Το βιβλίο της “Προίκες… 5 πρόσωπα σε 48 πράξεις” παρουσίασε χθες η συγγραφέας Ιωάννα Γιαννακοπούλου σε εκδήλωση με τίτλο «Φωνές Γυναικών από τη Θεσσαλία» στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου. Η συγγραφέας λίγες ώρες νωρίτερα μίλησε στον Ηλία Κουτσερή και στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5, για το συμβολισμό του βιβλίου αλλά και το μήνυμα, που στέλνουν οι γυναίκες, οι οποίες ακόμη αντιμετωπίζουν ανισότητες σε όλους τους τομείς, παρά τα βήματα, που έχουν γίνει στο σήμερα.
«Ο τίτλος «προίκες» αναφέρεται τόσο στην προίκα που δίνανε μέχρι το 1983 στις γυναίκες, προκειμένου να παντρευτούν αλλά υπάρχει και με μια μεταφορική χρήση σε αυτό που κουβαλάμε, που παίρνουμε από τους προηγούμενους και αυτό που δίνουμε στους επόμενους και θέλει να δείξει ότι πρόκειται για μια βαριά κληρονομιά, που δεν είναι μόνο τα κεντήματά μας, τα πλεκτά μας είναι και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, ο τρόπος που έχουμε χτίσει την ταυτότητά μας, ο τρόπος που τη μεταδίδουμε στη νέα γενιά χωρίς να το καταλαβαίνουμε, με τα βλέμματά μας, με τον τρόπο που μιλάμε, με τον τόνο της φωνής μας απέναντι στα πράγματα», επεσήμανε η συγγραφέας.
Η ίδια σημείωσε ότι αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου αποτέλεσε μία ομαδική έκθεση που θα φιλοξενούνταν στο Λαογραφικό Μουσείο Αγγελική Χατζημιχάλη στην Πλάκα. «Δεν ξέρω να ζωγραφίζω, αλλά είχα ασχοληθεί στους σπουδές μου και στη διπλωματική μου και στη διδακτορική μου διατριβή με συνεντεύξεις. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πάρω συνεντεύξεις από κάποιες γυναίκες κι έτσι έγινε», ανέφερε η κ. Γιαννακοπούλου.
Πίσω από το χιούμορ κρύβονταν μία βαρβαρότητα
Η κ. Γιαννακοπούλου μίλησε με πολλές γυναίκες, για το θέμα της προίκας και όχι μόνο. Της περιέγραψαν τις ζωές τους, τις δυσκολίες και την πορεία τους. «Όταν άκουγα τις συνεντεύξεις, οι οποίες συνοδεύονταν από πολύ χιούμορ από γέλιο, δεν καταλάβαινα την βαρβαρότητα όσων λέγονταν. Όταν άρχισα να κάνω την απομαγνητοφώνηση οι λέξεις ήταν πολύ βαριές. Αυτά που συνέβαιναν ήταν πολύ βαριά, σχεδόν βάρβαρα. Παρόλα αυτά και οι ίδιες οι αφηγήτριες δεν τα έλεγαν δείχνοντας τον πόνο τον οποίο ζούσαν. Υπήρχε μία υποτίμηση της δικής τους θέσης, της δικής τους αξίας και έλεγαν δεν πειράζει, πάμε παρακάτω. Το θεωρούσαν φυσιολογικό.
Τώρα, ερχόμαστε εμείς στα δικά μας και μετά το metoo και πολλούς φεμινιστικούς αγώνες να τα βλέπουμε αυτά με ένα μάτι που τα κάνει να φαίνονται αλλιώς και μας δίνει ένα υλικό για να ξαναδούμε τους εαυτούς μας, μέσα στην ιστορία και στο τώρα», επεσήμανε η ίδια.
Σημείωσε ότι μπορεί ο τίτλος του βιβλίου της να έχει το όνομα προίκες, αλλά οι συνεντεύξεις είναι αφηγήσεις ζωής και έχουν να κάνουν με μια πορεία ζωής, με το πως οι γυναίκες αυτές αποκόπηκαν από το σχολείο, χωρίς να θέλουν, με το πόσο σκληρά δούλευαν και με πολλές άλλες εκφάνσεις του βίου.
«Η μεγαλύτερη γυναίκα που μίλησε έχει γεννηθεί το 1923 και μπορεί όλα αυτά να φαίνονται μακρινά ωστόσο είναι πράγματα που συνεχίζουν να συμβαίνουν. Μετράμε τρεις γυναικοκτονίες από την αρχή του χρόνου, υπάρχουν πράγματα πολύ σκληρά και βάρβαρα και στην εποχή μας για τις γυναίκες. Υπάρχουν ανισότητες σε όλους τους τομείς. Θέλουμε να μιλάμε για ισότητα, αλλά ακόμη, δυστυχώς δεν την έχουμε κατακτήσει», κατέληξε.
Απόδοση ραδιοφωνικής συνέντευξης: Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου
