Στο διαστρικό κενό – το κενό ανάμεσα στα άστρα – κινείται πλέον το ιστορικό διαστημόπλοιο Voyager 2.
Το σκάφος εκτοξεύτηκε το 1977 και από το 2007 βρισκόταν στο εξώτερο τμήμα της ηλιόσφαιρας, της μεγάλης «φούσκας» γύρω από τον ήλιο και τους πλανήτες, όπου κυριαρχούν το υλικό και τα μαγνητικά πεδία του άστρου μας. Πλέον κινείται πέρα από το εξώτερο όριο της ηλιόσφαιρας, την αποκαλούμενη ηλιόπαυση. Αυτό το καθιστά το δεύτερο τεχνητό αντικείμενο – μετά το αδελφό του σκάφος, Voyager 1 – που εξέρχεται στο διαστρικό κενό.
Συγκρίνοντας δεδομένα από διαφορετικά όργανα πάνω στο σκάφος, οι επιστήμονες που επιβλέπουν την αποστολή διαπίστωσαν πως το Voyager 2 πέρασε το όριο της ηλιόσφαιρας στις 5 Νοεμβρίου. Σημειώνεται πως το Voyager 1 είχε περάσει το αντίστοιχο όριο στη δική του διαδρομή το 2012. Ωστόσο, το Voyager 2 διαθέτει ένα λειτουργικό όργανο που θα παρέχει πρωτοφανή δεδομένα σχετικά με αυτή την «πύλη» προς το διαστρικό κενό ή διαστρικό διάστημα.
Πλέον το σκάφος βρίσκεται λίγο παραπάνω από 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη. Η επικοινωνία μαζί του είναι ακόμα δυνατή, ωστόσο η πληροφορία, που κινείται με την ταχύτητα του φωτός, χρειάζεται 16,5 ώρες για να φτάσει από το διαστημόπλοιο στον πλανήτη μας. Συγκριτικά, το φως από τον ήλιο κάνει 8 λεπτά για να φτάσει στη Γη.
Ωστόσο, αν και τα δύο διαστημόπλοια έχουν βγει από την ηλιόσφαιρα, δεν έχουν βγει ακόμα από το ηλιακό σύστημα. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σύντομα, καθώς το όριο αυτό θεωρείται πως είναι πέρα από το Νέφος του Όορτ – ένα συνονθύλευμα μικρών αντικειμένων που βρίσκονται ακόμα υπό την επιρροή της βαρύτητας του ήλιου. Το πλάτος του Νέφους του Όορτ δεν είναι γνωστό με ακρίβεια, αλλά εκτιμάται πως αρχίζει από 1.000 AU και φτάνει μέχρι τα 100.000 AU (1 AU- astronomical unit – αντιστοιχεί στην απόσταση της Γης από τον ήλιο). Κοινώς, θα χρειαστεί περίπου 300 χρόνια για να φτάσει το Voyager 2 στην εσωτερική άκρη του Νέφους και πιθανώς 30.000 χρόνια για να πετάξει πέρα από αυτή.
Τα Voyager είναι τα μακροβιότερα διαστημόπλοια της ανθρωπότητας, τα οποία έχουν ταξιδέψει πιο μακριά από οποιοδήποτε άλλο σκάφος. Το καθένα περιέχει έναν χρυσό δίσκο με ήχους, εικόνες και μηνύματα από τον πλανήτη μας – και μπορεί κάποια στιγμή, στο πολύ μακρινό μέλλον, να είναι τα μόνα που θα απομένουν από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Τα Voyager έχουν επιτύχει σειρά από ρεκόρ στα ταξίδια τους: Το 2012, το Voyager 1, που εκτοξεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1977, κατέστη το πρώτο διαστημόπλοιο που βγήκε στο διαστρικό διάστημα. Το Voyager 2, που εκτοξεύτηκε στις 20 Αυγούστου 1977, είναι το μόνο σκάφος που έχει περάσει και από τους τέσσερις εξώτερους πλανήτες – τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Στα επιτεύγματά τους περιλαμβάνονται η ανακάλυψη των πρώτων ενεργών ηφαιστείων πέρα από τη Γη, στην Ιώ, φεγγάρι του Δία, ίχνη ενός υπόγειου ωκεανού στην Ευρώπη, άλλο φεγγάρι του Δία, η ανακάλυψη της πιο κοντινής στη γήινη ατμόσφαιρας στο ηλιακό σύστημα, στον Τιτάνα, το παγωμένο φεγγάρι Μιράντα στον Ουρανό κ.α.
Δεδομένου ότι θα περνούσαν από το «σκληρό» από άποψης ακτινοβολίας περιβάλλον του Δία, τα σκάφη είχαν προετοιμαστεί και εξοπλιστεί ανάλογα, με επαρκή αποθέματα ενέργειας, καθώς και εφεδρικά συστήματα. Κάθε σκάφος φέρει τρεις θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοϊσότοπων – συσκευές που χρησιμοποιούν την ενέργεια η οποία παράγεται από τη φθορά του πλουτωνίου-238 (μόνο το μισό εκ του οποίου θα έχει χαθεί μετά από 88 χρόνια). Τα μέλη της ομάδας του προγράμματος εκτιμούν πως το τελευταίο επιστημονικό όργανο θα πρέπει να έχει απενεργοποιηθεί ως το 2030.
