«Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ή μάλλον όσα πολλά κι αν πούμε, πάλι θα είναι ελάχιστα. Υπάρχει ένας όποιος αναβρασμός «εδώ» , γιατί «ο Βόλος δεν τον τίμησε όπως έπρεπε». Ο Βόλος… ; Θα γελάσω και θα μου το επιτρέψετε. Συνάντησα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου μόνο μια φορά και μόνο φευγαλέα. Πριν πολλά χρόνια, σε ένα παλιό πέτρινο τσιπουράδικο, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα μια παρέα ανθρώπων. Ανάμεσά τους, εκείνος. Κάπου ανάμεσα στα εικοσεπεντάρια αντιλαμβάνομαι την παρουσία του, παγώνω. «Παιδιά, δεν το πιστεύω. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου». Η απάντηση της (μεγάλης) παρέας: Ποιος είναι από όλους; Ο μπροστινός ή εκείνος ο χοντρός με τα μούσια πίσω; Εκεί κατάλαβα, ότι μια προσωπικότητα που είναι αναγνωρίσιμη πρακτικά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μπορεί να παραμένει ινκόγκνιτο στην πόλη που τον γέννησε και μάλιστα σε κοινή θέα. Ανάθεμα κι αν υπήρχαν πέντε άτομα σε εκείνο το τσιπουράδικο εκείνο το βράδυ που να κατάλαβαν ποιος είναι ο απόλυτα (κατά τα άλλα) χαρακτηριστικός κύριος με τα άσπρα μαλλιά και το φουλάρι. Σκέφτομαι και λέω, δεν θα ήταν άραγε λίγο υποκριτικό να βραβεύσει ο Βόλος τον Παπαθανασίου;
Είχα την αίσθηση ότι ο Βαγγέλης πάντα ασχολούνταν με το Βόλο πολύ περισσότερο, από ότι ο Βόλος με τον Βαγγέλη. Ίσως μας περισσεύουν οι προσωπικότητες βλέπετε εδώ και δεν έχουμε τον χρόνο να τον χωρέσουμε στο «στενό» μας πρόγραμμα. Και ποιος να κάνει την βράβευση δηλαδή; Ποιος γνωρίζει το απέραντο έργο του καλά, κι αν κανείς από τους πολιτικούς ταγούς αυτού του τόπου έχει στην δισκοθήκη του το το «Antarctica» σε βινύλιο, εγώ συγγνώμη προκαταβολικά. Δεν ταιριάζει θα έλεγα, κιόλας, στην περίσταση. Σαν τι είναι ο Vangelis, δηλαδή; Η Άννα η Βίση, να μπει επάνω σε ένα άσπρο άλογο με την πόλη φωταγωγημένη και από πίσω χιλιάδες άνθρωποι να βελάζουν αλλόφρονες; Vangelis sorry, but sorry. You lose. Στο καφενείο των κυνηγών -you see- δεν δίνουν ραντεβού οι πέρδικες. Άσε που είναι εμφανές, ότι τον άνθρωπο δεν τον ενδιέφεραν ποτέ αυτά. Μια βόλτα ονειρεύτηκε να πάει με την Αργώ το 2007 και του το απαγόρεψαν. Από τότε δεν ξαναπάτησε στον Βόλο. Ο θρύλος λέει ότι είχε στο σπίτι του στο Παρίσι μια χούφτα από τα ροκανίδια της. Και ένα κλαδί ελιάς από το Πήλιο που του είχε στείλει ο Δήμος Αγριάς, το οποίο ονόμαζε το «σημαντικότερο βραβείο που έχει λάβει ποτέ». Κατάλαβες κύριε Όσκαρ; Κι ας είμαστε λίγο ακόμη περισσότερο ειλικρινείς. Δεν ανήκει ο Vangelis στον Βόλο, δεν ανήκει στην Ελλάδα.
Και το αστείο είναι ότι δεν ανήκει σε τούτο τον πλανήτη καν. Η “Mythodea” του έχει ταξιδέψει με την ΝΑΣΑ σε διαστημικούς σταθμούς και σε προσεδαφίσεις μετεωριτών στο πρόγραμμα Nasa Mission : 2001 Mars Oddysey. Στην κηδεία του Στίβεν Χόκινγκ έστρεψαν τον πομπό στην κοντινότερη γνωστή μαύρη τρύπα του σύμπαντος και έστειλαν την μουσική του Vangelis εκεί για να «αιωρείται στο άπειρο» του διαστήματος. Και φυσικά υπάρχει ένας γνωστός αστεροειδής (!) που ονομάστηκε προς τιμή του, ο 6354 Vangelis, ο οποίος βρίσκεται 247 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από την Ήλιο. Είναι λοιπόν, σύμπαντος φαεινότερο, ότι ο Παπαθανασίου ποτέ δεν ανήκε εδώ. Ήταν στα αλήθεια ένα πνεύμα, μια εξωγήινη μορφή ζωής, όπως μάρτυρα και η μουσική του, που σωματοποιήθηκε σε ένα μικρό αγόρι που χτυπούσε κάποτε αμήχανα τα κύμβαλα ενός πιάνου στο ωδείο της κυρίας Κόντη στον Βόλο. Τον αποχαιρετούμε λοιπόν με δάκρυα στα μάτια, εμείς που δεν τον γνωρίζαμε, παρά κλείναμε τα μάτια και με την μουσική του κατακτούσαμε τον Νέο Κόσμο ή έστω βρισκόμασταν σε κοινωνίες ουτοπικές του μέλλοντος. Με λόγια εξάλλου του ιδίου : «Όλος ο πλούτος που κουβαλά ένας άνθρωπος είναι οι πρώτες του μνήμες. Για τούτο εγώ αισθάνομαι ευλογημένος που γεννήθηκα στον Βόλο». Εμείς να δεις, Vangeli μου, εμείς. Κι ας μην μας αξίζεις. Καλό κατευόδιο. Επέστρεψες δικαιωματικά εκεί που ανήκεις. Στο συμπάν. Στο άπειρο. Α – Θ – Α – Ν – Α – Τ – Ο – Σ . Με μια λέξη» το μήνυμα του συμπολίτη γιατρού, κ. Γιώργου Χαρίτου.
