Η Θεατρική Σκηνή Δικηγόρων & Συνεργαζομένων – “Αθέμιτος” σε συνεργασία με την Εφορία Αρχαιοτήτων Μαγνησίας, παρουσιάζει την παράσταση ‘Ικέτιδες Αισχύλου – ικέτες’, στο αρχαίο θέατρο Δημητριάδος, την Δευτέρα 23 Αυγούστου. Στη συνέχεια η παράσταση θα παρουσιαστεί στον χώρο της αρχαίας Άλου (Αλμυρός) στις 6 Σεπτεμβρίου και λίγες μέρες μετά στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο Ν. Ιωνίας.
Ο μύθος: Η Ιώ, κόρη του βασιλιά του Άργους Ίναχου, ήταν ιέρεια της Ήρας. Όταν ο Δίας την ερωτεύτηκε, η Ήρα από ζήλεια την μεταμόρφωσε σε αγελάδα. Κυνηγημένη η Ιώ από μια αλογόμυγα περιπλανήθηκε σ’ όλη την γη, ώσπου έφτασε στην Αίγυπτο. Εκεί ξανάγινε άνθρωπος και με ένα θεϊκό ‘άγγιγμα’ του Δία, γέννησε τον Έπαφο. Από αυτόν προήλθε η Λιβύη, η οποία απέκτησε με τον θεό Ποσειδώνα τον Αγήνορα και τον Βήλο.
Ο Βήλος απέκτησε δύο υιούς τον Δαναό και τον Αίγυπτο. Αυτοί απέκτησαν από διαφορετικούς γάμους, πενήντα κόρες ο πρώτος, τις Δαναΐδες και πενήντα υιούς ο δεύτερος, τους Αιγύπτιους. Μετά τον θάνατο του Βήλου, τα δύο αδέλφια φιλονίκησαν για την κατάληψη της εξουσίας. Ο Αίγυπτος σε μια χειρονομία καλής θέλησης, πρότεινε τον γάμο των πενήντα υιών του, με τις πενήντα κόρες του Δαναού.
Όταν αυτές αρνήθηκαν, θεωρώντας τον γάμο οφελιμιστικό αλλά και ανίερο, επιχείρησαν να το κάνουν με τη βία. Οι Δαναΐδες νιώθοντας απέχθεια για τέτοιο γάμο, απέδρασαν με τον πατέρα τους και οι Αιγύπτιοι τους καταδίωξαν. Μετά από πολλές περιπλανήσεις, κατέληξαν στο Άργος, την πατρίδας της πρώτης μητέρας τους Ιώς, για να ζητήσουν άσυλο, προσπέφτοντας ικέτιδες στο νεαρό κι ανασφαλή βασιλιά της χώρας, Πελασγό.
Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Κοσμάς, ενδυματολογική επιμέλεια : Εύα Ρίζου, π. Σεραφείμ Ρουσόπουλος, κίνηση – χορογραφίες Ζάννα Γαλλιού, μουσική επιμέλεια : Γρηγόρης Σουλτάνης, σκηνικές κατασκευές : π. Σεραφείμ Ρουσόπουλος, θεραπαινίδα γενικών καθηκόντων : Αγγελικούλα Σταμοπούλου, ηχογραφήσεις : studio POWER 100,2 FM Βόλος (Βασίλης Γαλανός)
(παίζουν) ‘Ικέτιδες Αισχύλου’ : Δήμητρα Καραπαναγιώτη, Μαρίνα Μωραΐτου, Αγγελική Νικολάου, Λιάνα Τάταρη, Μαρία Ντοκούζη, Ιωάννα Κάπρι, Μάριος Νιζάμης, Δαναός – ξόανο (φωνή Γιάννη Τράντα) ‘ικέτες’ : Δημήτρης Κουτσοδημήτρης, Τούλα Κεκάτου, Όμηρος Κάπρι, Κυριάκος Γεραμπίνης, Κυριάκος Κουτσοδημήτρης και οι μικροί Στέφανος Σένα, Αλεξάνδρα, Τζούλια, Ειρήνη.
Στην Εισαγωγή ακούγεται η φωνή του Γεράσιμου Γεννατά.
Προβάλλεται βίντεο, που επιμελήθηκε η Βάσω Ευτυχίδου.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης σημειώνει :
«Μια από τις κύριες συνιστώσες του τραγικού είναι η αβελτηρία του ανθρωπίνου είδους και η επαναληπτικότητα. Τα επαναλαμβανόμενα μαθήματα και παθήματα. Αυτά τα πάθη που δείχνουν να προέρχονται από κάποια ανώτερη Δύναμη (Δίας, τελεολογία της Ιστορίας, Νόμος της Φύσης κλπ).
Δεν θα μπορούσε –φαίνεται- να υπάρχει τραγικότερη σύμπτωση επικαιρότητας των ‘Ικέτιδων’ του Αισχύλου, από αυτές τις μέρες, που απ’ το σώμα του Αφγανιστάν, ποτάμια φυγάδων χύνονται απ’ τις πληγές του. Ξανά πληγές, ξανά ροές. Πάλι οι ‘τέκτονες’ της κρίσης οι ίδιοι, πάλι οι ‘σωτήρες’ οι ίδιοι, πάλι τα θύματα τα ίδια! Πάλι οι δράσεις κι αντιδράσεις των ανθρώπων οι ίδιες : αντιφατικές!
Η ελληνική τηλεόραση δείχνει πρώτη είδηση σκηνές απ’ το αεροδρόμιο της Καμπούλ, όπου φαίνονται χιλιάδες άνθρωποι σε απόγνωση να προσπαθούν ν’ αποδράσουν απ’ την ίδια τους τη χώρα. Κι αμέσως μετά δείχνει εγχώριους νεοκόπους ‘δικαστές Ντρέντ’ να επιδεικνύουν τους φράχτες μας, τους οποίους δεν θα μπορούν να υπερβούν, τυχόν φυγάδες και θα …γλιστρούν και θα πέφτουν πίσω. Κι ο όψιμος ‘Ράμπο’ υπουργός Προστασίας να καμαρώνει ως κόκορας! Πόση αντίφαση, πόση αψυχιά!
Δουλεύοντας το κείμενο του Αισχύλου για την επιλογή των αποσπασμάτων της παράστασης, ξεχώρισα απ’ την αρχή αυτό, που οι ‘ικέτιδες’ ξεστομίζουν, ως χρησμό, προς τον βασιλιά του Άργους, ο οποίος αμφιβάλλει για την παραχώρηση ασυλίας: «Γιατί να ξέρεις, ό,τι κι αν θα πράξεις, τα σπίτια σου και τα παιδιά σου, κάποτε θα το ξεπληρώσουν τιμωρούμενα μ’ όμοιο τρόπο. Καλά στοχάσου αυτά, η Δικαιοσύνη, πάντοτε από το Δία κατεβαίνει.»
Κι όμως οι απόγονοι των προπηλακισθέντων προσφύγων μας της Μικράς Ασίας του ’22, από τους τότε ντόπιους κατοίκων των νησιών μας του ανατολικού Αιγαίου, περιποιούνται με ράβδους τον σωρό των μεταναστών εκεί και με εμπρηστικές συσκευές τους καταυλισμούς τους. Οι κουρδικής ή άλλης καταγωγής μετανάστες (εκδιωχθέντες ουσιαστικά) απ’ τη Τουρκία στη Γερμανία, κρεμούν απ’ τα μπαλκόνια τους και κατακλύζουν τα γήπεδα με τούρκικες σημαίες, όταν αγωνίζεται η ‘εθνική’ τους ομάδα ποδοσφαίρου. Πόσο ρηχή συμπεριφορά. Πόση έλλειψη ιστορικής μνήμης και διδαχής. Τέλος, μόλις δυο γενιές μετά το αιματοκύλισμα της Ευρώπης και το Ολοκαύτωμα, οι απόγονοι της ναζιστικής Γερμανίας, επιδεικνύουν τον ίδιο επεκτατισμό κι αυταρχισμό για την επιβολή σ’ ολόκληρη την Ήπειρο, του μοντέλου παραγωγής, διοίκησης και τρόπου ζωής. Που μελλοντικά θα γεννήσει αντιδράσεις και θα ωθήσει σε έντονες –αν όχι βίαιες- καταστάσεις.
Οι ελληνικές Τραγωδίες τελειώνουν συνήθως με ένα επιμύθιο του τύπου ‘αυτά που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ κι αυτά που δεν περιμέναμε συνέβησαν’. Όμως στο χέρι μας είναι να συμβούν αυτά που θα έπρεπε να περιμένουμε. Να γίνουμε κάτοικοι της Γης, με αδελφοσύνη κι αλληλεγγύη.»
