«Μια ανάσα η ζωή» τιτλοφορείται το πρώτο συγγραφικό εγχείρημα της εκπαιδευτικού Κωνσταντίνας Κοζανίτου και μέσα στις σελίδες του ο αναγνώστης ακολουθεί μια γυναίκα στην αναζήτησή της για πατρίδα και ταυτότητα. Τρεις τόποι καθορίζουν τη ζωή και τις επιλογές της: Θεσσαλονίκη, Μικρασία, Ιεροσόλυμα, ανατρέποντας την πορεία της ζωής της. Η κ. Κοζανίτου μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή για το βιβλίο της, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος» και έχει και βιογραφικό χαρακτήρα αλλά και για το δυνατό μήνυμα ζωής που εκπέμπει.
Ποια είναι η συγγραφέας
Η Κωνσταντία Κοζανίτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος αγγλικής φιλολογίας του Αριστοτελείου πανεπιστημίου, εργάστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως καθηγήτρια και διευθύντρια λυκείου.
Έχει γράψει ποιήματα και διηγήματα, που έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα. Στην Ελλάδα έχει τιμηθεί με διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς διηγήματος. To «Mια ανάσα η ζωή», είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Πώς από την εκπαίδευση μεταπηδήσατε στη συγγραφή;
Το «μικρόβιο» της συγγραφής υπήρχε μέσα μου από την εφηβεία μου. Έγραφα ποιήματα και ό,τι ήθελα να πω, τα αποτύπωνα περισσότερο στο χαρτί. Πάντα ο γραπτός λόγος υπερείχε του προφορικού μου. Από τη στιγμή που έγινα Διευθύντρια, μου λέγανε ότι οι επιστολές που έστελνα σε φορείς, τα κείμενα των εκδηλώσεων ήταν πολύ όμορφες, πολύ ωραία διατυπωμένα κι όλο αυτό μου ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή μου. Το βιβλίο μου «Μια ανάσα η ζωή» είναι βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία, έχοντας φυσικά και μυθοπλασία. Η μητέρα μου έκανε αυτό το ταξίδι που περιγράφει το βιβλίο, μου το διηγήθηκε, κάποια στιγμή το έγραψα σε μια κόλλα χαρτί και υποσχέθηκα και στον εαυτό μου και σε εκείνη ότι κάποια μέρα θα γράψω ένα βιβλίο. Αυτό ήταν και το κίνητρό μου.
Το συναίσθημα αλλά και η απόδοση στο χαρτί μιας ιστορίας ανθρώπου που τον γνωρίζουμε ή είναι συγγενής, μπορεί να διευκολύνει τον τρόπο συγγραφής;
Έτσι ακριβώς γίνεται. Ξεκινά λοιπόν να γράφω αυτό το βιβλίο και παράλληλα συνταξιοδοτήθηκα και είχα περισσότερο χρόνο, οπότε ασχολήθηκε παραπάνω με το αντικείμενο και η θεά τύχη μου έφερε μπροστά μου κάποια σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Πολύκαστρο Κιλκίς, όπου και ζω. Αυτά τα σεμινάρια μου άλλαξαν τελείως την οπτική μου και μου παρείχαν και την επιστημονική γνώση, τεχνικές κτλ, για να μπορέσω να εμπλουτίσω το βιβλίο μου και στην ουσία μπήκα στη διαδικασία και το ξαναέγραψα. Το βιβλίο το έγραψα τέσσερα χρόνια πριν. Το έστειλα στους εκδότες το 2019 και λόγω κορωνοϊού εκδόθηκε τώρα. Κι έτσι έγινε η αρχή.
Ο τίτλος είναι το … απαύγασμα όλης της ιστορίας;
Είναι μία έκφραση που υπάρχει στη διήγηση προς το τέλος. Αφορά την ηρωίδα και την πορεία της ζωής της, αλλά είναι και γενικότερα μια θεώρηση της ζωής, πόσο γρήγορα κυλά και χάνεται σαν μια ανάσα. Επειδή οι γονείς μου έχουν πεθάνει πια και πρόσφατα έχασα τον σύντροφό μου, όταν βιώνει κανείς τον θάνατο αντιλαμβάνεται πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή. Γι΄αυτό και επέλεξα αυτό τον τίτλο.
Οι τόποι και οι χρόνοι πως συνδέονται μεταξύ τους; Αυτή η πορεία έχει γίνει;
Ναι η πορεία έχει γίνει. Ηταν το ταξίδι που ξεκίνησαν οι παππούδες μου, λόγω πολέμου από τους Τοξότες Ξάνθης κι η ζωή τους έβγαλε στην Μικρά Ασία και έπειτα στα Ιεροσόλυμα. Πολλοί με ρωτούν γιατί έφυγαν οι ήρωές μου από τον αρχικό τους τόπο. Όταν έχουν βιώσει τον πόλεμο κάποιοι άνθρωποι, οι παππούδες μου στην προκειμένη περίπτωση , που έζησαν την προσφυγιά από την Ανατολική Θράκη, που τους ξερίζωσαν από τις πατρίδες τους και τότε έρχονταν οι Βούλγαροι στους Τοξότες Ξάνθης, δεν μπορούσαν να αντέξουν και δεύτερο πόλεμο γι’ αυτό κι έφυγαν, ευελπιστώντας ότι θα πήγαιναν σε κάποιο νησί στο Αιγαίο, όμως η ζωή τους έβγαλε στα Ιεροσόλυμα.
Τι είναι αυτό που θέλετε να μείνει στον αναγνώστη από το βιβλίο;
Στην αρχή με συνεπήρε η ιστορία, τα ιστορικά στοιχεία. Λίγοι γνωρίζουν ότι πολλοί Έλληνες έφυγαν από την Ελλάδα και κατέληξαν στα Ιεροσόλυμα. Μετά όμως η αφήγηση με πήγε και στις κοινωνικές προεκτάσεις, στις επιπτώσεις της περιπέτειας που έζησε η ηρωίδα μου όταν γύρισαν στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει μόνο ο πόλεμος μόνο με τα όπλα για την αντιμετώπιση του εχθρού. Υπάρχει και ο ψυχολογικος πόλεμος, ο κοινωνικός, οπότε θα ήθελα ο αναγνώστης να ταξιδέψει μαζί με την Αθανασία, την ηρωίδα μου και ίσως κάπου να βρει και τον εαυτό του ή κάποιον γνωστό του.
Φαντάζομαι ότι η συγγραφή δεν σταματά εδώ;
Ήδη έχω γράψει το δεύτερο βιβλίο μου. Ο κορωνοϊός με ωφέλησε! Συνέχισα και τα μαθήματα δημιουργικής γραφής με την κ. Σοφία Νικολαΐδου που είναι καθηγήτρια στο ΑΠΘ, οπότε με τη δική της βοήθεια και τις ομάδες δημιουργικής γραφής ήδη ολοκλήρωσα το δεύτερο βιβλίο.
