«Η συστηματικά αδέξια και συχνά βάναυση μεταχείριση των δέντρων στις ελληνικές πόλεις δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Είναι ένα επίμονο φαινόμενο που σχετίζεται με τις υποστελεχωμένες Διευθύνσεις πρασίνου, τις ανεξέλεγκτες εργολαβίες κλαδέματος, το ανεκπαίδευτο προσωπικό και τις παρωχημένες αντιλήψεις για την αστική δενδροκομία. Όμως δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η βαρβαρότητα προς τα δέντρα εκδηλώνεται πλέον σε βαθμό παράκρουσης με συγκεκριμένους δημοτικούς άρχοντες και με συγκεκριμένη κυβέρνηση στα πράγματα. Γιατί εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο μοτίβο αντιλήψεων και πρακτικών. Ο ακρωτηριασμός των δέντρων εκφράζει, έστω από σπόντα, την επιδεικτική περιφρόνηση και κατεδάφιση των κοινών αγαθών. Είναι παράπλευρο προϊόν της ίδιας αξίωσης που παραδίνει παρθένες παραλίες σε καταπατητές και επενδυτές, που μετατρέπει βουνοκορφές σε Ελντοράντο των ενεργειακών και κατασκευαστικών καρτέλ. Είναι παιδί της ίδιας πολιτικής ατζέντας που αδίστακτα αφαιρεί κάθε ασπίδα προστασίας από ευαίσθητα οικοσυστήματα, που παρακολουθεί με απάθεια το ολοκαύτωμα των δασών και που ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνιακή διαχείριση των καταστροφών. Κι επίσης, η αδιαφορία για τα δέντρα είναι ομόκεντρη με τη βούληση για ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνικής ζωής, με τον ζήλο που επέβαλε τις καραντίνες και στοχοποιούσε τον δημόσιο χώρο, με το νταηλίκι που απαγόρευε τις νεανικές συναναστροφές και δαιμονοποιούσε τις πολιτικές συναθροίσεις. Γιατί στην πολεμοχαρή λογική του νεοφιλελευθερισμού κρίνεται συχνά σκόπιμο να διακοπεί η τροφοδοσία του αντιπάλου. Για να νικηθεί και να σιωπήσει η κοινωνία χρειάζεται η παραδειγματική της αποστέρηση από ό,τι δίνει ανάσες, από ό,τι προσφέρει τη νοηματοφόρα συνάντηση με ένα ζωτικό άλλο. Ακόμα και χωρίς να γίνεται συνειδητά, η κακοποίηση των δέντρων μοιάζει να εκπορεύεται από μια τέτοια μανία, από την τακτική της καμένης γης» υποστηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Κώστας Μανωλίδης.
