«Κάθε πρωί όταν πήγαινα στη σχολή , ο φύλακας με περίμενε , με είχε ήδη μάθει , έπαιρνε την ταυτότητα μου την σκάναρε και μετά άνοιγε ένα τουρνικέ και περνούσα μέσα στο κτίριο . Εκεί με οδηγούσε στο ασανσέρ στο οποίο έβαζα πάλι την κάρτα μου και πήγαινα εκεί που είχα δουλειά , όχι οπουδήποτε . Παντού στο πανεπιστήμιο των 200.000 φοιτητών υπήρχαν πινακίδες : dedication , dignity , friendship.Η Κίνα σήμερα έχει να λύσει πολλά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα τα λύσει πιστευω, αλλά μια βόλτα εκεί είναι πολύ χρήσιμη για να κατανοήσει κανείς πως χτίζεται μια αυτοκρατορία σήμερα . Η μαγική λέξη είναι Στρατηγική . Από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου τελειώνοντας το διδακτορικό μου πριν 30 χρόνια έχω επισκεφθεί σχεδόν 60 πανεπιστήμια σε 37 χώρες όπου έχω μιλήσει . Αφρική, Ασία, Αμερική, Ευρώπη, λίγο πολύ η ίδια κατάσταση όσον αφορά τον σεβασμό και την αίσθηση ασφάλειας που έχουν και οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές . Η μόνη χώρα που ακόμη αυτά τα πράγματα ακόμη φαίνονται περίεργα στο όνομα μιας ιδιότυπης κουλτούρας που υπάρχει είναι η Ελλάδα . Και το λέω πολύ ξεκάθαρα . Υπάρχει μια λέξη που μπορεί να περιγράψει το γιατί δεν κάνουμε αυτό που πρέπει για να μοιάσει η κατάσταση στα πανεπιστήμια , όπως είναι σε άλλες χώρες . Δειλία. Όσοι δεν δείλιασαν έφτιαξαν τα πανεπιστήμια μια χαρά και εδώ. Τα παιδιά θέλουν πρότυπα ερωτεύσιμα και αν τα δουν μόνα τους αντιδρούν και φυλάνε τα πράγματα όπως πρέπει. Σε κάθε περίπτωση όμως τα πανεπιστήμια θέλουν εσωτερική αστυνομία ειδική να επιβάλει την τάξη όπου χρειαστεί . Τα λόγια του τύπου : τα πανεπιστήμια ανήκουν στην κοινωνία που λένε είναι σωστά . Ας ρωτήσουν τι πανεπιστήμια λοιπόν θέλει η κοινωνία εν συνόλω όχι οι μικρές μειοψηφίες που κάνουν μπούκες και κάνουν ότι γουστάρουν. Άντε ντε , ρωτήστε την κοινωνία αν έχετε κότσια μάγκες μου» επισημαίνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Δημήτρης Κουρέτας.
