«Ναι κάποιος άνθρωπος έφυγε. Και λεγόταν Κ. Μητσοτάκης. Και η λύπη για τη δική του οικογένεια αλλά κι όσους πολιτικά τον πίστεψαν ή τον στήριξαν είναι απολύτως κατανοητή. Όπως και η στάση κάποιων άλλων που κάποτε δεινοπάθησαν από τις πολιτικές του επιλογές και κινούνται στα πλαίσια της ιστορικής αναφοράς και κρίσης. Και οι περισσότεροι πολιτικοί με βαριά ιστορία, απ’ όλους τους χώρους, που έφυγαν πολλά είπαν, πολλά έκαναν και πολλά απ’ αυτά που είπαν κάποια στιγμή, εν είδη προφητείας, εμφανίστηκαν ως ζώσα πραγματικότητα. Έτσι όμως θα γινόταν γιατί έτσι κυλάει κι η ζωή με τα γυρίσματά της. Αυτό όμως που διαφοροποιεί και δίνει το στίγμα του κάθε ένα από εκείνους τους πολιτικούς που άφησαν επίσης το στίγμα τους στην πολιτική ζωή του τόπου είναι η πολιτική παρακαταθήκη που άφησε ή θέλησε ν’ αφήσει ο καθένας τους αλλά και τα υπάρχοντά του. Και παραθέτω στην κρίση όλων αλλά και για την ιστορική μνήμη, τη διαθήκη του Χαρίλαου Φλωράκη. Ίσως να βοηθήσει να δει κανείς τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Χαρίλαος Φλωράκης: «Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. O,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. O,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια. Δε θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα. Γεια σας Χαρίλαος Φλωράκης
