφή που αρχέγονα σφυρηλατήθηκε έτσι, μια μορφή τιτάνια η μορφή της μυθικής Ηπειρώτισσας Διώνης. Η κληρονομιά της πατρογονική με υποθήκη που η Ηπειρώτισσα διατήρησε έτσι ώστε να διαγράψει μια διαδρομή στο στερέωμα του τόπου αξιοζήλευτη και συνεχίζει να καταγράφει σε ψηλές κλίμακες πατριωτισμού-ηθικής-δικαίου-προσφοράς με απαράμιλλα δείγματα μέσα στο χρόνο χρέους και καθήκοντος.
Εκδηλώνοντας υπέρτατη αφοσίωση στην πατρίδα στις κοινωνικές υποχρεώσεις, στην τιμή και στις αξίες της οικογένειας και στηρίζοντας την παράδοση και τον πολιτισμό του τόπου της με όλες τις σωματικές και ψυχικές της δυνάμεις με υπέρμετρη αντοχή και δύναμη στις κακοτοπιές της ζωής στις δύσκολες και δυστυχείς συγκυρίες.
Αυτής της προσφοράς της Ηπειρώτισσας ηρωίδας -συζύγου-μητέρας-γιαγιάς της Ηπειρώτισσας του μόχθου που ήπιε το πικρό φαρμάκι της ξενιτειάς και της χηρείας ,του στυλοβάτη της οικογένειας και της κοινωνίας της Ηπειρώτισσας του βουνού και του κάμπου με την εικόνα της ένα με αυτά -ένα με το ορεινό ανάγλυφο και σκληροτράχηλο τοπίο της Ηπείρου.
Πρώτη στις δύσκολες στιγμές των Εθνικών αγώνων με ανεκτίμητη προσφορά στο Ζάλογγο-στο Σούλι-το 1940 στην πρώτη γραμμή του αγώνα ταπεινές και άσημες χωρικές ζωσμένες με κιβώτια εφόδια και τα κουβαλούσαν περνώντας ρέματα και δάση για να φτάσουν εκεί που έπρεπε , μέρες και νύχτες ατέλειωτες πορείες. Έπαιρναν στην αγκαλιά τους τραυματίες και τους μετέφεραν από το πεδίο της μάχης στα μετόπισθεν. Κάθε τραυματίας έβλεπε στο πρόσωπο τους το πρόσωπο της μάνας -της γυναίκας -της αδελφής.
Η γυναίκα της Πίνδου έγινε θρύλος. Η αξιοθαύμαστη παρουσία της όμως δεν έμεινε μόνο για την εποχή των πολέμων. Στην ειρηνική εποχή δεν υστερούσε. Σε εποχές δύσκολες η καθημερινή ζωή ήταν αγώνας για επιβίωση αυτή ήταν ο στυλοβάτης του σπιτιού οι άντρες στην ξενιτειά, στην οικιακή οικονομία, στον βιοπορισμό και έξω από το σπίτι ισάξια των ανδρών, πρώτη στις γιορτές, στους γάμους, στα πανηγύρια αλλά και στο μοιρολόι στον αποχαιρετισμό του θανάτου.
Πέραν αυτών όμως οι Ηπειρώτισσες πρωτοστάτησαν σε πρωτοβουλίες Εθνικής και κοινωνικής ευεργεσίας. Στα νεότερα χρόνια σε νέους ρόλους επιστήμονες-εκπαιδευτικοί να συμμετέχουν ισότιμα σε όλες τις οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές δραστηριότητες του τόπου χωρίς ποτέ να ξεχνά τον τόπο της.
Στην Ηπειρώτισσα λοιπόν μάνα-αδελφή-σύζυγο-γιαγιά που με την θέληση της αγόγγυστα με ιώβεια υπομονή στάθηκε κολόνα ασάλευτη στο σπίτι και την οικογένεια και ολοκλήρωσε την αποστολή της στο ακέραιο ας συμφωνήσουν όλοι ότι μηδαμινή ανταπόδοση και ελάχιστη έκφραση τιμής και ελάχιστος φόρος ευγνωμοσύνης – ελάχιστη ηθική ανταμοιβή αποτελεί αυτό το αφιέρωμα».
