Μπορεί η καθημερινότητά του να είναι συγκεκριμένη και να κινείται στις κλινικές και τα τμήματα του Νοσοκομείου Βόλου, ανάμεσα σε ασθενείς, σε θεραπείες και γιατρούς, όμως ο Βολιώτης εντατικολόγος κ. Γιάννης Κόκορης έχει βρει τον δικό του τρόπο αποσυμπίεσης από την δύσκολη αυτή καθημερινότητα, τη δική του βαλβίδα ψυχολογικής εκτόνωσης και δεν είναι άλλος από τη συγγραφή ποιημάτων, αλλά και στίχων που μελοποιήθηκαν και έχουν τραγουδηθεί από τον Βολιώτη καλλιτέχνη Νίκο Παρθένη.
Ο κ. Κόκορης έχει συμμετάσχει με τα ποιήματά του σε λίγους διαγωνισμούς, καταφέρνοντας σε όλους να διακριθεί. Μάλιστα, έχει λάβει και το πρώτο βραβείο ποίησης στον 11ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2022 του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδας με το ποίημά του με τίτλο «Σκέτο… ποίημα».
Αυτή τη φορά μία νέα διάκριση έρχεται να προστεθεί στη συλλογή του και είναι το Δίπλωμα-Βραβείο που κέρδισε πρόσφατα στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του ιδρύματος Ελισάβετ Σιαφλά- Μπαλόγλου, ενώ το ποίημά του με τίτλο «Κύκλος» οποίο κέρδισε το Α’ Βραβείο ανάμεσα σε 148 συμμετοχές.
Με αφορμή και τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποιήματος ο κ. Κόκορης εμπιστεύτηκε στο magnesianews.gr το ποίημά του, το οποίο και παρουσιάζεται παρακάτω.
Κύκλος
Γεννήθηκα σε κορυφή, με μάνα την ομίχλη
Η χώρα μου ήταν κρυφή, μια ματωμένη νύφη
Και όπου έβρισκα νερό, το άλλαζα με αίμα
Είναι πικρό και αλμυρό της μοναξιάς το βλέμμα.
Είμαι ένα γεράκι
Που ψάχνει την Ιθάκη
Ταξιδευτής κι ονειρευτής στα πέλαγα του κόσμου
Στην άβυσσο κολυμβητής, οι δαίμονες εντός μου
Με ατσαλένια την ψυχή γυρίζω κι ας πονάω
Δυο λέξεις έχω προσευχή, να ζω και ν’ αγαπάω.
Είμαι ένα ρυάκι
Που ψάχνει την Ιθάκη
Τα σύννεφα που πόθησα έγιναν πρωτοβρόχια
Την ομορφιά προσκύνησα κι ας πιάστηκα στα βρόχια
Ο χρόνος είναι σίδερο κι εγώ σκουριά που πέφτει
Το άγριο έγινε ήμερο και λάφυρο του κλέφτη.
Είμαι ένα λιμάνι
Το κύμα δε με πιάνει
Κι όταν ζαρώσουν τα φτερά, τα φώτα λιγοστέψουν
Και όσα μου έδιναν χαρά, θα φύγουν, θα μισέψουν
Λίγο μικρά, λίγο φτωχά θα είναι τα κουράγια
Μια βάρκα σε ρηχά νερά, σε έρημα καρνάγια.
Έγινα εικόνα
Κορνίζα το χειμώνα.
