«Την ώρα της προπόνησης γίνονται οι πιο βαθιές κουβέντες ( σε μένα ) με την συνείδηση μου . Πείτε το ψυχή , η όπως θέλει ο καθένας . Συνήθως μέχρι να κουραστείς. Μετά έρχεται η συνείδηση αλλά την διώχνω λέγοντας την ότι μετά , τώρα δεν μπορώ άσε με, έχω κουραστεί από τα χιλιόμετρα . Σήμερα λοιπόν είχα πιάσει μια ωραία κουβέντα . Απεδείχθη λοιπόν από την κουβέντα ότι είμαι βαθιά ανήθικος άνθρωπος . Ε και το ξέρω της είπα . Που έγκειται όμως η ανηθικότητα μου . Έγκειται στην μη συμφωνία με την βασική ηθική του συνόλου . Δηλαδή ; Όπως ξέρετε ( έστω και αν δεν το λέτε) υπάρχουν δύο κυρίαρχα γνωρίσματα στον κόσμο σήμερα . Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανήκοντες σε μια ομάδα ( κόμμα, εκκλησία , παρέα, κλπ) . Υπό αυτή την έννοια εγώ δεν έχω αλληλεγγύη σε κανένα . Κάνω αυτό που κάνω επειδή νοιώθω την ανάγκη να το κάνω , αλλά δεν είμαι αλληλέγγυος σε κανένα συγκεκριμένα . Βοηθώ όλους χωρίς όριο . Εκδίκηση . Μη μου πείτε ότι ο κόσμος μας δεν ξεχειλίζει από εκδίκηση γιατί δεν θα σας πιστέψω . Ε ούτε και εδώ καταφέρνω να έχω την κρατούσα ηθική . Δεν μπορώ να εκδικηθώ κανένα ότι και να μου έχει κάνει . Και δεν το παίζω παρθένα. Απλά δεν θέλω να εκδικηθώ. Το θεωρώ πολύ κακό πράγμα . Έτσι λοιπόν κατά τη διάρκεια της προπόνησης απεδείχθη ότι είμαι ένας ανήθικος άνθρωπος . Έχω αξίες αλλά όχι αρχές . Ας πούμε αναρχικός υπό μια έννοια . Και μάλιστα πολλές φορές (όχι σήμερα ) , οι κουβέντες κατά τη διάρκεια της προπόνησης μου δείχνουν πτυχές της ψυχής μου που μου προκαλούν τρόμο . Ναι, ναι τρόμο . Λες , καλά αυτός είμαι; Ναι φιλαράκι μου αυτός» σημειώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Δημήτρης Κουρέτας.
