«Η πελατειακή σχέση των διοικήσεων του πολιτισμού με ιδρύματα-σωτήρες και άκριτα προβεβλημένα πρόσωπα, τα οποία δίνουν ένα και παίρνουν πίσω εκατό από τους ίδιους τους φορολογούμενους πολίτες, δείχνει το έλλειμμα μίας κοινωνίας που αδυνατεί να υποστηρίξει το μοναδικό ίσως εθνικό της κεφάλαιο. Όταν αντίστοιχα σκάνδαλα με Λιγνάδηδες ή Λεβέντες συνέβησαν στο εξωτερικό (θυμόμαστε εύκολα την υπόθεση του Λονδρέζου γκαλερίστα Anthony d’Offey ή τις τεράστιες χορηγίες των Sackler’s αλλά και των εταιριών πετροχημικών) οι αντίστοιχες πολιτειακές αντιδράσεις υπήρξαν καίριες καθώς η σχέση εξάρτησης με το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο είναι λιγότερο υποτελειακή και σαφώς πιο ελεγχόμενη και διαφανής. Υπάρχουν τρόποι να χτίσεις μια πολιτιστική πολιτική, μέσα από την παιδεία, την ενίσχυση του πολιτισμού από την εύρωστη δημόσια επιχειρηματικότητα (όπως η Βρετανική National Lottery) αλλά και ακόμα από τους απλούς πολίτες που δίνουν με χαρά τον οβολό τους, χτίζοντας έτσι το σεβασμό στην αναγκαιότητα και συνεισφορά στην τέχνη, χωρίς να εξαρτάσαι ως χώρα από επιφανειακά εντυπωσιακά funds που όμως βασίζονται στην κοσμοθεωρία της βαρβαρότητας απέναντι στον πολιτισμό σε όλες τις μορφές του» σημειώνει η κ. Φαίη Τζανετουλάκου.
