Την παραμονή των Χριστουγέννων ο αγαπημένος ερμηνευτής Μπάμπης Στόκας ήταν προγραμματισμένο να μαγέψει ακόμα μια φορά τους Βολιώτες, ερμηνεύοντας τραγούδια που έχουν συνοδεύσει προσωπικές μας στιγμές, ωστόσο ανυπέρβλητες δυσκολίες, δεν έκαναν εφικτή την εμφάνισή του. Με αφορμή, ωστόσο αυτή την προγραμματισμένη αρχικά βραδιά, μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ σε μια συνέντευξη με ποικίλο περιεχόμενο, από τις δικές του παιδικές αναμνήσεις … μέχρι την «ελαφριά» εποχή που ζούμε.
ΣΥΝΕΝΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις ακόμα, λόγω πανδημίας και αυτό που ελπίζουμε είναι το… καλύτερο. Πόσο μάλλον εσείς, στον καλλιτεχνικό και ευρύτερο πολιτιστικό χώρο που επλήγη πολύ…
Ναι, νομίζω επηρεαστήκαμε περισσότερο απ’ όλους, δεν έχει όμως σημασία, καθώς όλος ο κόσμος πέρασε πολύ άσχημα. Όπως είπατε, είναι και μια πρωτόγνωρη κατάσταση που δεν ξέρει κανείς πώς να αντιδράσει. Από εκεί και έπειτα, εμείς όσο μπορούμε θα παίζουμε και θα προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο, να τραγουδήσουμε όλοι μαζί και να θυμηθούμε πράγματα. Αυτό το χειμώνα που διανύουμε και κάνω συναυλίες, θεωρώ πως είναι μια ματιά στο παρελθόν και στο παρόν ταυτόχρονα με την επικοινωνία του κόσμου.
Μια που βρισκόμαστε σε εορταστικό κλίμα ,μου «γεννάτε» εύλογα η ερώτηση, αν μικρός βγαίνατε και τραγουδούσατε τα κάλαντα;
Μικρός έβγαζα αρκετά λεφτά από τα κάλαντα. Αυτό ήταν η χαρά μας τότε. Μαζευόμασταν και δημιουργούσαμε δυνατές ομάδες. Δυστυχώς, δεν είχαμε την πολυτέλεια των μουσικών οργάνων τότε, οπότε βγαίναμε με τριγωνάκια.
Τις αναπολείτε τις παιδικές και εφηβικές αυτές στιγμές;
Βέβαια! Πιστεύω ότι τα παιδικά χρόνια τα αναπόλησαν πολλοί αυτό το διάστημα του εγκλεισμού. Νομίζω ότι η περίοδος αυτή με βοήθησε να σκεφτώ και να δω πραγματικά τι συμβαίνει γύρω μου. Ξέρετε, βλέπουμε τα πράγματα περισσότερο όπως θα θέλαμε να είναι και όχι όπως είναι. Η επιστροφή στα παιδικά χρόνια είναι κάτι που πάντα σε κάνει να χαμογελάς. Μάλιστα, πέρασα πολύ ωραία παιδικά χρόνια, γιατί ήμουν στην γιαγιά μου, στην Καλαμάτα.
Στις χειμωνιάτικες βραδιές της συναυλίας είναι μια αντάμωση να το πω, περισσότερο με τον κόσμο;
Ναι, καθώς δεν υπάρχει πρόγραμμα. Υπάρχει ένας βασικός κορμός, αλλά από εκεί και πέρα το σχήμα είναι πιο ακουστικό και πιο ελεύθερο, ακόμα και με τις επιλογές του κόσμου. Αυτό είναι το ωραίο με τις συναυλίες του χειμώνα σε σχέση με το καλοκαίρι. Οι καλοκαιρινές συναυλίες έχουν οργανωμένο πρόγραμμα στο οποίο δεν μπορείς να προσθέσεις πράγματα. Τον χειμώνα στις συναυλίες ο ακροατής βρίσκεται κοντά σου και μπορεί να σου θυμίσει κάτι. Πολλές φορές έχω πει τραγούδι που δεν το θυμόμουν ολόκληρο και έχω πει το… μισό. Και πάλι, όμως, είναι χαρούμενος ο θεατής γιατί του τραγούδησες αυτό που ήθελε να ακούσει.
Πώς μπορεί να χωρέσει σε ένα πρόγραμμα όμως, τόσα πολλά αγαπημένα κομμάτια…
Δεν χωράνε! Γι’ αυτό και η κάθε βραδιά «φτιάχνεται» και είναι μοναδική. Συζητούσα με μια φίλη μου τις προάλλες και αναρωτιόταν, γιατί να έρθει να με δει κάποιος τέσσερις φορές; Της απάντησα, «γιατί καμία φορά δεν είναι η ίδια». Διαφορετικά αν βλέπαμε κάθε καλλιτέχνη μόνο μια φορά, θα ήμασταν καλυμμένοι.
Πολλοί από εμάς έχουμε συνδέσει ιστορίες και αναμνήσεις με τραγούδια και στίχους, που έχουν ερμηνεύσει καλλιτέχνες όπως εσείς. Νομίζω είναι ιδιαίτερα σημαντικό, εφόσον στην ουσία έχετε «συνοδεύσει» θύμισες εκατοντάδων ανθρώπων…
Εννοείται είναι πολύ σημαντικό και αυτό το καταλαβαίνεις με τα χρόνια. Έρχονται άνθρωποι και μου το λένε. «Παντρεύτηκα», «χώρισα», «ένιωσα αυτό, ένιωσα εκείνο», «δεν ήμουν καλά και το τραγούδι σου με βοήθησε», και τόσα άλλα ακόμα που δεν μου περνάν από το μυαλό την ώρα που γράφω το τραγούδι. Αλλά στην ουσία, αυτό δεν είναι και η Τέχνη; Μπορεί να μπεις με αυτό τον τρόπο σε οποιοδήποτε σπίτι.
Θυμάμαι ότι οργανώνατε νέο δίσκο για το Φθινόπωρο… Τρέχει ακόμα αυτή η διαδικασία;
Κοντεύουμε, αλλά με όλη αυτή την κατάσταση δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Δεν είμαι βιαστικός άνθρωπος σ’ αυτά. Ο δίσκος τελικά θα βγει μετά τις γιορτές.
Πείτε μου κάτι ακόμη, καθώς, υπάρχει έντονη η επιθυμία σε πολλά νέα παιδιά να μπουν στο καλλιτεχνικό στερέωμα και να δείξουν αυτό που αγαπούν και παράγουν. Ως ένας έμπειρος καλλιτέχνης, βλέπετε ότι το στερέωμα «μπορεί να τους σηκώσει»; Υπάρχει παράλληλα, το αντίστοιχο κοινό;
Η Τέχνη, τελικά, δεν μπορεί να χτυπηθεί από τίποτα. Από την άλλη, όμως, αυτή τη στιγμή η εποχή δεν ευνοεί τα παιδιά που ετοιμάζουν κάτι ωραίο, το οποίο μπορεί να έχει ποίηση, ωραίο στίχο, ευαισθησία. Όλα αυτά σήμερα είναι σε τρίτη και σε τέταρτη μοίρα. Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί σήμερα, που έχει μέσα του πράγματα να μπορέσει να ακουστεί… Είναι μια πιο «ελαφριά» εποχή, στιχουργικά και μουσικά, πάντα, όμως, θα βγαίνουν καινούργια παιδιά. Ένα πολύ καλό τραγούδι δεν μπορεί να σταματήσει από το να αναδειχθεί. Απλώς, αργεί. Το έχουμε δει και παλιότερα, πολλά τραγούδια «βγήκαν» μετά από οκτώ και εννιά μήνες και έδειξαν την αξία τους, γιατί η εποχή δεν τα βοήθησε να γίνουν αμέσως γνωστά. Ζούμε σε μια κατευθυνόμενη εποχή που οι περισσότεροι είναι γελοίοι. Θα γυρίσει και αυτό, σιγά σιγά και θα φύγει. Όλα ξαναγυρίζουν κάποια στιγμή. Υπάρχει ένας κύκλος. Βλέπουμε άλλωστε στην Αμερική ότι εκτός από τη ραπ και την rnb μουσική βγαίνει ταυτόχρονα καινούργια φουρνιά τραγουδοποιών του ’60 με ακουστικές κιθάρες και ποιήματα.
Με τους ΠΥΞ-ΛΑΞ υπάρχει κάτι προγραμματισμένο σχετικά με τις εμφανίσεις σας;
Έχουμε πει με τους ΠΥΞ-ΛΑΞ, να παίζουμε όποτε μας κάνει κέφι. Μάλιστα, βγάζουμε και τραγούδια, γιατί βρισκόμαστε με τον Φίλιππο και μας «γεννιούνται» διάφορα πράγματα. Μετά από την εμφάνιση στις 27 Δεκεμβρίου, θα ξανασυναντηθούμε με τον κόσμο καλοκαίρι. Είχαμε πει με τον Φίλιππο, όταν πήραμε την απόφαση να ξαναπαίξουμε, ότι αν δεν δούμε κάτω από την σκηνή στο πλήθος νέο κόσμο, θα πραγματοποιήσουμε μια περιοδεία και θα σταματήσουμε. Το σημαντικό είναι ότι βλέπουμε πάρα πολλά νέα παιδιά. Αν δεν σε παρακολουθούν νέοι άνθρωποι, δεν έχει κανένα νόημα. Βλέπουμε παιδιά 16 ετών να τραγουδάνε τα τραγούδια μας και αυτό σημαίνει κάτι.
