Νεκρός στο σπίτι του στα Εξάρχεια βρέθηκε ο Λαρισαίος μουσικός και συγγραφέας Νίκος Ντάβας. Τον νεκρό εντόπισαν άντρες της ΕΛΑΣ που κλήθηκαν στο σημείο, οι οποίοι τον εντόπισαν μέσα σε λίμνη αίματος. Αργά χθες το βράδυ συνελήφθη -μετά από ομολογία του ο δράστης για τη δολοφονία του Νίκου Ντάβα.
Με αφορμή την είδηση του θανάτου του Λαρισαίου καλλιτέχνη, ο δικηγόρος Κώστας Σταυριανός, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν, τον αποχαιρετάει με ένα κείμενό του που είχε δημοσιευτεί στις Θεσσαλικές Επιλογές τον Μάιο του 2021.
Νικόλας Ντάβας: Ο Λαρισαίος καλλιτέχνης που αψηφάει τις συμβάσεις
Ο τίτλος του σημερινού άρθρου αποτελεί και την ουσία του. Ο Νικόλας Ντάβας, χρόνια τώρα κάτοικος Αθηνών αλλά μεγαλωμένος στη Λάρισα και στο Συκούριο, δε βάζει νερό στο κρασί του. Αναζητά και παράλληλα υπηρετεί την Αλήθεια μέσα από το πολυσχιδές έργο του και από τη συνεργασία του με Ηθοποιούς, Σκηνοθέτες και Μουσικούς. Όσα γράφονται εδώ είναι αποτέλεσμα προσωπικών εμπειριών, έρευνας και μιας πρόσφατης συζήτησης μαζί του. Μουσικός, Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, συγγραφέας με θεατρικές σπουδές στο Manchester, τρεις ταινίες μεγάλου μήκους στο ενεργητικό του το «Ινέπολις» του 1995 και το «Ονειροπόλος» του 1998, ενώ κατά τη διαμονή του στο Λονδίνο εί- χε φτιάξει το «The importance of being loved» το 2004. Πριν ξαναγυρίσουμε στο έργο του Ντάβα ας λύσω μια απορία που μπορεί να δημιουργήθηκε σε κάποιους. Γιατί να ασχοληθούμε μαζί του; Εκτός της εντοπιότητας, ο Ντάβας συγκεντρώνει και άλλα σημαντικότερα και πιο ουσιαστικά στοιχεία. Καθημερινά κατακλυζόμαστε συστηματικά από έναν οχετό σκουπιδιών κυρίως από την Τηλεόραση αλλά και από τα υπόλοιπα μέσα. Από τα ίδια μέσα προωθούνται οι μετριότητες (στην καλύτερη περίπτωση), οι ψεύτικοι, οι πλαστικοί, όσοι τέλος πάντων στέκονται εμπόδιο στην ηθική και πνευματική εξύψωση του ανθρώπου, σε μία στρατηγική προσπάθεια της εξουσίας να χαλιναγωγήσει και να καταπνίξει. Ο Ντάβας είναι από αυτούς που στέκονται στην απέναντι όχθη. Στην όχθη της Αλήθειας και της Ελευθερίας, εκεί που κατοικούν όσοι καίγονται καθημερινά και φωτίζουν τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό ασχολούμαστε μαζί του. Τα τραγούδια, τα Θεατρικά, τα ποιήματα οι ταινίες του Ντάβα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «βόλτα στο πάρκο». Περισσότερο για γροθιά στο στομάχι μου κάνουν, από αυτές τις γροθιές που σε κάνουν να διπλωθείς αρχικά και να νιώσεις διπλά ευθυτενής αμέσως μετά. Στη Λάρισα παρουσίασε δύο από τα Θεατρικά του έργα, τον «Ορφέα» έναν μονόλογο γραμμένο για τη Ρούλα Καραφέρη. Με την ίδια συνεργάστηκε στο «Εγώ γύρισα για σένα», κρατώντας ο ίδιος το δεύτερο ρόλο. Αμφότερα τα έργα κάνανε περιοδεία σε πολλές πόλεις, ενώ παλιότερα το «Εγώ γύρισα για σένα» είχε ανέβει στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» με την Κατερίνα Διδασκάλου και τον Νίκο Γεωργάκη. Στο Λονδίνο έχουν ανέβει τα «WC» και «Smack» τα οποία απέσπασαν πολύ καλές κριτικές. Ο Ντάβας, με έναυσμα την ευαισθησία του και κανόνα την ίδια του τη ζωή και τις εμπειρίες του, μιλάει για ανθρώπους που βρέθηκαν στο περιθώριο, εκτός προβολέων, παραδομένους σε πάθη και εξαρτήσεις, αυτούς που οι υπόλοιποι «φυσιολογικοί» εύκολα θα κλείναμε σε ένα ψυχιατρείο ή μια φυλακή για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο .
Ο Ντάβας είναι και Μουσικός, αυτή ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το άρθρο. Εχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους, την «Αυτοβιογραφία 1» το 2014 και το «Τραγούδι του δρόμου» το 2019 με τον Σπύρο Καββαδία (Dj Dudu) να συνεργάζεται μαζί του στο δεύτερο. Μια άλλη που λύ ενδιαφέρουσα και παραγωγική συνεργασία του Νικόλα όσον αφορά στη Μουσική ήταν αυτή με τον Στάθη Ιωάννου, κιθαρίστα των «Illegal Operation» και των « Appalachian Cobra Wor- shipers». Μαζί με άλλους μουσικούς φτιάξανε ένα διπλό δίσκο με Αγγλόφωνα τραγούδια, ο οποίος θα φέρει τον τίτλο « The Orchestra of an Artfool dead Chief» . Από μια πρώτη ακρόαση μπορώ να πω ότι αποτελεί ένα Hard core λυρικό αποτύπωμα των ταλέντων των συντελεστών, το οποίο ελπίζω να κυκλοφορήσει το συντομότερο δυνατό . Μεγάλο μέρος της μουσικής του βρίσκεται και στο Youtube. Ο Ντάβας σαν ηθοποιός έχει παίξει κυρίως στο Θέατρο, στην Ελλάδα και στην Αγγλία σε πολυάριθμες παραστάσεις. Εχει εκδώσει τέλος τρία βιβλία με πεζά και ποιήματά του στην Ελλάδα, τα «Μαύρα Τετράδια» το 1996 από τις εκδόσεις Απόπειρα, το «WC» το 1999 από τις Εκδόσεις Σιγαρέτα και την «Πόλη» το 2000 από την Οδός Πανός.
Η ζωή του άλλαξε όταν σε ηλικία 13 ετών άκου- σε το «Vicious» του Lou Reed. Εκτοτε έχει αφιερωθεί στην αυτοεξέλιξή του προσπαθώντας να μοιράζεται το χάρισμά του με όσο το δυνατόν περισσότερους. Υπό αυτήν την έννοια ο Ντάβας δεν έχει καμία διάθεση να είναι « underground». Αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός που δί νουμε εύκολα σε καλλιτέχνες που δημιουργούνε μακριά από τη δημοσιότητα και τους οποίους το κυρίαρχο λόμπυ των ΜΜΕ δεν αφήνει να απευθυνθούν στο πλατύ κοινό . Από την άλλη όμως αποτελεί και έναν τίτλο τιμής για όσους δουλεύουνε σκληρά για να κοινωνήσουνε την Τέχνη τους μακριά από συμβιβασμούς και εκ- πτώσεις.
Δεν είχα σκοπό να κάνω μια αγιογραφία. Ο Ντάβας είναι, σύμφωνα με συνεργάτες του, χαοτικός και πολύ σκληρός σαν άνθρωπος όταν δουλεύει, με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Μιλάει όμως τη γλώσσα της Αλήθειας και αυτό συγκινεί. Αυτό που είναι δηλαδή του ζητούμενο σε όλες τις Τέχνες.
Καλό ταξίδι ξεροκέφαλε φίλε Νικόλα.
Πηγή: εφημερίδα Ελευθερία
