«Το κλισέ των ΜΜΕ ότι ο/η αυτόχειρας «υπέφερε ψυχολογικά προβλήματα» δεν είναι εξήγηση της αυτοκτονίας: είναι δημοσιογραφική τσίχλα κι ένα ηχηρό «χαστούκι» στην αξιοπρέπεια, “ενδιαφέρον” και “μακαριότητα” συγγενών, φίλων, θεραπόντων ειδικών, πολιτικο-κοινωνικών φορέων πρόνοιας και παρέμβασης και, γενικότερα, της Κοινωνίας μας…
Ομολογουμένως ελάχιστοι “νοιάζονται” αν αυτοκτονήσεις… Αυτοί που σ’ έχουν αγαπήσει, ίσως κάποιος που θα ταυτιστεί με το πόνο των συγγενών, ίσως (θεωρητικά) κάποιοι στο χώρο των πάντα “σοκαρισμένων” media, της (sic) “κοινωνικής” πολιτικής και της ψυχικής υγείας (…), μάλλον κι όσοι ως εποπτεύοντες “υπεύθυνοι” (πρώτιστα γονείς, αγαπημένοι-φίλοι και συγγενείς, δάσκαλοι, θεράποντες ιατροί, αφεντικά, διοικητές και διευθυντές…) απέτυχαν να αξιολογήσουν σοβαρά, να παρεμβληθούν και να βοηθήσουν αποτελεσματικά [όχι ότι είναι πάντα εφικτό], να προλάβουν, να αποτρέψουν…
Στη Ελλάδα της συνεχώς επιδεινούμενης οικονομικο-κοινωνικής κρίσης, της συνεπακόλουθης ανασφάλειας και ποικίλων στρεσαρισμάτων και απωλειών, η Μοναξιά, η Εγκατάλειψη, η Κατάθλιψη και η Απόγνωση έχει φτάσει σε επιδημικές διαστάσεις.
Διαστάσεις ατομικού και εθνικού “μηδενισμού”…
Οι καταθλιπτικές διαταραχές ταλαιπωρούν 10-15% του πληθυσμού στη Δύση, αυξάνονται παγκοσμίως και είναι υπεύθυνες για το 70% όλων των αυτοκτονιών…
Αρκετοί συνάνθρωποί μας δεν νιώθουν γαλήνιοι, ασφαλείς, αισιόδοξοι ή ισορροπημένοι. Κάποιοι ακροβατούν επικίνδυνα. Και όλο και περισσότεροι καταθλιπτικοί (κυρίως καταδιωγμένοι οικονομικά και εξαντλημένοι ψυχολογικά άντρες και κακοποιημένα γυναικόπαιδα…) αυτοκτονούν.
Όταν (ενδεικτικά) ο Ρόμπιν Ουίλιαμς και Άντονυ Μπουρντέν, ο Kερτ Κομπέιν κι ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν, ο Έρνεστ Χέμινγουέι κι η Κατερίνα Γώγου αυτοκτονούν, στο φαινονενικά (…) “κοινωνικό” απόγειό τους, κρύβοντας βαθειά τα “στοιχειά” τους… κανένας μας – κυρίως αν ψυχολογικά απερίσκεπτος ή απροετοίμαστος, αν βιώνοντας “ανισόρροπη” ζωή ή κακοποητικές σχέσεις, ή επαναλαμβάνοντας μη αποτελεσματικές “λύσεις” (π.χ. χάπια, βία, ουσίες, μοναξιά, ψέματα-αυταπάτες, προσποίηση εαυτού, αναξιοπρεπείς συμβιβασμούς αξιών…) – δεν θα ‘ πρεπε να αναπαύετε στον καναπέ της δήθεν μακαριότητας ή ασφάλειας…
«Η δυστυχία μας ‘ανακρίνει’ τη Ζωή. Ρωτά για το πώς ζούμε καθημερινά, για τη κατεύθυνσή της και το απώτατο νόημά της» (Κρίστιαν Ντεπουρτέρ).
Όποιο άτομο και όποια κοινωνία δεν “φιλοσοφεί” πρακτικά και δεν απαντά την ερώτηση της «δυστυχίας»… ούτε ευτυχεί, ούτε μακροπρόθεσμα επιβιώνει…
Υπενθύμιση S.O.S. :
Η κατάθλιψη δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις…» σημειώνει ο συμπολίτης ψυχίατρος, κ. Μάνος Ζαχαριουδάκης.
