Στον Βόλο και στην εκδήλωση για την προσβασιμότητα, που διοργάνωσε η «Συμμαχία για τον Βόλο» βρέθηκε χθες ο παραολυμπιονίκης αθλητής κολύμβησης, ιατρός-φυσίατρος, μέλος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής και ιδρυτής του Συλλόγου «Περπατώ» Κομοτηνής Αλέξανδρος Ταξιλδάρης και μίλησε στο κοινό για το πως μπορεί να γίνει μία πόλη προσβάσιμη για όλους, είτε αντιμετωπίζουν ενός είδους αναπηρία, είτε και όχι.
Με αφορμή την εκδήλωση, φιλοξενήθηκε στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5 και μίλησε με τον Ηλία Κουτσερή για το πρόβλημα που έχουν πολλές ελληνικές πόλεις, όπως και ο Βόλος στο θέμα της προβασιμότητας.
Ο κ. Ταξιλδάρης, σημείωσε ότι έχει επισκεφθεί πολλές φορές τον Βόλο και σχολίασε ότι το κέντρο της πόλης και η παραλία είναι σημεία σχετικά φιλικά, όμως τόνισε ότι η προσβασιμότητα είναι ένα ολιστικό κομμάτι, που θα πρέπει να είναι σε όλες τις γειτονιές και πρέπει να είναι και για όλες τις βλάβες και όχι μόνο για έναν που κινείται με αμαξίδιο, αλλά και για τυφλούς και άλλους ανθρώπους με άλλες αναπηρίες. Βέβαια, ο κ. Ταξιλδάρης ξεκαθάρισε ότι τα εμποδιζόμενα άτομα δεν είναι πάντα ανάπηροι είναι πρόσκαιρα ανάπηρα, άτομα τρίτης ηλικίας, υπέρβαροι , γονείς με τα παιδιά τους σε καροτσάκι.
Οι ανάπηροι στη χώρα μας είναι περίπου 15% του πληθυσμού
«Το 2020 σε 11 ανεπτυγμένες αγορές του κόσμου τα εμποδιζόμενα άτομα ήταν πάνω από 500εκ κόσμος. Οι ανάπηροι στη χώρα μας είναι γύρω στο 15% του πληθυσμού. Το να μην αποκλείεις έναν συνάνθρωπό σου από τα κοινά από τις ίσες ευκαιρίες δεν έχει να κάνει με τα νούμερα, αλλά με τον πολιτισμό μιας κοινωνίας. Σε ένα σπίτι δεν μετράμε ποιος έχει πάθει εγκεφαλικό, ποιος δεν έχει πάθει για να πούμε ότι είμαστε 1 στους 4 που έχει πρόβλημα, οπότε αξίζει ή δεν αξίζει να κάνω το σπίτι μου προσβάσιμο. Θα το κάνουμε έτσι κι αλλιώς και ένας μόνο να το χρειάζεται», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Τόνισε ότι τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει στο θέμα της προσβασιμότητας των πόλεων και μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2004, όπου εκεί, μέσω του αθλητισμού, ο κόσμος άλλαξε οπτική για το τι είναι ο ανάπηρος, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει.
Σωστή εκπαίδευση
«Αυτό που μένει, είναι να εκπαιδεύσουμε σωστά τους νέους και να καταλάβουμε ότι η αναπηρία είναι μέσα στην ποικιλομορφία του ανθρώπινου είδους . Καθένας μας εξυπηρετεί τις ίδιες ανάγκες, με διαφορετικό τρόπο και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον διαφορετικό τρόπο. Την αναπηρία την προκαλεί το περιβάλλον που δεν είναι προσβάσιμο και ίσο για όλους μας και όχι η βλάβη στο σώμα μας» υπογράμμισε.
Σε ότι αφορά στις πρακτικές που μπορούν να ακολουθηθούν ώστε να επέλθει η αλλαγή, ο κ. Ταξιλδάρης έφερε το παράδειγμα της Κομοτηνής και των προγραμμάτων εκπαίδευσης που γίνονται σε παιδιά από το 2005 συστηματικά.
«Η Κομοτηνή θεωρείται από τις πιο προσβάσιμες πόλει, όχι γιατί έχει παραπάνω ράμπες ή παραπάνω προσβάσιμα κτήρια, αλλά γιατί έχει αλλάξει νοοτροπία ο κόσμος και ένας από τους λόγους είναι ότι από το 2005 «τρέχουμε» προγράμματα εκπαίδευσης στα σχολεία και δείχνουμε, μέσα από το όχημα του αθλητισμού, τι μπορεί να κάνει κάποιος που είναι ανάπηρος και όχι τι δεν μπορεί να κάνει. Αυτό εκπαίδευσε την κοινωνία της Κομοτηνής και άλλαξε το πως αντιμετωπίζει τους ανάπηρους», υπογράμμισε ο κ. Ταξιλδάρης αναφορικά με τη συμβολή της εκπαίδευσης στην αλλαγή των κακών συνηθειών. Τέλος, σημαντικό, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι και η ατιμωρησία και μη επιβολή του νόμου. Όπως είπε χαρακτηριστικά «εάν ισχύσουν οι νόμοι, από την Πολεοδομία, από την κλειστή ράμπα, από τη στάθμευση, αυτομάτως ο Έλληνας θα μάθει ότι δεν μπορεί να χτίσει ένα σπίτι μη προσβάσιμο, δεν μπορεί να παρκάρει κάπου που δεν επιτρέπεται».
Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου
