Το παράπονό τους για τον τρόπο αλλά και για γεγονός ότι κλαδεύονται, ενώ δεν θα έπρεπε σύμφωνα με τους ίδιους, εκφράζουν για τις νεραντζιές της πόλης, συμπολίτες, ενώ είναι ενδεικτική, μία από τις αναφορές που αναρτήθηκαν από αναγνώστη, σε προφίλ κοινωνικού δικτύου… «Θρήνος στην πλατεΐτσα της Ιατρού Τζάνου. Όλα τα φυλλώματα κόπηκαν κι έμειναν μόνον γυμνοί κορμοί από ακακίες, ελιές, ακόμη κι από τις νεραντζιές! Σε μια πλατεΐτσα που σε τίποτε δεν “ενοχλούσε” το πράσινο. Ούτε καλώδια απειλούσε, ούτε βιτρίνες έκρυβε. Πρόσφερε μόνον τη σκιά του, στους παππούδες που καθόντουσαν στα παγκάκια. Και καταφύγιο στα πουλιά. Α, παραλίγο να το ξεχάσω: και οξυγόνο, σε μια πόλη που ασφυκτιά από ρύπους.
Στο δημοτικό και στο μάθημα της Φυσικής Ιστορίας μάθαμε πως οι νεραντζιές δεν κλαδεύονται. Χρειάζονται μόνον περιστασιακό καλλωπισμό όπως οι θάμνοι (trimming). Οι νεραντζιές είναι δέντρα αργής ανάπτυξης, δεν παίρνουν μεγάλο ύψος, δεν σπάνε από θεομηνίες και δεν χρειάζονται κλάδεμα, γιατί αναπτύσσονται από τη φύση τους σε ένα στρογγυλό σχήμα. Εξ ου και το “νεραντζούλα φουντωτή” ή το “νεραντζούλα φουντωμένη, με νεράντζια φορτωμένη”. Και τα άνθη τους μοσχοβολούν! Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούνται δέντρα ιδανικά για τις πόλεις.
Δεν ξέρω ποιος δήμαρχος, απ´ αυτούς “τους προηγούμενους, που δεν κάνανε τίποτε” τις φύτεψε, πολλές δεκαετίες πριν. Δεν ξέρω πότε ήταν, πάντως τις θυμάμαι από παιδί (και μετράω κάμποσες δεκαετίες). Ξέρω όμως πως όλοι οι επόμενοι, έκαναν γι αυτές ακριβώς αυτό που έπρεπε. Δηλαδή τίποτε! Τις σεβάστηκαν, τις άφησαν στον αργό ρυθμό ανάπτυξής τους, στην ήρεμη ζωούλα τους, που δε χρειάζεται καμιά παρέμβαση.
Η πόλη μου κάθε Μάιο μοσχοβολούσε από χιλιόμετρα μακριά. Ήταν οι νεραντζιές, που έκαναν τον ποιητή να γράψει: “ευωδιάζει ο κόσμος όλος, όμορφος που είναι ο Βόλος!”. Τώρα η πόλη μου μυρίζει καμένο πλαστικό από τις βιομηχανίες. Ένα διάλειμμα περίμενα κάθε χρόνο με νοσταλγία: το Μάιο και τα άνθη νεραντζιάς…. Θέλω την πόλη μου πίσω!!!. [Στις φωτό θα δείτε τα αποτελέσματα μιας δημοτικής αρχής που “κάνει έργο”. Έβγαλα και μερικές νεραντζούλες ανέγγιχτες, για να τις σώσω, να έχω να θυμάμαι]».
