Και τι δεν άκουσαν όλες αυτές τις ημέρες οι εργαζόμενοι στη ΔΕΥΑΜΒ, αρκετοί και χωρίς λόγο. Ο κόσμος, που ταλαιπωρούνταν έχοντας φτάσει έως και μια εβδομάδα χωρίς νερό, ξεσπούσαν στους υπαλλήλους που σήκωναν το τηλέφωνο.
Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση, με αφορμή τα όσα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται στο Βόλο με το θέμα του νερού, έκανε υπάλληλος της ΔΕΥΑΜΒ, γράφοντας στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook « 5 η ώρα το πρωί, μόλις ξύπνησα από ένα όνειρο. Έβλεπα, ότι οι απαιτήσεις των εργαζομένων στην ΔΕΥΑΜΒ, για λιμνοδεξαμενές οι οποίες θα δίνουν λύση για την επάρκεια νερού σε δύσκολες ημέρες, είχαν γίνει πραγματικότητα. Έβλεπα ότι το δίκτυο της ύδρευσης δεν είχε καμία απώλεια. Έβλεπα ότι από το πάνελ των χειριστών και τους υπολογιστές, αν υπήρχε μείωση πιέσεων χτυπούσε το alarm.
Είχε λέει κάποιος αδράξει την ευκαιρία της σημερινής “καταστροφής” και αντί να ψάχνει για το αν ευθύνεται κάποιος, από πριν, τώρα η μετά δεν τον ένοιαξε. Άδραξε την ευκαιρία και μέσα από τις στάχτες, έκανε ένα όραμα πραγματικότητα.
Το προσωπικό λέει της ΔΕΥΑΜΒ, έπαψε να είναι “λειψό”, είχε στελεχωθεί σε κάθε ειδικότητα. Η ΔΕΥΑΜΒ λέει, είχε αγοράσει δικά της τσαπάκια και με δικούς της χειριστές εκτελούσε κάθε πρόβλημα.
Είχε ξαναφτιάξει το συνεργείο αποκαταστάσεων ζημιών και έτσι σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, είχε συμβάλει κατά πολύ στην μείωση της ανεργίας στην πόλη μας.
Είχε λέει φτιάξει αλλά δυο υδροηλεκτρικά και ο λογαριασμός της ΔΕΗ, είχε μειωθεί σε μηδενικό κόστος.
Κάπου εκεί ξύπνησα. Κάθισα να συνέλθω λίγο και να καταλάβω αν ήταν πραγματικότητα η όνειρο. Όταν κατάλαβα πλέον ότι ήταν ένα απλό όνειρο, μπήκα σε βαθιές σκέψεις.
Άρχισα να σκέφτομαι για το ποιος θα μπορούσε να αφήσει τους εγωισμούς κατά μέρος και οραματιστεί όλα τα παραπάνω;
Σκεφτόμουν τον χαρακτήρα της ανταποδοτικότητας που έχει σήμερα η ΔΕΥΑΜΒ και το πως τα κέρδη της, επιστρέφουν στον δημότη, ως έργα η μείωση λογαριασμού τιμολογίου του νερού.
Σκεφτόμουν αν τα συμφέροντα θα άφηναν κάποιον με όραμα να το πραγματοποιήσει.
Σκεφτόμουν ποιος υπάρχει σήμερα ο οποίος θα μπορούσε ταυτόχρονα, να έχει όραμα και να μπορέσει να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας.
Σκέφτηκα ότι αυτό, ένα τεράστιο όραμα με έναν ηγέτη που θα μας έπειθε να τον ακολουθήσουμε, χωρίς να μας “πουλήσει”, θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα σε όλη την πατρίδα.
Σιγά, σιγά όμως, όπως και κάθε όνειρο χάνει την μαγεία του. Φθείρεται λεπτό, προς λεπτό και εξασθενεί. Άρχισα να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και σκέφτηκα ότι ήταν ακόμη ένα όνειρο, ένα όνειρο που δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Άλλωστε όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης, αλλά δεν υπάρχει κάποιος ο οποίος θα μπορούσε να κατέχει θέση ευθύνης και να έχει όραμα.
Η πραγματικότητα έγινε ακόμη ποιο σκληρή. Προσγειώθηκα στους ανεκπλήρωτους πόθους μου, σε όνειρα τα οποία πάντα μένουν ανεκπλήρωτα. Για όλα αυτά, σκέφτηκα ότι χρειάζεται συλλογικότητα. Χρειάζεται να μπορέσεις να πείσεις τον κόσμο ότι μπορεί να αλλάξει την μοίρα του. Ο κόσμος όμως, δεν είναι έτοιμος, δεν θέλει να αλλάξει, δεν θέλει να χαράξει μια νέα πορεία η οποία θα τον βγάλει από την καθημερινή μίζερη πραγματικότητα. Για όλα αυτά, ο κόσμος μας ακόμη δεν είναι έτοιμος και δεν βλέπω να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο ούτε οι νέοι μας».
