«Σήμερα είχα μια κουβέντα διαδικτυακή με έναν πρώην φοιτητή μου που ζει έξω. Από δω από κει φτάσαμε στην διεκδίκηση της ευτυχίας από έναν νέο επιστήμονα που ζει έξω. Του έλεγα ότι η εναρμόνιση μας στο περιβάλλον, εξαρτάται πολύ από την συναναστροφή με πρόσωπα που μας βοηθούν στην προσαρμογή. Αντίθετα η πλήρης απομάκρυνση από τις συντροφιές , μας πηγαίνει σε δρόμους που κυριαρχεί το καθήκον και αυτό κουράζει. Του έλεγα ότι η πιο μεγάλη πηγή προσωπικής ευτυχίας είναι να αρέσεις συγχρόνως σε πολλούς ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η κουβέντα ήρθε σε κάποιον φίλο που έχει καρκίνο και του έλεγα για ιστορίες ανθρώπων που πάλεψαν με την επίδραση της σκέψης και του νου πάνω στην υγεία και νίκησαν. Αποφάσισαν να πολεμήσουν την αρρώστια. Στο ευ ζην πρέπει να έχουμε ισορροπία μεταξύ των διαφόρων δραστηριοτήτων και να μην ασχολούμεθα με τη μια σε τέτοιο βαθμό που να κάνουμε τις άλλες αδύναμες. Δεν χτίζουμε το σπίτι πάνω σε μια κολόνα. Όταν τελειώνουμε τη δουλειά γυρνάμε σπίτι , ξεχνώντας την δουλειά όσο μπορούμε και κάνουμε τον αθλητισμό μας, περνάμε λίγη ποιοτική ώρα με τα παιδιά και την σύντροφο. Τα παιδιά καταλαβαίνουν αν τους αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο , ή αν τα πάμε στο κολυμβητήριο και τα παρκάρουμε με απώτερο σκοπό να βρούμε την φιλενάδα και να κουτσομπολέψουμε και να καπνίσουμε όταν δεν μπορούμε αλλού. Κουβεντιάσαμε για πολλούς που ενώ πέτυχαν το πρώτο λαχείο , συνέχισαν να ζουν όπως πριν. Μου θύμισε αυτά που λέγαμε στην τάξη: Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία , αλλά ούτε και την παίρνουν , μας λεγάτε κύριε , μου είπε. Ναι , του λέω, έτσι» διηγείται ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Δημήτρης Κουρέτας.
