«Κάτι που θα κρατήσω από τις ημέρες του εγκλεισμού στον Βόλο είναι η εικόνα των περιπατητών στην οδό Φιλιππίδου. Άλλοτε ανάμεσά τους κι άλλοτε από το μπαλκόνι μου έβλεπα κάθε απόγευμα την συνήθως ερημική περιοχή κατά μήκος του ρέματος του Αναύρου να γεμίζει από εξοδούχους της καραντίνας. Οι κλειστές καφετέριες και η περιφραγμένη κεντρική παραλία ανάγκασαν τον κόσμο να εκτονωθεί στις παραμελημένες εφεδρείες της πόλης. Στο στενό πεζοδρόμιο και στο άδειο οδόστρωμα, δίπλα στα δέντρα, κάθε απόγευμα ξετυλίγονταν μια πραγματική λιτανεία, δηλαδή μια πράξη συλλογικής ψυχικής άμυνας. Νέοι κι ηλικιωμένοι, γελαστοί κι ανέμελοι ή ανήσυχοι και μαγκωμένοι, βγαίνανε στον ανοιξιάτικο ήλιο υπακούοντας στην βαθιά παρόρμηση της κίνησης. Της καθόλου άσκοπης κίνησης. Γιατί το να γυρέψεις οξυγόνο έξω απ’ τη στενότητα του σπιτιού είναι κι αυτό όρος επιβίωσης, το ν’ αποφορτιστείς από εντάσεις και ν’ αποδράσεις από τις αδίστακτες τηλεοπτικές ερπύστριες είναι κι αυτό κοινωνική ευθύνη» έλεγε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Κώστας Μανωλίδης.
