«Σκέφτομαι ότι πολλοί και πολλές, στην πορεία της ιστορίας, ως κύτταρα μια κοινωνίας, ως μονάδες που συγκροτούν συλλογικότητες ή κινήματα ή κοινωνικές κινήσεις μπορεί να μετανιώνουμε για διάφορα πράγματα. Για αποφάσεις που πήραμε ή δεν πήραμε , για στάσεις που κρατήσαμε, για παραλείψεις, για στιγμές που σταθήκαμε ανίσχυροι ή λίγοι να ορθώσουμε ανάστημα, για την ανημπόρια μας να δώσουμε απαντήσεις σε ανθρώπινες αδυναμίες που πάντα μας κατατρέχουν, για το γεγονός ότι η σκέψη ή η μη σκέψη, η δράση μας ή η μη δράση μας, είχε συνέπειες στην εξέλιξη της κοινής μας ζωής. Όμως, από όσα κι αν κάποιος ή κάποια έχει ακούσει σε διηγήσεις, έχει ακούσει στη μουσική, έχει διαβάσει στα βιβλία, έχει δει στον κινηματογράφο, έχει θαυμάσει στη ζωγραφική, δεν θα βρει ούτε έναν άνθρωπο σε αυτόν τον τόπο που να έχει μετανιώσει για τον αγώνα του κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Ούτε έναν. Αυτή η στάση, παντού και πάντα, για τον καθένα και την καθεμιά, απέναντι σε κάθε φασισμό, δεν είναι δύσκολη ή ηρωική. Είναι και θα είναι η μόνη αυτονόητη» σχολίαζε η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, Ηρώ Διώτη.
