«Ουδέποτε η διακυβέρνηση από τη Δεξιά είχε προοδευτικό πρόσημο στις κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Ακόμη και στην οικονομία οι αλλαγές που έφερνε είχαν πάντοτε χαρακτήρα ταξικό και αντιδραστικό. Ποτέ καθολικά κοινωνικό. Και πώς αλλιώς αφού είναι ταυτισμένη με τον καπιταλισμό. Η Δεξιά δυσκολεύεται κι ενίοτε αρνείται να παρακολουθήσει τις αλλαγές που συμβαίνουν στην κοινωνία και στα κοινωνικά ήθη. Ακόμη και σήμερα ζητήματα όπως η σεξουαλική απελευθέρωση και αγωγή ως μάθημα στο σχολείο είναι ταμπού. Άργησε ακόμα να αποδεχτεί την ισότητα των δύο φύλων, ενώ αποφεύγει να πάρει σαφή θέση για τις ομόφυλες σχέσεις. Η Δεξιά επιμένει να πολιτεύεται στην ναφθαλίνη της συντήρησης, του θρησκευτικού πιετισμού. – πουριτανισμού, με την πατριδοκαπηλία, τον εθνικισμό και τη δημαγωγία, τον φυλετικό και τον κοινωνικό ρατσισμό. Η εμμονή στην καθαρεύουσα αντί της δημοτικής γλωσσικής έκφρασης και σήμερα ακόμη από κάποιους εκπροσώπους της επιβεβαιώνει τον συντηρητικό χαρακτήρα της. Ανάλογα με τις εποχές η Δεξιά προσαρμόζει τον πολιτικό δημόσιο λόγο. Επί της ουσίας όμως η πολιτική της πρόταση παραμένει βαθιά αγκυλωμένη στο παρελθόν. Τον οποίο εκσυγχρονισμό τον ορίζει μόνο στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα, στην ενίσχυση των ελίτ και στην περαιτέρω φτωχοποίηση των λαϊκών τάξεων. Το δυστύχημα είναι πως και η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό δείχνει συντηρητική και γι αυτό οι προτάσεις και οι θέσεις της Δεξιάς την απηχούν και την κρατούν παραδόπιστη, φοβική, μίζερη, υποκριτική και σεμνότυφη. Δηλαδή διαθέτει τις προϋποθέσεις ώστε να αποδεχτεί ακόμη και τον Φασισμό ως κάποια λύση» επισημαίνει ο συμπολίτης, κ. Βασίλης Λάππας.
