«Και μετά την εθνική ψυχική ανάταση της 28ης τί; Έμειναν μόνο οι ανταύγειες απ’ τα ανορθωμένα λάβαρα, οι πλαστές επισκέψεις στα υποβρύχια και στα στρατόπεδα οι κάποιες πικροσυλλογισμένες φανφαρονισμέ εκφράσεις περί εθνικής υπεροχής και ακατάλυτης αυτοπεποίθησης και στο τέλος μόλις αγγίξαμε της εθνικής ηδονής το πανηγυρικό τάσι ξαναμπήκαμε στο καμπουριαστό κιβούρι μας με υπεροψία και εθνική υπερηφάνεια. Η Πολιτεία φορώντας το κορωναικό ακάνθινο στεφάνι της διακορευμένης επανάστασης αμπάρωσε τους δρόμους με σκοτάδι και απαγόρευσε ετσιμαγκίστικα την κατάθεση ολίγων λουλουδιών σ’ αυτούς τους δυστυχώς μερικούς που έμειναν και θέλησαν να αποδώσουν τιμές στους αφρόντιστους πεσόντες της ξεπερασμένης γι’ αυτήν λησμονιάς. Μιας λησμονιάς που άρχισε σιγά-σιγά να αραιώνει από αυτά τα σκιώδη μυαλά των επιβλητικών κοθόρνων που επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι πότε να μας ηλιοψήνουν και πότε να μας βροχοδέρνουν περιμένοντας αναπάντητα αυτά που μας υποσχέθηκαν. Στο όνομα της πατρίδας! Ποιας πατρίδας; Πατρίδα είμαστε εμείς, εσείς αυτοί που έφυγαν, αυτοί που έρχονται αυτοί που μας κοιτάνε από κει ψηλά, αυτοί που αντέχουν ακόμα να μας κουβαλάν στους ώμους τους μέσα απ’ το χώμα. Αδιάφοροι και στο καλό και στο κακό σκύβουμε δουλικά και υποταχτικά σαν σκλάβοι με λυγισμένο γόνα μπρος στην φτιαχτή βούληση των μεταλλαγμένων αρχών. Γινόμαστε όλοι νικητές δίχως αγώνα ανδρειωμένοι και πάνοπλοι στην μακαριότητα του δερμάτινου καναπέ και των ονειρικών ριάλιτι που κουδουνίζουν την μονέδα της προδοσίας και χορεύουν τον απάχικο χορό» λέει ο συμπολίτης, κ. Κώστας Παρδάλης.
